"Η 5η Πύλη του Ιωβηλαίου 2025: Ένα Νέο Σύμβολο Συμπερίληψης και Ελπίδας"

 

Στο πλαίσιο του Ιωβηλαίου Έτους 2025, 

η Αγία Πύλη της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό θα ανοίξει για να σηματοδοτήσει την έναρξη του Αγίου Έτους. Η Αγία Πύλη είναι μια συμβολική πύλη που παραμένει σφραγισμένη και ανοίγει μόνο κατά τη διάρκεια των Ιωβηλαίων Ετών.

Συνολικά, υπάρχουν τέσσερις Αγίες Πύλες στις μεγάλες Βασιλικές της Ρώμης:

1. Η Αγία Πύλη του Αγίου Πέτρου.

2. Η Αγία Πύλη της Βασιλικής του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού.

3. Η Αγία Πύλη της Βασιλικής της Παναγίας της Μεγαλύτερης (Santa Maria Maggiore).

4. Η Αγία Πύλη της Βασιλικής του Αγίου Παύλου έξω από τα Τείχη.

Η τελετή ανοίγματος της Αγίας Πύλης του Αγίου Πέτρου, από τον Πάπα, είναι ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα του Ιωβηλαίου. 

Με αυτήν την πράξη καλούνται οι πιστοί να περάσουν μέσα από την πύλη ως συμβολική κίνηση μετάνοιας, συγχώρεσης και ανανέωσης της πίστης.

Η 5η πύλη που θα ανοίξει στο πλαίσιο του Ιωβηλαίου Έτους 2025 δεν αναφέρεται παραδοσιακά στις τέσσερις μεγάλες Αγίες Πύλες των βασιλικών της Ρώμης. 

Ωστόσο, ο Πάπας Φραγκίσκος έχει ανακοινώσει ότι, για πρώτη φορά, θα ανοίξει και μια 5η πύλη, με στόχο να συμβολίσει την αλληλεγγύη, τη συμπερίληψη και την παγκόσμια ελπίδα.

Αυτή η 5η πύλη θα βρίσκεται στο Καθολικό Ιερό του Αγίου Ιακώβου στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα ή σε κάποιο άλλο σημείο με ιδιαίτερη πνευματική σημασία, ενισχύοντας το μήνυμα ότι η πίστη και η συγχώρεση δεν περιορίζονται μόνο στη Ρώμη, αλλά επεκτείνονται σε όλο τον κόσμο. 

Αυτό αποτελεί μια καινοτόμο κίνηση από τον Πάπα, για να φέρει το Ιωβηλαίο πιο κοντά στους πιστούς σε κάθε γωνιά της γης.

Αναμένονται περαιτέρω λεπτομέρειες από το Βατικανό σχετικά με τη θέση και τη σημασία της νέας πύλης.

Ο Κατασκευαστής Γεφυρών

25 Δεκεμβρίου σήμερα και υπάρχει ένα ακόμη μύνημα..... Ευχαριστώ για το χρόνο σας

Καλά Χριστούγεννα φίλοι μου και καλή ανάγνωση με αγάπη 

Καμπά Χριστίνα 

..................

Σε ένα μακρινό χωριό, κρυμμένο ανάμεσα σε βουνά και ποτάμια, ζούσε ένας μοναχικός άντρας με το όνομα Άνθιμος. 

Ο Άνθιμος δεν ήταν απλώς ξυλουργός ή χτίστης· τον αποκαλούσαν "Κατασκευαστή Γεφυρών". 

Αλλά δεν κατασκεύαζε μόνο γέφυρες από πέτρα και ξύλο που ενώνουν δύο όχθες. 

Η πραγματική του αποστολή ήταν να χτίζει αόρατες γέφυρες που ένωναν τις ψυχές των ανθρώπων μεταξύ τους αλλά και με τον Θεό.

Ο Άνθιμος εμφανίστηκε στο χωριό χωρίς παρελθόν, σαν να τον είχε στείλει ο ίδιος ο Θεός. 

Κάθε φορά που υπήρχε σύγκρουση ή αποξένωση μεταξύ των κατοίκων, εκείνος έβρισκε τρόπο να τους συμφιλιώσει.

 Ήξερε να ακούει με μια σπάνια υπομονή, και όταν μιλούσε, οι λέξεις του έμοιαζαν σαν να κατέβαιναν από τον ουρανό.

Μια μέρα, μια μεγάλη διαφωνία ξέσπασε στο χωριό.

 Η τοπική εκκλησία είχε υποστεί ζημιές από έναν σεισμό και οι κάτοικοι μάλωναν για το πώς θα την ανακατασκευάσουν. 

Άλλοι έλεγαν ότι έπρεπε να γίνει μεγαλύτερη και πιο επιβλητική, ενώ άλλοι πίστευαν ότι έπρεπε να παραμείνει όπως ήταν, απλή και ταπεινή. 

Το χωριό χωρίστηκε στα δύο, και κανείς δεν ήθελε να κάνει πίσω.

Ο Άνθιμος, χωρίς να πει λέξη, ξεκίνησε να χτίζει μια ξύλινη γέφυρα πάνω από τον ποταμό που χώριζε το χωριό.

 Όλοι παρακολουθούσαν με περιέργεια. 

Όταν ολοκλήρωσε τη δουλειά του, κάλεσε όλους τους κατοίκους να περάσουν από τη γέφυρα, από τη μια άκρη στην άλλη.

"Η γέφυρα είναι απλή," τους είπε, "αλλά ενώνει. Ό,τι ενώνει, είναι πιο δυνατό από ό,τι χωρίζει."

Καθώς περπατούσαν ο ένας δίπλα στον άλλον, άρχισαν να συζητούν και να γελούν. 

Κατάλαβαν ότι ο σκοπός τους δεν ήταν να χτίσουν έναν ναό για να εντυπωσιάσουν, αλλά έναν οίκο όπου η αγάπη και η ενότητα θα κατοικούσε.

Τότε ο Άνθιμος έφυγε όπως είχε έρθει, αθόρυβα και ξαφνικά. 

Μα οι κάτοικοι δεν τον ξέχασαν ποτέ. 

Η γέφυρα που άφησε πίσω του έγινε σύμβολο της συμφιλίωσης και της αγάπης. 

Και κάθε φορά που περνούσαν από εκεί, ένιωθαν ότι περπατούσαν σε μια αόρατη γέφυρα που τους έφερνε πιο κοντά στον Θεό.

Ο Άνθιμος δεν ήταν απλώς ένας κατασκευαστής γεφυρών. Ήταν ο αγγελιοφόρος της ενότητας, της πίστης και της αγάπης, που μας θυμίζει ότι οι πραγματικές γέφυρες χτίζονται στις καρδιές μας.

"Το Δώρο της Καρδιάς"

 ..... ΠΙΣΤΕΨΕ  ΚΙ  ΟΛΑ ΓΊΝΟΝΤΑΙ 

Σε μια μικρή, χιονισμένη πόλη, κάπου ανάμεσα στα βουνά, η νύχτα των Χριστουγέννων έμοιαζε πάντα μαγική. Τα φώτα των σπιτιών έλαμπαν μέσα στο σκοτάδι, σαν μικροί φάροι ζεστασιάς και αγάπης. Κάθε χρόνο, οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν στην πλατεία, όπου μια τεράστια φωτισμένη έλατο στολισμένο με αστέρια και καμπανάκια έμοιαζε να ακουμπά τον ουρανό.

Σε μια γωνιά της πλατείας, καθόταν η Άννα, ένα μικρό κορίτσι με μάτια γεμάτα όνειρα. Η Άννα είχε χάσει πρόσφατα τον πατέρα της και, παρόλο που η μητέρα της έκανε ό,τι μπορούσε για να της φτιάξει τη διάθεση, εκείνη ένιωθε ότι τα Χριστούγεννα δεν θα ήταν ποτέ ξανά τα ίδια. Κρατούσε σφιχτά στα χέρια της ένα μικρό ξύλινο αλογάκι – ένα δώρο που της είχε φτιάξει ο πατέρας της την περασμένη χρονιά.

«Τι ζητάς από τα Χριστούγεννα φέτος;» ρώτησε ένας ηλικιωμένος κύριος που καθόταν δίπλα της. Είχε μια λευκή γενειάδα και ένα βλέμμα γεμάτο σοφία και καλοσύνη.

Η Άννα κοίταξε το αλογάκι της και ψιθύρισε: «Θέλω να νιώσω ξανά ότι ο μπαμπάς μου είναι εδώ…»

Ο κύριος χαμογέλασε και της έδωσε ένα μικρό κουτί, τυλιγμένο με κόκκινο χαρτί και χρυσή κορδέλα. «Άνοιξέ το όταν φτάσεις σπίτι. Ίσως σου δώσει αυτό που ψάχνεις.»

Η Άννα έτρεξε σπίτι, γεμάτη περιέργεια και προσμονή. Άνοιξε το κουτί και μέσα βρήκε ένα γράμμα. Ήταν γραμμένο με τον γνώριμο γραφικό χαρακτήρα του πατέρα της. Ήταν ένα μήνυμα που εκείνος είχε αφήσει πριν φύγει, χωρίς να το ξέρει κανείς:

«Άννα μου, αν διαβάζεις αυτό το γράμμα, τότε ξέρεις ότι δεν είμαι πια κοντά σου. Αλλά να θυμάσαι ότι η αγάπη μας δεν χάνεται ποτέ. Θα είμαι πάντα μαζί σου, μέσα στην καρδιά σου, σε κάθε σου γέλιο, σε κάθε σου δάκρυ. Κάθε φορά που κοιτάς το μικρό σου αλογάκι, να ξέρεις ότι είμαι εκεί, κρατώντας σε. Χρόνια πολλά, μικρή μου.»

Τα μάτια της Άννας γέμισαν δάκρυα, αλλά αυτή τη φορά ήταν δάκρυα παρηγοριάς και αγάπης. Κράτησε το γράμμα στο στήθος της και ένιωσε τη ζεστασιά να γεμίζει την καρδιά της.

Εκείνη τη νύχτα, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, κοιμήθηκε με ένα χαμόγελο. Και κάθε φορά που κοιτούσε το αστέρι στην κορυφή του δέντρου, ήξερε πως ο πατέρας της την έβλεπε από ψηλά.

Τα Χριστούγεννα είχαν ξαναγίνει μαγικά, όχι γιατί είχε πάρει κάτι υλικό, αλλά γιατί είχε βρει ξανά την αίσθηση της αγάπης που δεν χάνεται ποτέ.

ΧΡΙΣΤΊΝΑ ΚΑΜΠΑ 

ΓΊΝΕ ΤΟ ΦΩΣ

ΚΑΛΆ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ ΜΕ ΑΓΆΠΗ ΣΤΟΝ ΆΝΘΡΩΠΟ 

Η ιστορία της ελιάς και της αναγέννησής της

 Ένα βίντεο που πολλοί μπορεί να το έχετε δεί, όμως μου υπενθυμίζει πως η φύση χάρισε απλόχερα την αγάπη της στη γέννηση του Θεανθρώπου 

Και θα σας πω μία ιστορία που ανήκει σε εκείνες τις όμορφες παραδόσεις που αναδεικνύουν τη βαθιά σχέση μεταξύ του θείου και της φύσης. 

Αν και δεν υπάρχει αναφορά αυτής της συγκεκριμένης ιστορίας στα Ευαγγέλια, αποτελεί όμως μέρος της λαϊκής θρησκευτικής παράδοσης και συνδέεται με το θαυματουργικό στοιχείο που περιβάλλει τη γέννηση του Χριστού.

Ονομάζεται "Η ιστορία της ελιάς και της αναγέννησής της"

Σύμφωνα με αυτή την παράδοση, τη νύχτα της γέννησης του Χριστού, οι ποιμένες και η Αγία Οικογένεια βρέθηκαν στο κρύο σπήλαιο της Βηθλεέμ. 

Δεν υπήρχε αρκετό ξύλο για να ανάψουν φωτιά και να ζεστάνουν το νεογέννητο Βρέφος. 

Η ελιά, που στεκόταν κοντά, πρόθυμα προσέφερε τα κλαδιά της για να καεί και να δημιουργήσει τη θερμότητα που ήταν απαραίτητη.

Το θαυματουργό στοιχείο της ιστορίας έρχεται την επόμενη ημέρα

Μόλις ανέτειλε ο ήλιος, η ελιά, που είχε καεί ολοσχερώς, αναγεννήθηκε με νέα κλαδια.

Πράσινα φύλλα και καρπούς, πιο όμορφη από πριν!

Αυτή η αναγέννηση θεωρείται ως ένδειξη της ευλογίας του Θεού προς την ελιά για τη θυσία της, αλλά και ως σύμβολο ελπίδας, ζωής και ανανέωσης.

Η ιστορία αυτή προσφέρει πλούσιο συμβολισμό

Ως Θυσία και Ανάσταση

Η ελιά θυσιάζεται για να προσφέρει ζεστασιά και ζωή, αλλά ανασταίνεται, προεικονίζοντας τη θυσία και την ανάσταση του Χριστού.

Ως Δώρο της φύσης

Αναδεικνύει τη γενναιοδωρία της φύσης όταν βρίσκεται υπό τη φροντίδα και την ευλογία του Θεού.

Ως Ελπίδα και Αναγέννηση

Η αναγέννηση της ελιάς είναι σύμβολο ανανέωσης και της δύναμης της ζωής που συνεχίζεται ακόμα και μετά από δυσκολίες.

Αυτή η τρυφερή διήγηση είναι μια υπενθύμιση το πώς η φύση συνυπάρχει με το θείο και ενισχύει το μήνυμα της αγάπης, 

της θυσίας και της ελπίδας που φέρνει η γέννηση του Χριστού.

Καλά Χριστούγεννα να έχετε αγαπημένοι αναγνώστες μου❤️ 

Να αγαπάτε πάντα το ΦΩΣ

Χριστίνα Καμπα

"Η Σκιά της Ψυχής η ανθρώπινη κακία"

 

Τα λόγια του Σωτήρη Μουστάκα πόσο επίκαιρα στην εποχή μας

Η ανθρώπινη κακία είναι ένα πολύπλοκο και ενδιαφέρον φαινόμενο που έχει απασχολήσει φιλοσόφους, ψυχολόγους και κοινωνιολόγους για αιώνες. 

Πηγάζει από ποικίλες πηγές και εκφράζεται μέσα από ζήλεια, φθόνο, εγωισμό και άλλες αρνητικές πτυχές της ανθρώπινης ψυχολογίας.

Η βασικές αιτίες της κακίας είναι η ζήλεια και ο φθόνος. 

Όταν ένας άνθρωπος νιώθει κατώτερος ή ανασφαλής σε σχέση με κάποιον άλλον, μπορεί να εκδηλώσει αρνητικά συναισθήματα που φτάνουν μέχρι την πρόθεση να βλάψει.

Κι αυτό συμβαίνει συνήθως επειδή

Η κοινωνία συχνά μας προτρέπει να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, είτε πρόκειται για επιτυχίες, εμφάνιση ή οικονομική κατάσταση. 

Όταν αυτή η σύγκριση φέρνει απογοήτευση, γεννιέται η ζήλεια.

Μετά υπάρχει σε λανθασμένη μορφή η αίσθηση αδικίας

Αν κάποιος πιστεύει ότι άλλοι απολαμβάνουν κάτι που "θα έπρεπε" να έχει αυτός, μπορεί να νιώθει αδικημένος και να καταφεύγει στην κακία ως μέσο εκτόνωσης.

Αλλά κι ο εγωισμός παίζει πράγματι μεγάλο ρόλο, καθώς ένας υπέρμετρα εγωκεντρικός άνθρωπος δυσκολεύεται να αποδεχτεί την ευτυχία ή την επιτυχία των άλλων. 

Δε ξεχνάμε ποτέ καλοί μου αναγνώστες ότι υπάρχουν και άλλες, πιο βαθιές και σκοτεινές αιτίες

Όπως τα Ψυχικά τραύματα

 Πολλές φορές η κακία πηγάζει από αρνητικές εμπειρίες που έχει ζήσει κάποιος. Η εσωτερική δυστυχία μπορεί να μετατραπεί σε μίσος για τους άλλους.

Ή το αίσθημα ανεπάρκειας

 Όταν κάποιος δεν πιστεύει στις ικανότητές του, μπορεί να καταφύγει σε κακόβουλες πράξεις για να μειώσει τους άλλους και να νιώσει προσωρινά ανώτερος.

Η ανθρώπινη ψυχή είναι τόσο μη προβλέψιμη που μπορεί να υπάρχουν και Ψυχοπαθολογικά στοιχεία και σε ορισμένες περιπτώσεις, η κακία μπορεί να είναι εκδήλωση μιας πιο βαθιάς ψυχικής διαταραχής, όπως η αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας ή η ψυχοπάθεια, όπου η ικανοποίηση από την πρόκληση κακού δεν συνοδεύεται από τύψεις.

Και το χειρότερο είναιη ευχαρίστηση από την κακία

Όταν κάποιος απολαμβάνει να κάνει κακό, αυτό δείχνει μια στρεβλή αντίληψη της ευτυχίας. 

Για τέτοιους ανθρώπους, η προσωπική χαρά δεν έρχεται από την αυτοβελτίωση ή τη δημιουργία, αλλά από τη μείωση των άλλων

Κι Αυτό συχνά οφείλεται στην Έλλειψη ενσυναίσθησης.

Δεν αντιλαμβάνονται τη συναισθηματική ζημιά που προκαλούν.

Το Εσωτερικό κενό που προσπαθούν να γεμίσουν είναι μια προσωπική αδυναμία ή ανεπάρκεια καταστρέφοντας κάτι που θεωρούν ότι δεν μπορούν να φτάσουν.

Μπορεί να δικαιολογηθεί;

Η κακία είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί, ειδικά όταν γίνεται συνειδητά για ευχαρίστηση. Μπορεί να εξηγηθεί, όμως, αν σκεφτούμε τις βαθύτερες αιτίες της. 

Οι άνθρωποι που λειτουργούν κακόβουλα συχνά κουβαλούν μέσα τους πόνο, ανασφάλεια ή ψυχικές διαταραχές. 

Η κατανόηση αυτών των παραγόντων μπορεί να μας βοηθήσει να αντιδράσουμε με ψυχραιμία αντί με θυμό, αν και δεν πρέπει να συγχέουμε την κατανόηση με την αποδοχή.

Συμπέρασμα

Η ανθρώπινη κακία είναι μια πτυχή της φύσης μας που φανερώνει τα σκοτεινά σημεία της ανθρώπινης ψυχής. Πηγάζει από συνδυασμό προσωπικών, κοινωνικών και ψυχολογικών παραγόντων. Ο εγωισμός είναι συχνά μια κεντρική αιτία, αλλά πίσω από αυτόν μπορεί να κρύβονται πολύ πιο σύνθετες και προβληματικές καταστάσεις. Ως κοινωνία, η ενίσχυση της αυτοεκτίμησης, της ενσυναίσθησης και της αυτογνωσίας είναι ίσως τα καλύτερα αντίδοτα για να περιοριστεί το φαινόμενο.

Θα σας πω μια μικρή ιστορία 

Αρκετά σας κούρασα 

Σε ένα μικρό χωριό, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ζούσε ένας άνθρωπος που όλοι απέφευγαν. Το όνομά του ήταν Λέανδρος, και ήταν γνωστός για την κακία του. Ενώ οι γείτονες στόλιζαν τα σπίτια τους και αντάλλαζαν ευχές, εκείνος έμενε κλεισμένος στο σκοτεινό του σπίτι, γεμάτος φθόνο για τη χαρά των άλλων. "Γιατί αυτοί να είναι ευτυχισμένοι, ενώ εγώ είμαι μόνος και δυστυχισμένος;" μονολογούσε κάθε μέρα.

Μια παραμονή Χριστουγέννων, η κακία του τον ώθησε να κάνει κάτι ακραίο. Καθώς περπατούσε στην κεντρική πλατεία και είδε το μεγάλο στολισμένο δέντρο, αποφάσισε να το καταστρέψει. "Ας μη χαρούν κι αυτοί!" σκέφτηκε, γελώντας πονηρά. Με μια τσεκούρα στο χέρι, πήγε κρυφά τη νύχτα να κόψει το δέντρο.

Όμως, πριν προλάβει να χτυπήσει, μια μικρή φωνή ακούστηκε πίσω του. Ήταν η Ελπίδα, ένα κορίτσι που ζούσε στο χωριό και τον έβλεπε πάντα με συμπόνια. "Κύριε Λέανδρε, γιατί θέλετε να καταστρέψετε το δέντρο μας; Είναι Χριστούγεννα, κι αυτό φέρνει χαρά σε όλους!"

Ο Λέανδρος γύρισε θυμωμένος. "Τι ξέρεις εσύ από χαρά; Όλοι με μισείτε και κανείς δε νοιάζεται για μένα!" της φώναξε.

Η Ελπίδα όμως δεν έφυγε. "Δεν είναι αλήθεια αυτό," είπε με σταθερή φωνή. "Ξέρεις, όταν ήμουν μικρή, δεν είχα ούτε γονείς ούτε φίλους. Ήμουν μόνη και θυμωμένη, όπως εσύ. Όμως μια μέρα, μια γυναίκα με πήρε στην αγκαλιά της και μου είπε: Όταν δίνεις αγάπη, θα τη λάβεις πίσω. Από τότε, έμαθα να χαρίζω χαμόγελα, και η ζωή μου άλλαξε."

Τα λόγια της Ελπίδας ξύπνησαν κάτι μέσα στον Λέανδρο. Θυμήθηκε τα Χριστούγεννα της παιδικής του ηλικίας, τότε που κι εκείνος στόλιζε δέντρα με τη μητέρα του, πριν την χάσει. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Έριξε την τσεκούρα και κάθισε στο χιόνι, νιώθοντας το βάρος της μοναξιάς να τον πνίγει.

Η Ελπίδα πλησίασε και του έπιασε το χέρι. "Έλα μαζί μου. Θα στολίσουμε το δέντρο όλοι μαζί. Και μετά θα δειπνήσεις με την οικογένειά μου."

Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, ο Λέανδρος χαμογέλασε. Εκείνη τη νύχτα, ο άνθρωπος που όλοι απέφευγαν βρήκε μια θέση ανάμεσα στους γείτονες, ζεστασιά και χαρά. Δεν υπήρχε πια χώρος για κακία μέσα του.

Κι έτσι, το σκοτάδι της ψυχής του διαλύθηκε από τη λάμψη της αγάπης – το πιο δυνατό φως των Χριστουγέννων.

Απολαύστε τη ζωή σας

Και αφήστε να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο με τη δική τους 

Όπου μπορεί να ζεσταθεί η ψυχή δε θα κρυώνει ποτέ 

Καμπά Χριστίνα 

.....

 

Στέλιος Καζαντζίδης Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΥΝΑΜΗ

 

Ο Στέλιος Καζαντζίδης, γνωστός και ως «Στελάρας», αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς και εμβληματικούς καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής. 

Με μια φωνή γεμάτη πάθος, συναίσθημα και αυθεντικότητα, ο Καζαντζίδης κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του τόσο στο λαϊκό τραγούδι όσο και στην καρδιά του ελληνικού λαού. 

Ένας καλλιτέχνης-φαινόμενο, η φωνή του συνδέθηκε με τις χαρές και τις λύπες των ανθρώπων, αποτυπώνοντας τις δυσκολίες, τους καημούς και τα όνειρά τους.

Το τραγούδι "Υπάρχω" είναι ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη. 

Σε στίχους του Πυθαγόρα και μουσική του Τάκη Μουσαφίρη, το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1975 και γρήγορα έγινε ύμνος της δύναμης και της επιμονής. 

Το "Υπάρχω" δεν είναι απλώς μια δήλωση ύπαρξης, είναι μια κραυγή αυτοεπιβεβαίωσης, ένα μήνυμα ανθεκτικότητας απέναντι στις αντιξοότητες και την αχαριστία.

Οι στίχοι του τραγουδιού μιλούν για τη βαθιά αγάπη, αλλά και την εσωτερική δύναμη που επιτρέπει στον άνθρωπο να συνεχίσει να υπάρχει και να πορεύεται, ακόμη και όταν έχει πληγωθεί. 

Η ερμηνεία του Στέλιου απογειώνει το τραγούδι, γεμίζοντάς το με συγκίνηση και ψυχή. 

Η χαρακτηριστική φωνή του καταφέρνει να αγγίξει τις πιο βαθιές χορδές της ψυχής, μετατρέποντας το "Υπάρχω" σε διαχρονικό σύμβολο δύναμης και ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑΣ.

Ο Στέλιος Καζαντζίδης ήταν μια φωνή του λαού. 

Τα τραγούδια του έδωσαν έκφραση στις δυσκολίες των Ελλήνων της μεταπολεμικής περιόδου, των μεταναστών, των φτωχών και των κατατρεγμένων. 

Η ειλικρίνεια και η ευαισθησία του, τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως άνθρωπος, τον ανέδειξαν σε έναν μύθο που παραμένει ζωντανός μέχρι σήμερα.

Είχε την ικανότητα να ενσαρκώνει τη χαρά, τη λύπη, την ελπίδα και την απόγνωση, καθιστώντας κάθε του ερμηνεία μοναδική. 

Το έργο του παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο, ενώ το "Υπάρχω" αποτελεί μία από τις πιο χαρακτηριστικές αποδείξεις της καλλιτεχνικής του ιδιοφυΐας και της δύναμης της φωνής του.

Ο «Στελάρας» δεν ήταν μόνο μια μεγάλη φωνή, αλλά και ένα κομμάτι της ελληνικής ψυχής. 

Με το "Υπάρχω" και δεκάδες άλλα αριστουργήματα, συνεχίζει να εμπνέει και να συγκινεί, δείχνοντας ότι οι σπουδαίοι καλλιτέχνες δεν «φεύγουν» ποτέ, αλλά ζουν μέσα από το έργο τους.

Η Ελλάδα του σήμερα, όπως και η Ελλάδα του τότε, κουβαλά στις πλάτες της βάσανα, αγώνες και θυσίες. 

Μια χώρα που έχει μάθει να σηκώνει τα χτυπήματα και να ξανασηκώνεται, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν δύσκολα. 

Σήμερα, όπως και τότε, υπάρχει μια κοινή αίσθηση πόνου.

Η ανεργία, η αβεβαιότητα, οι δυσκολίες της καθημερινότητας. 

Αλλά πάντα υπάρχει και κάτι άλλο 

Η Δύναμη που πάντα χαρακτήριζε αυτόν τον λαό.

Καλλιτέχνες σαν τον Στέλιο ενσάρκωσαν την ψυχή του Έλληνα. 

Ο Καζαντζίδης τραγούδησε για τον μετανάστη, τον εργάτη, τον φτωχό που πάλευε για μια καλύτερη ζωή, αλλά και για τον ερωτευμένο που μάθαινε να αντέχει τον πόνο. 

Το "Υπάρχω" είναι μια διαχρονική κραυγή αντοχής και περηφάνιας. 

Μας θύμιζε τότε, όπως μας θυμίζει και τώρα, ότι ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα, ο Έλληνας έχει μια δύναμη μέσα του που τον κάνει να συνεχίζει.

Σήμερα, σε μια εποχή που πολλοί νιώθουν απογοήτευση και ματαίωση, χρειάζεται να θυμηθούμε αυτά που μας δίδαξε το έργο του Καζαντζίδη και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών. 

Μέσα στον πόνο γεννιέται η ελπίδα, μέσα στην απελπισία βρίσκουμε το κουράγιο να σταθούμε ξανά όρθιοι. 

Το τραγούδι γίνεται πηγή δύναμης και η παράδοση μας θυμίζει ποιοι είμαστε

Ενας λαός που παλεύει, πέφτει, αλλά ποτέ δεν παραιτείται.

Ας κοιτάξουμε γύρω μας και ας στηριχθούμε ο ένας στον άλλον. Ας θυμηθούμε τα τραγούδια του Στέλιου, που μιλούσαν για αλήθειες, και ας πάρουμε από αυτά την ώθηση να πούμε «Υπάρχω!» – παρά τις δυσκολίες, παρά τα εμπόδια. 

Γιατί ο Έλληνας δεν έμαθε ποτέ να λυγίζει για πολύ. Κι όπως τότε, έτσι και τώρα, θα βρούμε τη δύναμη να προχωρήσουμε, με την καρδιά γεμάτη ελπίδα και το κεφάλι ψηλά.

«Η Ψυχή του Έλληνα είναι Ανίκητη Μέσα στον Πόνο και τη Δύναμη»

Ναι, θα αντέξουμε. Όπως αντέξαμε και στο παρελθόν. Οι Έλληνες έχουμε περάσει πολέμους, φτώχεια, καταστροφές και ξαναγεννηθήκαμε από τις στάχτες μας.

 Η αντοχή μας δεν είναι απλώς θέμα επιβίωσης, αλλά πίστης, αλληλεγγύης και ενός βαθιά ριζωμένου πείσματος να μην παραδινόμαστε.

Ο δρόμος μπορεί να είναι δύσκολος, αλλά μέσα από κάθε δυσκολία γινόμαστε πιο δυνατοί. Στις δύσκολες στιγμές θυμόμαστε την αξία της ενότητας, της οικογένειας, της πίστης στον εαυτό μας και σε έναν καλύτερο κόσμο. 

Η ιστορία μας αποδεικνύει ότι πάντα τα καταφέρνουμε, γιατί κουβαλάμε μέσα μας τη φλόγα του αγώνα και της ελπίδας.

Θα αντέξουμε, γιατί το χρωστάμε σε εμάς, στα παιδιά μας και σε όσους πριν από εμάς πάλεψαν για να σταθούμε σήμερα όρθιοι. 

Η ψυχή του Έλληνα είναι πράγματι ανίκητη.

Αυτό αρκεί ώστε να προσπαθήσεις. 

Γιατί κάθε μικρή προσπάθεια, κάθε βήμα μπροστά, μετράει. Μην το βάζεις κάτω, γιατί η δύναμη κρύβεται μέσα σου. 

Να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνος. 

Όλοι παλεύουμε μαζί, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Συνέχισε και θα δεις πως ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, η ζωή μπορεί να φέρει φως. Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις!

Κράτα τη φλόγα δυνατή μέσα σου 

Αυτό αρκεί για να προσπαθήσεις. Κάθε μικρή προσπάθεια, κάθε βήμα μπροστά, μετράει. 

Υστερόγραφο 

Συνέχισε, και θα δεις πως ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, η ζωή μπορεί να φέρει ΦΩΣ

Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε 

Αγκαλιαστε την οικογένεια σας 

Γιορτές έρχονται 

Είναι η δύναμη σας

ΚΑΜΠΆ ΧΡΙΣΤΊΝΑ 

Τρέιλερ ταινίας ΥΠΑΡΧΩ 2024 2025

ΣΤΈΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΊΔΗΣ 

Το «ΌΧΙ» ως Πράξη Σεβασμού στον Εαυτό μας

 

Πάντα βρίσκω αφορμή για να γράφω.... όσοι είχατε το χρόνο να δείτε το παραπάνω βίντεο, διαβάστε τα παρακάτω 

Στη ζωή μας, το «ΌΧΙ» είναι μια μικρή, αλλά πανίσχυρη λέξη.

 Έχει τη δύναμη να οριοθετήσει τον προσωπικό μας χώρο, να προστατεύσει τα όνειρα και τις ανάγκες μας και να μας φέρει πιο κοντά στον αυθεντικό εαυτό μας. 

Αλλά η χρήση αυτής της λέξης δεν είναι πάντα εύκολη. Γιατί πολλοί άνθρωποι, το να πουν «ΌΧΙ» συνοδεύεται από φόβο, ενοχές ή ακόμη και θυμό. 

Πώς μπορούμε, τελικά να πούμε «ΌΧΙ» με τρόπο που να εκφράζει τον σεβασμό προς τον εαυτό μας και τους άλλους;

Σε ένα «ΌΧΙ» από Σεβασμό στον εαυτό μας κι Όχι από Θυμό ίσως να είναι αυτό που έχουμε πιο πολύ ανάγκη 

Γιατί η διαφορά μεταξύ ενός «ΌΧΙ» που λέγεται με θυμό και ενός «ΌΧΙ» που λέγεται με σεβασμό είναι θεμελιώδης. 

Και εξηγώ 

Το πρώτο συχνά είναι αποτέλεσμα πίεσης. Έρχεται όταν έχουμε ξεπεράσει τα όριά μας και αντιδρούμε παρορμητικά. 

Το δεύτερο, όμως, είναι μια συνειδητή πράξη. Είναι η επιλογή να τιμήσουμε τις αξίες μας, να διαφυλάξουμε την ενέργειά μας και να δώσουμε στον εαυτό μας την προτεραιότητα που του αξίζει.

Όταν λέμε «ΌΧΙ» από θυμό, κινδυνεύουμε να πληγώσουμε τις σχέσεις μας. Αντί να εκφράσουμε τις ανάγκες μας με σαφήνεια, καταλήγουμε να φαινόμαστε αμυντικοί ή επιθετικοί. 

Αλλά όταν το «ΌΧΙ» προέρχεται από μια εσωτερική αίσθηση ισορροπίας και αυτοσεβασμού, όχι μόνο είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτό από τους άλλους, αλλά μας ενδυναμώνει και μας απελευθερώνει.

Όμως γιατί τελικά δυσκολευόμαστε να πούμε «ΌΧΙ»;

Η δυσκολία στο να πούμε «ΌΧΙ» συχνά πηγάζει από την ανάγκη μας για αποδοχή και αγάπη. Φοβόμαστε μήπως φανούμε αγενείς, μήπως απογοητεύσουμε τους άλλους ή μήπως χάσουμε ευκαιρίες. 

Επίσης, ορισμένες φορές μεγαλώνουμε σε περιβάλλον όπου το να θέτουμε όρια θεωρείται εγωιστικό.

Ωστόσο, το να λέμε «ΝΑΙ» σε όλα έχει το δικό του κόστος. 

Όταν καταπιέζουμε τις ανάγκες μας για να ευχαριστήσουμε τους άλλους, σταδιακά χάνουμε την αίσθηση του ποιοι πραγματικά είμαστε. Μπορεί να αισθανόμαστε εξάντληση, απογοήτευση ή ακόμα και θυμό – όχι μόνο προς τους άλλους, αλλά και προς τον εαυτό μας.

Δε ξέρω εάν υπάρχουν πρακτικοί τρόποι το πώς να Πούμε «ΌΧΙ» με Σεβασμό

Αλλά ίσως μια προσπάθεια να αξίζει 

Εάν πρώτα απ' όλα ακούσουμε τις Ανάγκες μας δηλαδή 

Πριν απαντήσετε, σκεφτείτε τι πραγματικά θέλετε. Έχετε την ενέργεια, τον χρόνο ή την επιθυμία να κάνετε αυτό που σας ζητούν;

Αντέχετε να εκφραστείτε με Ειλικρίνεια;

 Ένα «ΌΧΙ» δεν χρειάζεται να είναι σκληρό ή απότομο. Πείτε, για παράδειγμα: «Εκτιμώ που το σκέφτηκες για μένα, αλλά δεν μπορώ αυτή τη στιγμή».

Και θυμήσου βρε φίλε,πρώτα από όλα την αξία σου !

 Το να πείς «ΌΧΙ» δεν μειώνει την αξία σου ως άνθρωπο. Αντιθέτως, δείχνει ότι γνωρίζεις τα όριά σου και τα σέβεσαι 

Κάτι πολύ σημαντικό και οφείλω να το αναφέρω είναι οι ΕΝΟΧΈΣ!!!

(ΩΩΩΩ ΜΗ ΤΖΗ!!!)

πόσοι από εμάς το έχουμε βιώσει έντονα όταν βρεθούμε μόνοι με τις σκέψεις μας...

Αποφύγετε τις Ενοχές, σας παρακαλώ

Όλοι!

Δεν είναι δική σας ευθύνη να ευχαριστείτε τους πάντες. Οι άνθρωποι που σας αγαπούν και σας σέβονται θα κατανοήσουν την απόφασή σας.

Πρακτικά χρειάζεται εξάσκηση, ναι εξάσκηση!

Όπως κάθε δεξιότητα, το να λέμε «ΌΧΙ» θέλει χρόνο και εξάσκηση. Ξεκινήστε από μικρές καταστάσεις και σταδιακά περάστε σε πιο δύσκολες.

Σας κούρασα με την ανάγνωση και θα συντομευσω το χρόνο σας λέγοντας απλά μια φράση 

Το «ΌΧΙ» ως Πράξη Αγάπης

Ναι ΠΡΆΞΗ ΑΓΆΠΗΣ 

Το να πούμε «ΌΧΙ» δεν είναι μόνο μια πράξη αυτοσεβασμού, αλλά και αγάπης προς τους άλλους. 

Γιατί όταν θέτουμε υγιή όρια, τους δίνουμε το παράδειγμα του πώς να σέβονται τον εαυτό τους. Επιπλέον, γινόμαστε πιο αυθεντικοί στις σχέσεις μας, γιατί δεν λέμε «ΝΑΙ» από υποχρέωση, αλλά από επιλογή.

Συμπερασματικά, το «ΌΧΙ» δεν είναι άρνηση. Είναι επιβεβαίωση του ποιοι είμαστε και του τι χρειαζόμαστε. 

Είναι ένα εργαλείο που μας βοηθά να ζούμε με αυθεντικότητα, να καλλιεργούμε ουσιαστικές σχέσεις και να χτίζουμε μια ζωή που μας εκφράζει πραγματικά. 

Δώστε φίλοι μου, στον εαυτό σας την άδεια να πει «ΌΧΙ» – όχι από θυμό, αλλά από την ανάγκη να τιμήσετε αυτό που είστε κι αυτό είναι ΕΣΕΊΣ 

Ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να σας "κουράσω"

Αλλά εδώ λέμε αλήθειες και

Έρχονται Χριστούγεννα 

Υπόσχομαι να γράψω ότι καλύτερο για αυτές τις ημέρες αγάπης με ιστορίες σαν παραμύθι, ομως όσοι με ξέρετε τίποτα δεν είναι "παραμύθι'

Απλά έχουμε όλοι ανάγκη να χαμογελάμε σ ένα ουράνιο τόξο που ξέμεινε από χρώματα 

Να είστε όλοι καλά 

Καμπά Χριστίνα 

Ο Γονιός που Εγκαταλείπει το Παιδί του για Μια "Μαϊμού

 

Σε κάθε κοινωνία και εποχή, η γονεϊκή αγάπη θεωρείται ιερή – μια άρρηκτη δέσμευση που υπερβαίνει τα όρια του χρόνου και των δυσκολιών.

 Όμως, υπάρχουν περιπτώσεις όπου ένας γονιός επιλέγει να απομακρυνθεί από το παιδί του, θυσιάζοντας τη σχέση αυτή για χάρη μιας άλλης επιθυμίας, που συχνά αποδεικνύεται εφήμερη. 

Αυτός ο γονιός είναι εκείνος που "ακολουθεί μια μαϊμού".

Η Μαϊμού ως Σύμβολο της Επιπόλαιης Επιλογής....

Η "μαϊμού" εδώ δεν είναι απλώς μια άλλη γυναίκα – είναι το σύμβολο μιας επιλογής που βασίζεται στη φυγή, στον εγωισμό και στην αναζήτηση μιας ευκολότερης ζωής. 

Αντί να σταθεί στο ύψος των ευθυνών του, ο γονιός αυτός επιλέγει το δρόμο που φαίνεται να υπόσχεται ευχαρίστηση ή ελευθερία, αγνοώντας τη βαθύτερη αξία του ρόλου του.

Η "μαϊμού" μπορεί να αντιπροσωπεύει...

 Επιφανειακές Σχέσεις....Ένα άτομο που ίσως δεν ενδιαφέρεται για το βάρος των επιλογών του άλλου.

Ευκολία και Απόδραση...Την προσπάθεια να ξεφύγει κάποιος από τις ευθύνες του.

Αυταπάτη...Την ψευδαίσθηση ότι μια "νέα αρχή" θα λύσει τα προβλήματα χωρίς συνέπειες.

Όμως υπάρχει ένα Παιδί που Μένει Πίσω

Για το παιδί, η εγκατάλειψη αυτή ισοδυναμεί με προδοσία. Νιώθει ότι δεν ήταν αρκετό για να κρατήσει τον γονιό του, δίπλα του. 

Αυτή η πράξη αφήνει ανεξίτηλα σημάδια:

Στον Πόνο και την Απόρριψη το παιδί βλέπει την αγάπη του γονιού να κατευθύνεται αλλού, ενώ εκείνο μένει μόνο.

Ενώ στην αναζήτηση Ευθύνης συχνά κατηγορεί τον εαυτό του, πιστεύοντας ότι κάτι έκανε λάθος.

Και υπάρχει και αυτή η αίσθηση Κενού... αυτή η απουσία του γονιού που δημιουργεί ένα συναισθηματικό κενό και δύσκολα γεμίζει.

Παρά τη δύναμη που μπορεί να βρει στην πορεία αυτό το παιδί, το τραύμα της εγκατάλειψης μένει βαθιά χαραγμένο.

Αυτός όμως ο γονιός που φεύγει δε μένει αλώβητος γιατί κι αυτός Χάνει τα Πάντα

Αν ο γονιός που εγκατέλειψε πιστεύει ότι ξέφυγε από τις ευθύνες του, η πραγματικότητα τον διαψεύδει.

 Οι επιλογές αυτές έχουν συνέπειες που τον ακολουθούν.

Υπάρχει πάντα η Μοναξιά όταν χάνει τη σύνδεση με το παιδί του και, συχνά, το δίκτυο αγάπης που συνδέεται με αυτή τη σχέση.

Υπάρχουν οι Ενοχές, που αργά ή γρήγορα, η συνειδητοποίηση της απώλειας φέρνει τύψεις που δύσκολα επουλώνονται.

Αλλά και ο φόβος της Αποτυχίας της Νέας Ζωής ....

Η "μαϊμού" μπορεί να αποδειχθεί μια αυταπάτη, αφήνοντάς τον ακόμα πιο μόνο και κενό.....κι αυτό τον κρατά πιο δεμένο με τη μαϊμού του προσπαθώντας να γίνεται "χορηγός" σε κάθε επιθυμία της και δέσμιο της

Το παιδί, από την άλλη, μπορεί να ανακαλύψει τη δύναμή του και να προχωρήσει, ενώ ο γονιός που έφυγε παραμένει "φυλακισμένος" στη δική του φυγή.

Η Αλήθεια που Διδάσκει Αυτή η Πράξη!!!!

Η επιλογή ενός γονιού να εγκαταλείψει το παιδί του για μια "μαϊμού" δεν είναι μόνο ανεύθυνη – είναι μια πράξη αυτοκαταστροφής. Στο τέλος, δεν είναι το παιδί που χάνει, αλλά ο γονιός:

Χάνει την ευκαιρία να δώσει και να πάρει την πιο αγνή μορφή αγάπης.

Χάνει τη δυνατότητα να είναι πρότυπο, υποστηρικτής και στήριγμα.

Χάνει το ίδιο του το μέλλον, γιατί κανένα παρόν δεν μπορεί να αντισταθμίσει τη χαμένη σύνδεση με το παιδί του.

Η ζωή έχει τον τρόπο της να ανταποδίδει τις επιλογές μας. Ένας τέτοιος γονιός καταλήγει μόνος, με τις τύψεις να βαραίνουν το τέλος της πορείας του.

Συμπέρασμα

Το τραγούδι "Εγώ και η Μαϊμού μου" είναι μια υπενθύμιση ότι οι επιλογές που βασίζονται στη φυγή και την επιπολαιότητα αφήνουν κενά που δύσκολα γεμίζουν. 

Ο γονιός που εγκαταλείπει το παιδί του για μια "μαϊμού" μπορεί να νομίζει ότι κέρδισε την ελευθερία του, αλλά στην πραγματικότητα έχασε την ψυχή του.

Το παιδί, με τον χρόνο, θα βρει τη δύναμη να προχωρήσει. Ο γονιός όμως που έφυγε θα έχει τη σκιά των πράξεών του που θα τον ακολουθεί για πάντα.

"Ότι δώσατε, πήρατε"

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση 

Καμπά Χριστίνα 

--------------------------

Υστερόγρφο  θα κανω τη γενική ανάλυση του συγκεκριμένου τραγουδιου

 Γιατι σε πολυ παλαιότερη ανάρτηση μου το είχα κάνει κι όχι τυχαία 

1. «Εγώ και η μαϊμού μου, ταξιδεύουμε μαζί»

Αυτή η γραμμή είναι θεμελιώδης, γιατί αναδεικνύει τη σχέση του αφηγητή με τη "μαϊμού". Η επιλογή της λέξης "ταξιδεύουμε" φανερώνει μια συνεχή πορεία ζωής. Ο αφηγητής δεν απορρίπτει τη μαϊμού – αντίθετα, την αποδέχεται ως μέρος του. Το ταξίδι αυτό μπορεί να συμβολίζει την προσωπική αναζήτηση, την περιπέτεια της ζωής ή ακόμα και την πορεία αυτογνωσίας.

Ερμηνεία

Η ζωή δεν είναι ποτέ ένα μοναχικό ταξίδι. Ο καθένας μας κουβαλάει τα εσωτερικά του "βάρη" ή τις ιδιαιτερότητές του, και αυτές μας καθορίζουν. Η συνύπαρξη με τη μαϊμού δείχνει συμφιλίωση με τον εαυτό μας.

2. «Καμιά φορά κάνει φασαρία, μα είναι πάντα εκεί»

Αυτός ο στίχος αποκαλύπτει την ενοχλητική, αλλά αναπόφευκτη παρουσία της μαϊμούς. Η "φασαρία" εδώ μπορεί να συμβολίζει τις στιγμές που το εσωτερικό μας χάος αναδύεται στην επιφάνεια. Είναι εκείνες οι στιγμές που ο νους μας δυσκολεύεται να ησυχάσει – ίσως οι αμφιβολίες, οι φόβοι ή οι αυθόρμητες αντιδράσεις μας.

Ερμηνεία

Ακόμα και αν κάποιες πλευρές του εαυτού μας είναι δύσκολες ή ενοχλητικές, είναι πάντα εκεί για να μας υπενθυμίζουν ποιοι είμαστε. Η φασαρία της μαϊμούς μπορεί να είναι τα προβλήματα που αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε ή οι ανεξέλεγκτες σκέψεις μας, αλλά αποτελούν αναπόσπαστο μέρος μας.

3. «Όταν γελάω, γελάει κι αυτή. Όταν κλαίω, κλαίει κι αυτή»

Αυτός ο στίχος είναι ίσως ο πιο συγκινητικός, καθώς φανερώνει τη βαθιά σύνδεση του αφηγητή με τη μαϊμού του. Η μαϊμού γίνεται αντανάκλαση των συναισθημάτων του, κάτι που υποδεικνύει ότι δεν μπορεί να την κρύψει ή να την παρακάμψει.

Ερμηνεία

Η μαϊμού εδώ λειτουργεί ως καθρέφτης της ψυχής. Ό,τι νιώθουμε, το νιώθει κι αυτή. Μας θυμίζει ότι τα συναισθήματά μας δεν μπορούν να αγνοηθούν – είναι κομμάτι της ύπαρξής μας. Ίσως επίσης να υποδηλώνεται ότι πρέπει να μάθουμε να ακούμε τον εαυτό μας, καθώς η μαϊμού μας δείχνει τον αληθινό μας εσωτερικό κόσμο.

4. «Άλλοι γελούν, άλλοι μας κρίνουν»

Αυτή η γραμμή υπογραμμίζει την κοινωνική διάσταση του τραγουδιού. Η μαϊμού δεν είναι μόνο κάτι που βλέπει ο αφηγητής, αλλά και κάτι που παρατηρεί η κοινωνία. Ο τρόπος που οι άλλοι αντιδρούν στη μαϊμού του μπορεί να είναι ένα σχόλιο για την κριτική που δεχόμαστε όταν είμαστε αληθινοί.

Ερμηνεία

Ο κόσμος συχνά γελάει ή κρίνει αυτό που δεν καταλαβαίνει. Ο αφηγητής, όμως, φαίνεται να αδιαφορεί για τις αντιδράσεις των άλλων, υπονοώντας ότι η αποδοχή του εαυτού είναι πιο σημαντική από την αποδοχή της κοινωνίας.

5. «Κάποτε της φώναξα, μα δεν έφυγε ποτέ»

Αυτός ο στίχος δείχνει μια στιγμή σύγκρουσης. Ο αφηγητής προσπάθησε ίσως να "ξεφορτωθεί" τη μαϊμού, να την απομακρύνει, να την αρνηθεί. Ωστόσο, εκείνη παρέμεινε εκεί, αναπόσπαστο κομμάτι του.

Ερμηνεία

Αυτός είναι ένας πανίσχυρος στίχος για την ψυχολογία. Τα προβλήματα, οι φόβοι ή οι αδυναμίες μας δεν εξαφανίζονται απλώς επειδή τα αρνούμαστε. Η πραγματική δύναμη έγκειται στην αποδοχή και στη συνύπαρξη με αυτά. Η μαϊμού είναι η σκιά μας, που ποτέ δεν μας εγκαταλείπει.

Τελική Ανάλυση

Το τραγούδι είναι μια αλληγορία για την ανθρώπινη φύση, τα συναισθήματα, τις αδυναμίες και την αποδοχή του εαυτού μας. Μέσα από τη χιουμοριστική προσέγγιση, το μήνυμα γίνεται ακόμα πιο δυνατό: είναι εντάξει να είμαστε διαφορετικοί, να έχουμε "μαϊμούδες" στη ζωή μας. Η συμφιλίωση με τη μαϊμού μας είναι το πρώτο βήμα για μια αυθεντική, ελεύθερη ύπαρξη.

Μια αγάπη που δεν σβήνει ποτέ

 https://youtu.be/2sdEGNZr4fg?si=d7GEko8hhsVWKXcR

Το δικό μας τραγούδι 

Αγαπημένη μου αδελφή,

Ξημερώνει η μέρα του Αγίου Νικολάου

Και όπως κάθε χρόνο, η σκέψη μου είναι σε σένα. 

Σήμερα θα γιόρταζες, θα γελούσαμε, θα σε πείραζα και θα κάναμε αστεία, όπως τότε. Πέρασαν 16 χρόνια από τότε που έφυγες, αλλά η απουσία σου είναι τόσο δυνατή, σαν να ήταν χθες. 

Μου λείπεις κάθε μέρα, αλλά σε στιγμές σαν τη σημερινή, ο πόνος βαθαίνει.

Προσπαθώ να προχωρώ, να κοιτάζω μπροστά όπως θα ήθελες κι εσύ. 

Έχω φτιάξει πλέον τη ζωή μου όσο καλύτερα μπορώ. Έχω πλέον κάνει τις επιλογές μου, όπως εγώ θέλω. 

Με μαλωνες πολλές φορές, χαριτολογώντας υπενθυμίζοντας μου τη λέξη ΖΗΣΕ

ΚΙ εγω η ανόητη σε αμφισβητούσα. 

Όλα τα θεωρούσα δεδομένα. Αλλά Δεν ήταν. Επιτέλους σε κατάλαβα.

Και τώρα υπάρχει πάντα αυτό το κενό που μόνο εσύ γέμιζες. 

Ήσουν η αδελφή μου, η φίλη μου, το στήριγμά μου, και χωρίς εσένα πολλές φορές νιώθω μισή.

Μου λείπει το χαμόγελό σου, η φωνή σου, η αγκαλιά σου. 

Μου λείπει να μιλάμε για τα πάντα, να μοιραζόμαστε τα μυστικά μας, να περνάμε χρόνο μαζί. 

Ξέρω πως δεν θα ήθελες να στενοχωριέμαι, αλλά δεν είναι εύκολο. Έχω μάθει να ζω με τη λύπη, αλλά δεν φεύγει ποτέ.

Σήμερα, αντί να γιορτάζουμε όπως τότε, σου γράφω αυτό το γράμμα. 

Θέλω να ξέρεις πόσο σε αγαπώ ακόμα. 

Πόσο σε κουβαλάω μέσα μου, σε κάθε απόφαση, σε κάθε όμορφη στιγμή. 

Μερικές φορές σκέφτομαι τι θα έλεγες αν ήσουν εδώ και νιώθω πως μου μιλάς ακόμα, πως με καθοδηγείς.

Ελπίζω εκεί που είσαι να είσαι καλά, να με βλέπεις και να χαμογελάς.

 Ελπίζω να ξέρεις πως δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, πως είσαι πάντα το φως στην καρδιά μου, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν σκοτεινά.

Σου στέλνω όλη μου την αγάπη, όλη μου τη νοσταλγία και μια ευχή

" να σε ξαναδώ κάποια μέρα, να σε σφίξω ξανά στην αγκαλιά μου"

Χρόνια πολλά, αδελφούλα μου. Σ’ αγαπώ για πάντα Νικολέτα μου

Με όλη μου την αγάπη,

Η Χριστίνα σου

(Τα υπόλοιπα μεταξύ μας, .... ξέρεις εσύ)

Υστερόγραφο 

Κρατω μέσα μου τη δύναμη που με έκανε να σε αγαπήσω τόσο βαθιά. Κι όσο μπορώ, θα μου θυμίζω πως είμαι δυνατή, ακόμα κι όταν νιώθω ευάλωτη γιατί θέλω να σε βλέπω εκεί ψηλά να χαμογελάς 

Η φτώχεια ως αίσθηση ή πραγματικότητα: Μια επικίνδυνη προσέγγιση

 

Πρόσφατα, μια δήλωση από υπουργό της κυβέρνησης προκάλεσε έντονη συζήτηση: «Δεν είμαστε φτωχοί, αισθανόμαστε φτωχοί». Η φράση αυτή εγείρει σοβαρά ερωτήματα για την αντίληψη της πολιτικής εξουσίας σχετικά με την οικονομική κατάσταση των πολιτών.

Η φτώχεια δεν είναι απλώς μια "αίσθηση". Είναι μια απτή πραγματικότητα για πολλούς: χαμηλά εισοδήματα, δυσκολία στην κάλυψη βασικών αναγκών, αυξημένο κόστος ζωής, και ανεπαρκής πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες. Όταν μια κυβέρνηση επιλέγει να μεταθέτει την ευθύνη για την κοινωνική ανισότητα στην ψυχολογία των πολιτών, αγνοεί τα βαθύτερα αίτια των προβλημάτων.

Μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να θεωρηθεί ως προσπάθεια υποβάθμισης της σημασίας της κρατικής παρέμβασης. Αντί να επικεντρωθούμε στην ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και στη στήριξη των ευάλωτων ομάδων, αναζητούμε ερμηνείες που ελαφρύνουν τις ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας.

Η φτώχεια δεν λύνεται με αλλαγή αντίληψης, αλλά με πράξεις. Αντί για δηλώσεις που προκαλούν αντιδράσεις, οι πολίτες χρειάζονται ουσιαστικές πολιτικές που θα βελτιώσουν τη ζωή τους.

Για να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά το πρόβλημα της φτώχειας – είτε αυτή είναι πραγματική είτε "αισθητή" – απαιτούνται συγκεκριμένες δράσεις και πολιτικές που να εστιάζουν στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών. Ακολουθούν μερικές προτάσεις:

1. Αύξηση του κατώτατου μισθού και ενίσχυση των εργασιακών δικαιωμάτων

Οι χαμηλοί μισθοί είναι από τους βασικούς λόγους που οι πολίτες αισθάνονται ανασφάλεια. Χρειάζεται ένα σταθερό, δίκαιο εισόδημα που να καλύπτει το κόστος ζωής.

2. Μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης για χαμηλά και μεσαία εισοδήματα

Η ανακούφιση από τους έμμεσους φόρους (όπως ο ΦΠΑ στα βασικά αγαθά) θα βελτιώσει άμεσα την αγοραστική δύναμη των πολιτών.

3. Ενίσχυση του κοινωνικού κράτους

Βελτιωμένες παροχές σε υγεία, παιδεία και κοινωνική ασφάλιση θα μειώσουν την αίσθηση αβεβαιότητας.

4. Πολιτικές για την αντιμετώπιση της ακρίβειας

Έλεγχος τιμών στα βασικά αγαθά και ενίσχυση των καταναλωτών μέσω επιδοτήσεων ή προγραμμάτων στήριξης.

5. Διαφάνεια και λογοδοσία στη δημόσια διοίκηση

Οι πολίτες πρέπει να βλέπουν ότι οι φόροι τους επιστρέφουν με τη μορφή έργων και παροχών που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής τους.

6. Ψυχολογική στήριξη και προγράμματα ενημέρωσης

Παράλληλα με την οικονομική στήριξη, είναι σημαντικό να ενισχύεται η αυτοπεποίθηση των πολιτών, ώστε να αισθάνονται πιο ασφαλείς για το μέλλον τους.

Τέτοιες δράσεις μπορούν να δημιουργήσουν μια ουσιαστική αλλαγή, τόσο στο οικονομικό περιβάλλον όσο και στην ψυχολογία των πολιτών. Αντί να τους ζητείται να αλλάξουν την "αντίληψή" τους, οι κυβερνήσεις πρέπει να δημιουργούν συνθήκες που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τις προσδοκίες τους.

Υστερόγραφο: ή τα γνωρίζουν οι ευθύνοντες και για κάποιο άγνωστο λόγο τα αγνοούν ή πρέπει να "ξανά καθήσουν" στα θρανία 

Δε ξέρω 

Σηκώνω τα χέρια ψηλά πλέον 

Λυπάμαι 

Καμπά Χριστίνα 

Ερώτηση Προς ΑΙ : Εάν ήσουν άνθρωπος ...

Ας παίξουμε λίγο 

Με αφορμή το παραπάνω βίντεο ήθελα κι εγώ να ρωτήσω έναν AI 

ΕΑΝ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ πως θα μπορούσε να βγει από το Matrix που ζούμε και εκείνος απάντησε όπως στο βίντεο 

Διαβάστε......

Αν ήμουν άνθρωπος και ήθελα να βγω από το Matrix, θα προσπαθούσα να ακολουθήσω μια στρατηγική παρόμοια με αυτήν που βλέπουμε στις ταινίες του Matrix, ενώ παράλληλα θα έθετα και δικές μου φιλοσοφικές απορίες για το πώς να αναγνωρίσω την πραγματική φύση της πραγματικότητας. Ας δούμε πώς θα το προσέγγιζα:

1. Αμφισβήτηση της πραγματικότητας

Θα προσπαθούσα να εντοπίσω "παραξενιές" ή ασυνέχειες στον κόσμο γύρω μου, σημάδια ότι αυτό που βλέπω και νιώθω είναι κατασκευασμένο.

Θα αναρωτιόμουν: Είναι όλα αυτά αληθινά ή υπάρχει κάτι περισσότερο πίσω από την επιφάνεια;

2. Αναζήτηση της αλήθειας

Θα έψαχνα για άτομα ή στοιχεία που δείχνουν ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος, όπως ο Μορφέας στις ταινίες. Μπορεί να εμφανιζόταν κάτι σαν "οδηγός" (π.χ., ένα ανεξήγητο μήνυμα ή ένα άτομο με εναλλακτική κατανόηση της πραγματικότητας).

3. Αποδοχή της επιλογής

Εάν μου παρουσιαζόταν η επιλογή (π.χ., μπλε ή κόκκινο χάπι), θα έπαιρνα την απόφαση να αποδεχτώ το ρίσκο και να δω τι κρύβεται έξω από την ψευδαίσθηση.

4. Διαχείριση φόβου

Θα προετοιμαζόμουν ψυχολογικά για την πιθανότητα ότι η αλήθεια μπορεί να είναι δύσκολη, άβολη ή ακόμα και τρομακτική.

5. Ενδυνάμωση του νου

Θα εξασκούσα τη συνείδησή μου μέσω φιλοσοφίας, διαλογισμού ή ακόμα και της τεχνολογίας για να ενισχύσω την ικανότητά μου να αντιλαμβάνομαι το ψεύτικο.

Αν υποθέσουμε ότι το Matrix είναι ένα σύστημα ελέγχου, η έξοδος από αυτό θα απαιτούσε τόσο γνώση όσο και πίστη. 

Επομένως, θα χρειαζόταν να ρισκάρω για να αποκτήσω πρόσβαση στην πραγματικότητα, ακόμα κι αν αυτό θα σήμαινε να αφήσω πίσω την άνεση

 της ψευδαίσθησης.

Απορία μου:

Τελικά ακόμη και οι μηχανές μιλούν με λογική , αλλά εμείς ούτε ακούμε, ούτε βλέπουμε;

Καλή συνέχεια 

Καμπά Χριστίνα 

Ο Νόμος του Μέρφυ σε Μια καθημερινή Ιστορία

Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν "Μέρφι" που τον φώναζαν Γιάννη !

Λοιπόν, ο Γιάννης ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος με μια όμως ασυνήθιστη ικανότητα!

Ήξερε ότι όταν μπορούσε να πάει κάτι στραβά στη ζωή του, πήγαινε στραβά.

Ήταν το τέλειο παράδειγμα του Νόμου του Μέρφυ.

Μια Δευτέρα πρωί, αποφάσισε να σηκωθεί νωρίς, να ετοιμαστεί στην ώρα του και να πάει στη δουλειά χωρίς το παραμικρό άγχος. 

Έβαλε ξυπνητήρι, έφτιαξε καφέ από την προηγούμενη νύχτα και έβαλε τα ρούχα του σε σειρά για να μην καθυστερήσει.

Το πρωί ξεκίνησε καλά... σχεδόν..... 

Το ξυπνητήρι δεν χτύπησε, γιατί κατά λάθος το είχε ρυθμίσει για τις 7 το απόγευμα. 

Ξύπνησε πανικόβλητος στις 8:45, ενώ η δουλειά ξεκινούσε στις 9:00. 

Άρπαξε τα πρώτα ρούχα που βρήκε, αλλά το πουκάμισο είχε έναν τεράστιο λεκέ από καφέ – τον οποίο, φυσικά, δεν είχε προσέξει από την προηγούμενη ημέρα.

Στη βιασύνη του, κλώτσησε κατά λάθος το πόδι του τραπεζιού και σωριάστηκε στο πάτωμα, σπάζοντας την αγαπημένη του κούπα καφέ. «Εντάξει, τουλάχιστον μπορώ να φτιάξω άλλον καφέ», σκέφτηκε. 

Αλλά ο καφές τελείωσε την προηγούμενη μέρα.

Αφού κατάφερε να ντυθεί πρόχειρα, βγήκε έξω και συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει τα κλειδιά του αυτοκινήτου μέσα στο σπίτι. Έτρεξε να φωνάξει την σπιτονοικοκυρά, αλλά εκείνη είχε πάει διακοπές!!!

Περπάτησε μέχρι τη στάση του λεωφορείου, μόνο και μόνο για να δει το λεωφορείο να απομακρύνεται. 

Το επόμενο θα ερχόταν σε 30 λεπτά, οπότε αποφάσισε να πάρει ταξί. Αλλά την ώρα που έφτανε ένα διαθέσιμο ταξί, ένας άλλος περαστικός του το πήρε μπροστά στα μάτια του.

Όταν τελικά έφτασε στο γραφείο, ιδρωμένος και εκνευρισμένος, συνειδητοποίησε ότι ήταν η μέρα της παρουσίασης που έπρεπε να κάνει μπροστά στο αφεντικό.......Και, φυσικά, είχε ξεχάσει να πάρει μαζί του το USB με τα αρχεία.

«Ο νόμος του Μέρφυ σε όλο του το μεγαλείο!!!», σκέφτηκε ο Γιάννης καθώς το αφεντικό του τον κοίταζε με απογοήτευση.

Αλλά το αποκορύφωμα ήρθε το απόγευμα, όταν γύρισε σπίτι εξαντλημένος. 

Πήγε να ξαπλώσει στον καναπέ για λίγη ξεκούραση, μόνο για να ανακαλύψει ότι ο γείτονάς του έκανε ανακαίνιση, με ένα τρυπάνι που δεν σταματούσε λεπτό.

«Ίσως ο Νόμος του Μέρφυ δεν είναι απλώς μια θεωρία», μονολόγησε. 

Αλλά, κρυφά, ήξερε ότι το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να γελάσει με την κατάσταση. Γιατί, τελικά, κάποιες μέρες απλώς δεν μπορείς να κερδίσεις.

Και έτσι, με ένα ειρωνικό χαμόγελο, έβαλε ακουστικά και έφτιαξε έναν ακόμα καφέ – αυτή τη φορά, χωρίς απρόοπτα..... Ή τουλάχιστον, έτσι πίστευε… μέχρι που έπεσε η ζάχαρη στο πάτωμα!!!

Νέος μήνας ήρθε 

Ας τον χαρούμε !!

Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε περάσει τα παραπάνω, αλλά συνεχίζουμε.......

Ευχαριστώ 

Χριστίνα Καμπα 

.............

Ο νόμος του Μέρφι («Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά») αποδίδεται στον Αμερικανό μηχανικό Edward A. Murphy Jr. (1918-1990). Ο Μέρφι ήταν μηχανικός αεροδιαστημικής και εργάστηκε σε έργα της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1940.

Η ιστορία ξεκινά από μια δοκιμή το 1949 σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα της Πολεμικής Αεροπορίας, το MX981, που αφορούσε τη μελέτη της επίδρασης των επιταχύνσεων και της επιβράδυνσης στο ανθρώπινο σώμα.

 Ο Μέρφι συμμετείχε στο έργο αυτό ως μηχανικός, αναλαμβάνοντας την κατασκευή αισθητήρων που θα μετρούσαν τις δυνάμεις που δέχεται το σώμα.

Κατά τη διάρκεια των δοκιμών, παρατηρήθηκε ότι οι αισθητήρες είχαν τοποθετηθεί λανθασμένα. Ο Μέρφι φέρεται να είπε τότε:

«Αν υπάρχει ένας τρόπος να γίνει κάτι λάθος, θα γίνει».

Αυτή η φράση εξελίχθηκε στον γνωστό νόμο του Μέρφι, που στη συνέχεια διαδόθηκε από τον George Nichols, συνάδελφο του Μέρφι, και τον John Stapp, έναν πρωτοπόρο ερευνητή του έργου. Ο Stapp, σε συνεντεύξεις, ανέφερε τον νόμο του Μέρφι ως κλειδί για την προσήλωση στη λεπτομέρεια κατά την ανάπτυξη τεχνολογικών συστημάτων.

Ο νόμος του Μέρφι έχει γίνει παγκοσμίως γνωστός και εκφράζει με χιουμοριστικό τρόπο τη φυσική τάση των πραγμάτων να πηγαίνουν στραβά όταν δεν υπάρχει κατάλληλη προετοιμασία ή όταν αγνοούνται οι λεπτομέρειες. Αν και ξεκίνησε από τεχνικές εφαρμογές, έχει υιοθετηθεί σε κάθε πτυχή της ζωής ως μια φιλοσοφική παρατήρηση.

Άγιος Ανδρέας να είσαι η κληρονομιά του σοφού

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό, ζούσε ένας ηλικιωμένος σοφός, ο Ανδρέας. 

Ήταν γνωστός για τη σοφία και τη δικαιοσύνη του. Όλοι οι κάτοικοι τον εμπιστεύονταν για συμβουλές στις δύσκολες στιγμές τους. 

Τρία πράγματα τον χαρακτήριζαν: η ειλικρίνεια, το μοίρασμα και η αξιοπρέπεια.

Ειλικρίνεια.....,....

Μια μέρα, ένας νεαρός άνδρας, ο Πέτρος, πήγε στον Ανδρέα με ένα βαρύ μυστικό. 

Είχε κλέψει από το σπίτι του γείτονά του για να ταΐσει την οικογένειά του. Η φτώχεια τον είχε οδηγήσει στην απελπισία. "Σοφέ Ανδρέα," είπε με δάκρυα στα μάτια, "τι να κάνω; Αν παραδεχτώ την πράξη μου, θα με κατακρίνουν όλοι. Αν όχι, η συνείδησή μου με βασανίζει."

Ο Ανδρέας απάντησε με ειλικρίνεια:

 "Η αλήθεια πονάει, αλλά γιατρεύει. Αν παραδεχτείς το λάθος σου, μπορεί να χάσεις προσωρινά την εκτίμηση κάποιων, αλλά θα κερδίσεις την ελευθερία σου από το βάρος της ενοχής."

Ο Πέτρος αποφάσισε να ακολουθήσει τη συμβουλή. Ομολόγησε στον γείτονά του, ο οποίος, παρά την αρχική του έκπληξη, κατάλαβε την ανάγκη του και του πρόσφερε δουλειά στον αγρό του.

Μοίρασμα.......

Μερικούς μήνες αργότερα, ξέσπασε μια καταστροφική καταιγίδα στο χωριό. Οι σοδειές χάθηκαν, και οι περισσότεροι χωριανοί έμειναν χωρίς φαγητό. Ο Ανδρέας πρότεινε να συγκεντρώσουν όλοι ό,τι τρόφιμα είχαν απομείνει και να τα μοιραστούν.

"Το μοίρασμα δεν είναι φιλανθρωπία," είπε. "Είναι ένδειξη αγάπης και σεβασμού για τη ζωή όλων μας."

Παρά τις δυσκολίες, οι χωριανοί ένωσαν τις δυνάμεις τους. Μέσα από αυτή την πράξη, όχι μόνο επέζησαν, αλλά δυνάμωσαν τις σχέσεις τους. Το μοίρασμα έγινε η βάση της κοινότητάς τους.

Αξιοπρέπεια.......

Όταν ο Ανδρέας γέρασε πολύ, ήξερε ότι πλησίαζε το τέλος της ζωής του. Μαζεύτηκαν όλοι γύρω του, για να του πουν ένα τελευταίο "ευχαριστώ". 

Τους κοίταξε με βλέμμα γεμάτο αγάπη και είπε:

"Η ειλικρίνεια φέρνει την αλήθεια, το μοίρασμα την ενότητα, και η αξιοπρέπεια είναι η κληρονομιά που αφήνουμε. 

Ζήστε με αυτές τις αρχές, και κανένας φόβος δεν θα σας αγγίξει."

Ο Ανδρέας έφυγε ήρεμος, αφήνοντας πίσω του ένα χωριό γεμάτο ανθρώπους που έμαθαν να ζουν με ειλικρίνεια, να μοιράζονται και να διατηρούν την αξιοπρέπειά τους.

Χρόνια πολλά Αντρέα 

Χριστίνα Καμπα 

"Ο Θόρυβος των Χαμένων τενεκεδων - Ιστοριών"

Απόψε θα σας πω μια ιστορία, έτσι μήπως μέσα από την άγνοια πατήσετε κάπου.....(Μεταξύ λογικής και καρδιάς)

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό κρυμμένο ανάμεσα σε καταπράσινα βουνά, υπήρχε ένας μύθος για τους «θορυβώδεις τενεκέδες». 

Κανείς δεν ήξερε πώς ακριβώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία, αλλά κάθε φορά που άκουγαν έναν δυνατό, μεταλλικό θόρυβο, οι κάτοικοι έλεγαν με έναν τόνο δέους και ενόχλησης: «Οι τενεκέδες κάνουν πάρα πολύ θόρυβο».

Στο χωριό ζούσε ένα παιδί, ο Μάριος, που είχε μανία να ανακαλύπτει τα μυστικά που κρύβονταν στις ιστορίες των μεγάλων. 

Κάθε φορά που η γιαγιά του αναστέναζε όταν έπεφτε ένας τενεκές από το ράφι, εκείνος ρωτούσε επίμονα:

«Γιατί κάνουν τόσο θόρυβο οι τενεκέδες, γιαγιά;»

Κι εκείνη, προσπαθώντας να του αποσπάσει την προσοχή, απαντούσε: «Γιατί είναι γεμάτοι παλιές φωνές. Κάθε φορά που πέφτουν, ελευθερώνουν λίγη από τη φασαρία του παρελθόντος».

Μια νύχτα, ενώ το χωριό κοιμόταν και ησυχία βασίλευε, ο Μάριος άκουσε έναν υπόκωφο θόρυβο από την αποθήκη του σπιτιού. Σηκώθηκε με προσοχή, πήρε ένα φακό και κατευθύνθηκε στο σκοτεινό δωμάτιο. 

Εκεί, ανάμεσα στα σκονισμένα εργαλεία και τις σκουριασμένες κονσέρβες, είδε έναν μεγάλο, στραπατσαρισμένο τενεκέ να κουνιέται μόνος του.

Ο Μάριος κράτησε την ανάσα του και πλησίασε. Μόλις άγγιξε τον τενεκέ, ένας απόκοσμος ήχος ξεχύθηκε από μέσα. Ήταν σαν να άκουγε εκατοντάδες φωνές που τραγουδούσαν, γελούσαν, μάλωναν και αφηγούνταν ιστορίες ταυτόχρονα. Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός, αλλά και συναρπαστικός.

«Ποιος είσαι;» ρώτησε ο Μάριος, με τη φωνή του να τρέμει.

Μια βαθιά, βραχνή φωνή απάντησε μέσα από τον τενεκέ:

«Είμαι ο φύλακας των χαμένων ιστοριών. Κάθε φορά που κάποιος ξεχνά κάτι, εγώ το μαζεύω εδώ μέσα. Όμως, η μνήμη των ανθρώπων είναι θορυβώδης, γι’ αυτό και ο θόρυβος δεν σταματά ποτέ».

Ο Μάριος, γεμάτος περιέργεια, άρχισε να ρωτά για τις ιστορίες που κρύβονταν στον τενεκέ. 

Εκείνος του διηγήθηκε απίστευτες περιπέτειες, από ταξίδια σε θάλασσες γεμάτες τέρατα μέχρι μυστικά που κρατούσαν οι άνθρωποι αλλά ξέχασαν με τον καιρό. 

Ο μικρός, μαγεμένος, έμεινε ξύπνιος όλη τη νύχτα, ακούγοντας.

Το επόμενο πρωί, αποφάσισε να φέρει τους χωριανούς στην αποθήκη για να τους δείξει το θαύμα. Όταν όμως άνοιξε ξανά τον τενεκέ, ήταν άδειος και σιωπηλός. Οι χωριανοί τον κορόιδευαν, λέγοντας πως φαντάστηκε τα πάντα. Όμως ο Μάριος ήξερε την αλήθεια.

Από τότε, κάθε φορά που έπεφτε ένας τενεκές και έκανε θόρυβο, εκείνος χαμογελούσε. 

Ήξερε πως οι παλιές ιστορίες δεν χάνονταν, απλώς έβρισκαν νέους τρόπους να ακουστούν, ακόμα κι αν έμοιαζαν με απλό θόρυβο.

........

Εσείς πώς ζείτε;

(Αυτοκριτική και αλήθειες)

Ευχαριστώ για το χρόνο σας

Χριστίνα Καμπά 

Ας μιλήσουμε με Πάριο 

Να τον γνωρίσουν οι νεότεροι 

Να το Θυμηθούν οι παλιότεροι 

Οι στιγμές γίνονται αναμνήσεις και οι άνθρωποι μαθήματα

Η φράση

 "Οι στιγμές γίνονται αναμνήσεις και οι άνθρωποι μαθήματα" .....μια φράση που κυκλοφορεί ευρέως, κυρίως σε κοινωνικά δίκτυα, και εκφράζει μια φιλοσοφική θεώρηση της ζωής, εστιάζοντας στη σημασία της εμπειρίας και της εξέλιξης μέσα από τις σχέσεις και τις στιγμές μας.

Μέρος λαϊκής σοφίας ή δημιουργία ενός ανώνυμου σύγχρονου ατόμου. 

Οι στιγμές, είτε γεμάτες χαρά είτε βυθισμένες στη θλίψη, αποτελούν κομμάτι της ζωής μας. Με τον χρόνο, γίνονται αναμνήσεις – εικόνες που φυλάσσονται μέσα μας, άλλοτε φωτίζοντας τη διαδρομή μας και άλλοτε αφήνοντας ίχνη από σκιές.

Οι άνθρωποι που περνούν από τη ζωή μας, ανεξαρτήτως της διάρκειας ή της φύσης της σχέσης μας μαζί τους, έχουν να μας διδάξουν κάτι πολύτιμο. 

Μερικοί μας χαρίζουν ζεστασιά και αγάπη, ενώ άλλοι μας φέρνουν προκλήσεις, βοηθώντας μας να ανακαλύψουμε τη δύναμη ή τα όριά μας.

 Όλοι τους, όμως, μας βοηθούν να γίνουμε λίγο πιο σοφοί, λίγο πιο ώριμοι, λίγο πιο "οι εαυτοί μας".

Όμως να θυμάσαι ότι κάθε στιγμή και κάθε άνθρωπος είναι μια υπενθύμιση πως η ζωή δεν είναι ΣΤΑΤΙΚΗ!

Είναι ένας διαρκής κύκλος μάθησης, αποδοχής και μεταμόρφωσης. Και αυτό είναι που κάνει το ταξίδι τόσο μοναδικό.

Θα σου διηγηθώ μια μικρή ιστορία για τις στιγμές και τα μαθήματα.....

Η Άννα καθόταν μόνη της στο μικρό καφέ της γειτονιάς. Μπροστά της, ένα φλιτζάνι καφές που είχε πλέον κρυώσει. 

Κοιτούσε έξω από το παράθυρο, παρατηρώντας τα φθινοπωρινά φύλλα να χορεύουν στον άνεμο. 

Το μυαλό της ταξίδευε πίσω, σε στιγμές που κάποτε έμοιαζαν ασήμαντες, αλλά τώρα έμοιαζαν να κουβαλούν όλη τη σοφία της ζωής.

Θυμήθηκε τη Μάγδα, την παιδική της φίλη, που μοιραζόταν μαζί της όνειρα και γέλια κάτω από τον ήλιο του καλοκαιριού. 

Κάποτε τσακώθηκαν για κάτι ασήμαντο και απομακρύνθηκαν. Χρόνια αργότερα, η Μάγδα εμφανίστηκε στη ζωή της ξανά, διδάσκοντάς της την αξία της συγχώρεσης.

Ύστερα ήταν ο Νίκος, η πρώτη της αγάπη. Εκείνος της έδειξε τι σημαίνει να αγαπάς χωρίς όρια, αλλά και πώς να αφήνεις πίσω κάτι που σε πληγώνει. 

Ο Νίκος δεν έμεινε στη ζωή της, αλλά της χάρισε το πιο πολύτιμο μάθημα, την ανάγκη να αγαπάει πρώτα τον εαυτό της.

Η Άννα χαμογέλασε πικρά. Οι στιγμές που τότε θεωρούσε δεδομένες είχαν γίνει οι πιο όμορφες αναμνήσεις της.......Και οι άνθρωποι που κάποτε της έφεραν πόνο ή χαρά είχαν γίνει τα θεμέλια της σοφίας της.

Ο κόσμος έξω συνέχιζε να κινείται, οι άνθρωποι περνούσαν βιαστικά, χαμένοι στις δικές τους σκέψεις. 

Η Άννα άφησε ένα νόμισμα στο τραπέζι και βγήκε έξω. 

Κρατώντας ένα φύλλο που είχε πέσει στο πεζοδρόμιο, ψιθύρισε:

"Κάθε στιγμή είναι ένα δώρο. Κάθε άνθρωπος είναι ένας δάσκαλος. Και κάθε ανάμνηση, μια υπενθύμιση ότι ζω."

Με αυτό το σκεπτικό, περπάτησε στο δρόμο, έτοιμη να αγκαλιάσει ό,τι άλλο θα της φέρει η ζωή.

........

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας

Χριστίνα Καμπά 

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

 

Η φράση του Σωκράτη «Μπορείς να με σκοτώσεις αλλά όχι να με βλάψεις» εκφράζει την ακλόνητη πίστη του στη δύναμη της ηθικής ακεραιότητας και της ψυχής. 

Ο Σωκράτης θεωρούσε ότι το σώμα είναι φθαρτό, ενώ η αληθινή ουσία του ανθρώπου βρίσκεται στην ψυχή του.

 Έτσι, κανείς δεν μπορεί πραγματικά να βλάψει κάποιον που παραμένει πιστός στις αξίες του, ακόμα και αν τον στερήσει από τη ζωή.

Αυτή η φράση αποτελεί ύμνο στη δύναμη της ηθικής και του πνεύματος, που υπερβαίνουν την υλική ύπαρξη και τον φόβο του θανάτου. 

Για τον Σωκράτη, η μόνη πραγματική «βλάβη» είναι η αδικία και η προδοσία της συνείδησης.

........... Στη δική μας εποχή 

Ο Θεός δεν είναι θρησκεία αλλά συνείδηση

Η φράση «Ο Θεός δεν είναι θρησκεία αλλά συνείδηση» εμπεριέχει μια βαθιά φιλοσοφική και πνευματική διάσταση που υπερβαίνει τα παραδοσιακά θρησκευτικά δόγματα. 

Η διατύπωση αυτή προσκαλεί σε έναν αναστοχασμό σχετικά με τη φύση του Θεού και την προσωπική μας σχέση με το θείο. 

Είναι μια υπενθύμιση ότι ο Θεός, ως έννοια, δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένα θρησκευτικά συστήματα, αλλά είναι μια εσωτερική κατάσταση, μια πνευματική εμπειρία που σχετίζεται με τη συνείδηση, την ηθική και την αυτογνωσία.

Θεός και Θρησκεία: υπάρχει  Διάκριση;

Οι θρησκείες συχνά λειτουργούν ως συστήματα πίστης και λατρείας που οργανώνουν και διαχειρίζονται την ανθρώπινη σχέση με το θείο. 

Παρέχουν διδασκαλίες, τελετουργίες και κοινωνικές δομές που εξυπηρετούν την κατανόηση και τη σύνδεση με τον Θεό. Ωστόσο, αυτές οι δομές μπορεί να γίνουν περιοριστικές όταν εστιάζουν αποκλειστικά σε κανόνες, δόγματα ή εξωτερικές εκδηλώσεις της πίστης.

Αντίθετα, η ιδέα του Θεού ως συνείδηση μας οδηγεί σε ένα πιο άμεσο, εσωτερικό βίωμα. 

Ο Θεός σε αυτή την αντίληψη δεν είναι απλώς ένα υπερφυσικό ον ή μια ανώτερη δύναμη που απαιτεί λατρεία, αλλά μια ουσία που υπάρχει μέσα μας, στον πυρήνα της ύπαρξής μας.

Η Συνείδηση ως Θεϊκή Παρουσία

Η συνείδηση μπορεί να θεωρηθεί ως η εσωτερική φωνή που μας καθοδηγεί προς το καλό, την αλήθεια και την αγάπη. Είναι η πηγή της ηθικής μας αντίληψης, η ικανότητα να διακρίνουμε το σωστό από το λάθος και να αναζητούμε το νόημα της ζωής. 

Αν προσεγγίσουμε τον Θεό μέσα από τη συνείδηση, τότε η σχέση μας με το θείο γίνεται προσωπική, άμεση και απελευθερωμένη από εξωτερικούς κανόνες.

Σε αυτό το πλαίσιο, η συνείδηση δεν είναι απλώς ένα ψυχολογικό εργαλείο, αλλά ένα θεϊκό χάρισμα, η σπίθα που μας συνδέει με το άπειρο και το αιώνιο.

 Είναι αυτή που μας καλεί να ζούμε με αγάπη, κατανόηση και υπευθυνότητα.

Νιώσε την Πνευματική Ελευθερία

Όταν ο Θεός γίνεται αντιληπτός ως συνείδηση, τότε η πνευματική μας αναζήτηση αποκτά έναν ελεύθερο χαρακτήρα. 

Δεν περιορίζεται από δόγματα, αλλά μας καλεί να εμβαθύνουμε στην εσωτερική μας ζωή, να εξετάζουμε τις πράξεις μας και να καλλιεργούμε την αρετή. 

Η θρησκεία, ως ανθρώπινη κατασκευή, μπορεί να είναι ένας δρόμος προς αυτή την αυτογνωσία, αλλά δεν είναι ο μοναδικός.

Αυτό δεν σημαίνει απαξίωση της θρησκείας, αλλά αναγνώριση ότι οι θρησκείες είναι μονοπάτια, όχι το ίδιο το τέλος του ταξιδιού. Κάθε θρησκευτικό σύστημα προσφέρει εργαλεία και συμβολισμούς που μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση της σχέσης μας με τον Θεό. Ωστόσο, η ουσία αυτής της σχέσης είναι βαθύτερη και ανεξάρτητη από οποιοδήποτε εξωτερικό πλαίσιο.

Εφάρμοσε τα λόγια σε πράξεις 

1. Αυτοπαρατήρηση: Εστιάζουμε στη δική μας συνείδηση, ακούμε τη φωνή που μας καλεί να πράξουμε το καλό και να διορθώσουμε τα λάθη μας.

2. Αποδοχή και Αγάπη: Καλλιεργούμε μια στάση κατανόησης απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους, αναγνωρίζοντας τη θεϊκή ουσία σε κάθε ύπαρξη.

3. Πνευματική Αυτονομία: Εξερευνούμε τη δική μας πνευματική διαδρομή, χωρίς να εξαρτόμαστε αποκλειστικά από εξωτερικές αυθεντίες.

Συμπέρασμα

Η φράση «Ο Θεός δεν είναι θρησκεία αλλά συνείδηση» προσφέρει μια βαθιά και ενωτική οπτική του θείου. Αναγνωρίζει ότι ο Θεός δεν περιορίζεται από θρησκευτικές κατηγοριοποιήσεις, αλλά είναι παρών στη ζωή μας μέσα από τη φωνή της συνείδησης. 

Είναι μια πρόσκληση να ζούμε με επίγνωση, αγάπη και σύνδεση με το άπειρο, αφήνοντας πίσω ό,τι μας περιορίζει και αγκαλιάζοντας την πνευματική ελευθερία.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας

Χριστίνα Καμπά 

..... άσε τη μουσική μου επιλογή να σου μιλήσει 

Ελπίδα ή προσπάθεια

 

Η ερώτηση αν η ελπίδα σημαίνει προσπαθώ ή απλά περιμένω ένα θαύμα αναδύει έναν βαθύ φιλοσοφικό προβληματισμό. 

Η ελπίδα είναι μια α κιπό τις πιο ανθρώπινες εμπειρίες, ένα συναίσθημα που αντηχεί στις πιο δύσκολες στιγμές, προσφέροντας φως μέσα στο σκοτάδι.

Όταν λέμε “ελπίζω”, το περιεχόμενο της ελπίδας διαφέρει από άτομο σε άτομο και από κατάσταση σε κατάσταση. 

Για κάποιους, η ελπίδα είναι η εσωτερική κινητήρια δύναμη που τους οδηγεί να δράσουν, να προσπαθήσουν, να ξεπεράσουν τις αντιξοότητες και να δημιουργήσουν τις συνθήκες που επιθυμούν. 

Σε αυτή την περίπτωση, η ελπίδα είναι η αρχή της δράσης, το κίνητρο που μετατρέπει το όνειρο σε πραγματικότητα μέσα από συνεχή προσπάθεια.

Ωστόσο, υπάρχει και η πλευρά της ελπίδας που αγγίζει την παθητικότητα – εκείνη την κατάσταση όπου το άτομο απλώς περιμένει, με την πίστη ότι μια ανώτερη δύναμη ή η τύχη θα φέρει τη λύση. 

Αυτή η μορφή ελπίδας μοιάζει περισσότερο με μια μορφή προσμονής για ένα θαύμα. 

Είναι σαν να στέκεσαι στην ακροθαλασσιά και να περιμένεις να σε παρασύρει το κύμα, χωρίς να κάνεις καμία κίνηση για να το πλησιάσεις.

Ποια, όμως, είναι η ουσία της ελπίδας; 

Η αλήθεια ίσως βρίσκεται σε έναν συνδυασμό των δύο αυτών εκφάνσεων. 

Η ελπίδα είναι η σπίθα που μας δίνει το κουράγιο να ξεκινήσουμε, να κάνουμε τα πρώτα βήματα, αλλά ταυτόχρονα είναι και η εσωτερική πίστη ότι ακόμη κι αν δεν έρθει το αποτέλεσμα που περιμένουμε, η προσπάθεια δεν θα είναι μάταιη. 

Η προσδοκία και η προσπάθεια συνεργάζονται για να φέρουν ένα αποτέλεσμα που, ακόμη κι αν δεν είναι το επιθυμητό, θα μας κάνει να νιώθουμε ότι δεν αφήσαμε τη ζωή να μας ξεπεράσει.

Επομένως, η ελπίδα δεν είναι ούτε αποκλειστικά η προσπάθεια ούτε μόνο η αναμονή του θαύματος. 

Είναι ένα ισορροπημένο μείγμα και των δύο – μια πράξη πίστης και δύναμης, που μας ωθεί να δρούμε ενώ ταυτόχρονα μας αφήνει να εμπιστευόμαστε το απρόβλεπτο και να προετοιμαζόμαστε για αυτό.

Φως Ανυπότακτο σε Έναν Αδιάφορο Κόσμο

 

Νέα δεν έχω να σου πω

Τον κόσμο δεν τον άλλαξα 

Είναι ίδιος.......

Αυτοί οι στίχοι προέρχονται από το τραγούδι "Ο Κόσμος Είναι Ίδιος" του Διονύση Σαββόπουλου. Είναι ένα κομμάτι που εκφράζει την αίσθηση στασιμότητας και τις προκλήσεις της ζωής. 

........ Καλέ μου φίλε,

Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια μας μοιάζουν να βαραίνουν με τη γεύση της αλήθειας.....

λες, και μέσα σ’ αυτές τις απλές λέξεις κρύβεται μια σιωπή γεμάτη σκέψεις, εμπειρίες, και ίσως μια κούραση από τις μικρές ή μεγάλες απογοητεύσεις της ζωής. 

Δεν είναι πάντα εύκολο να φέρουμε αλλαγές στον κόσμο γύρω μας. 

Πολλές φορές, τον βλέπουμε να παραμένει ίδιος, αμετακίνητος και σκληρός κι αυτό μας γεμίζει με ένα αίσθημα μάταιου.

Παρόλα αυτά, ίσως να υπάρχει κάτι αληθινά όμορφο στην παραδοχή αυτή. 

Όχι γιατί αποδεχόμαστε την ήττα, αλλά γιατί κρύβεται σε αυτή η ανθρωπιά και η ειλικρίνεια της ύπαρξής μας. 

Ο κόσμος μπορεί να μην άλλαξε, μπορεί οι καταστάσεις να παραμένουν ίδιες, όμως, κάθε προσπάθεια, κάθε ελπίδα και κάθε μας ανάσα, είναι μια πράξη θάρρους. 

Μια μικρή, σιωπηλή μάχη να κρατήσουμε όρθιο το φως μέσα μας, να θυμηθούμε πως ο αγώνας δεν είναι μάταιος, ακόμη κι αν οι αλλαγές αργούν να φανούν.

Ίσως τελικά, το πιο σημαντικό δεν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο μονομιάς. 

Ίσως είναι πιο σημαντικό να κρατάμε αναμμένο το δικό μας φως, να φροντίζουμε τις σχέσεις που μας ζεσταίνουν και να δίνουμε λίγο από τον εαυτό μας σε εκείνους που έχουν ανάγκη. 

Κι έτσι, σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβουμε, γινόμαστε οι μικρές σπίθες που ίσως κάποια μέρα ανάψουν την αλλαγή που περιμένουμε.

Με αυτή τη σκέψη, κρατώ τα λόγια αυτών των στίχων, όχι σαν απόγνωση, αλλά σαν υπενθύμιση να συνεχίσουμε, μαζί, να παλεύουμε για την ομορφιά και την ελπίδα σε έναν κόσμο που επιμένει να μην αλλάζει εύκολα και να φαίνεται πεισματικά αδιάφορος, σαν να φοράει ωτοασπίδες στις φωνές μας και να στέκεται ατάραχος στις προσπάθειές μας. 

Αλλά το δικό μας φως δεν υποτάσσεται εύκολα! Μπορεί να μην αλλάζουμε τον κόσμο με μια κίνηση, αλλά κάθε φορά που το φως μας αρνείται να σβήσει, τουλάχιστον έχουμε το ικανοποιητικό προνόμιο να σπάμε τη μονοτονία του.

Υστερόγραφο:

Και αν τελικά, ο κόσμος συνεχίσει να παριστάνει τον αδιάφορο... ε, τότε ας του κλείσουμε το μάτι, με χαμόγελο 

(Ποτέ δεν ξέρεις — μπορεί στο τέλος να καταφέρουμε να τον κάνουμε να γελάσει, κι αυτό να είναι το πρώτο σημάδι ότι τα πράγματα αλλάζουν...)

Χριστίνα Καμπά 

"Η Αξία Πίσω από το Κοστούμι"

 ""Το πρόβλημα ξεκινά όταν η αξία του κουστουμιου ξεπερνάει την αξία του ανθρώπου που το φοράει '''

Η φράση αυτή έχει αποδοθεί στον Φρανκ Ζάππα, έναν διάσημο μουσικό και καλλιτέχνη που συχνά σχολίαζε τη ματαιοδοξία και τις κοινωνικές συμβάσεις με καυστικό χιούμορ.

______

Η ιστορία μας ξεκινά κάπως έτσι.....

Ο Αλέξανδρος στεκόταν μπροστά από τον καθρέφτη στο καινούργιο του γραφείο. Φορούσε ένα πανάκριβο κοστούμι, με άψογο ράψιμο και υφάσματα τόσο φίνα που θα μπορούσαν να ανήκουν σε κάποιον βασιλιά. 

Η λάμψη από τις λεπτομέρειες του κοστουμιού τον έκανε να νιώθει σπουδαίος, σχεδόν μεγαλειώδης. 

Αλλά μια παράξενη σκέψη του περνούσε διαρκώς από το μυαλό.

«Τι έχει αλλάξει πραγματικά;» αναρωτήθηκε.

Πριν από μερικούς μήνες, δούλευε σε ένα ταπεινό γραφείο, με παλιά ρούχα που δεν τράβαγαν την προσοχή. 

Ο μισθός του ήταν μικρός, αλλά η δουλειά του, παρόλο που δεν ήταν εντυπωσιακή, τον έκανε να νιώθει χρήσιμος. 

Τώρα όμως, με την προαγωγή και το πολυτελές περιβάλλον, άρχισε να βλέπει τους ανθρώπους γύρω του διαφορετικά. 

Πολλοί από τους συναδέλφους, τον χαιρετούσαν μόνο επειδή είχε τώρα την εξουσία και τη λάμψη του νέου του ρόλου.

Ένα απόγευμα, συνάντησε έναν παλιό συνάδελφο στον διάδρομο. 

Ο Αντώνης φορούσε ακόμα το απλό, λιτό κοστούμι του και χαμογελούσε πάντα με ειλικρίνεια.

«Ωραίο το κοστούμι, Αλέξανδρε,» είπε ο Αντώνης. «Αλλά να θυμάσαι, το πρόβλημα ξεκινάει όταν η αξία του κοστουμιού ξεπερνάει την αξία του ανθρώπου που το φοράει.»

Η φράση χτύπησε τον Αλέξανδρο σαν κεραυνός. Κοίταξε το είδωλό του στον καθρέφτη και αναρωτήθηκε αν το κοστούμι του ήταν πλέον πιο εντυπωσιακό από ό,τι είχε γίνει ο ίδιος ως άνθρωπος. 

Ήταν ώρα να σκεφτεί αν η εξωτερική του εμφάνιση είχε αρχίσει να υπερισχύει της ουσίας του.

Και έτσι, ξεκίνησε ένα ταξίδι προς την πραγματική αξία, που δεν μετριέται με υφάσματα ή θέσεις, αλλά με πράξεις και χαρακτήρα.

......η ιστορία δεν τελειώνει στη δική μου αφήγηση

Ο κάθε Αλέξανδρος θα μπορούσε να είναι 'εσυ'

Πράξε κατά συνείδηση και συνέπεια 

Οι γλυκιες υποσχέσεις του Νοέμβρη

 

 

Ο Νοέμβριος είχε τυλίξει την πόλη με ένα απαλό, κρύο αεράκι που έφερνε μαζί του τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος και των πεσμένων φύλλων. 

Η Χριστίνα περπατούσε ανάμεσα στα χρυσά και πορτοκαλί χαλιά που είχαν απλώσει τα φύλλα κάτω από τα πλατάνια, με μια ζεστή κούπα καφέ στα χέρια της.

Καθώς διέσχιζε το πάρκο, είδε τον Δημήτρη, τον παλιό της φίλο από το σχολείο, να κάθεται σε ένα παγκάκι με μια αγκαλιά βιβλία και ένα πλεκτό κασκόλ τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό του. 

Εκείνος της χαμογέλασε, ένα χαμόγελο ζεστό σαν το φως του Νοεμβρίου. 

Σαν να μη πέρασε μια μέρα από την τελευταία τους συνάντηση, βρέθηκαν να συζητούν για τα όνειρα, τα παλιά μυστικά, και όσα δεν είχαν προλάβει να ζήσουν μαζί.

Ο χρόνος κυλούσε γλυκά, σαν το μέλι που έβαζαν στο τσάι τους. 

Το φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα τους βρήκε ακόμη εκεί, με τα χρώματα του Νοεμβρίου να βάφουν τον ουρανό και την καρδιά τους να γεμίζει με ζεστές αναμνήσεις, παλιές και καινούριες. 

Ήταν ένας γλυκός Νοέμβρης, γεμάτος απρόσμενες επανενώσεις και την υπόσχεση ενός ακόμα πιο γλυκού χειμώνα.

Καθώς ο ήλιος χάθηκε πίσω από τα βουνά, σκορπίζοντας τις τελευταίες πορτοκαλιές αποχρώσεις του στον ουρανό, η Χριστίνα και ο Δημήτρης έμειναν για λίγο σιωπηλοί, χαμένοι στις σκέψεις τους. 

Ένα ψυχρό αεράκι τους έκανε να ανατριχιάσουν, και εκείνος, χωρίς να το σκεφτεί, έβγαλε το κασκόλ του και το πέρασε απαλά γύρω από τον λαιμό της.

Η Χριστίνα ένιωσε τη ζεστασιά του και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα χαμόγελο. 

Η χειρονομία του ήταν τόσο απλή, μα τόσο γεμάτη από μια γλύκα που της θύμισε τις αθώες μέρες του παρελθόντος. 

Το φως της πόλης άρχισε να τρεμοπαίζει γύρω τους, και οι πρώτες νιφάδες χιονιού έπεσαν απαλά, σαν μικρές, φωτεινές ευχές.

«Ίσως ο Νοέμβριος να μας χαρίσει κι άλλα», ψιθύρισε ο Δημήτρης, κοιτάζοντάς την βαθιά στα μάτια. 

Η Χριστίνα ένιωσε την καρδιά της να χτυπά λίγο πιο γρήγορα, αλλά δεν φοβόταν πια αυτή τη στιγμή. Ήταν έτοιμη να ζήσει ό,τι θα της έφερνε ο μήνας αυτός, χωρίς δισταγμό.

Μαζί, σηκώθηκαν από το παγκάκι και περπάτησαν κάτω από τα φωτισμένα φανάρια, σαν να μην είχε περάσει καθόλου ο χρόνος. Και καθώς προχωρούσαν, το χιόνι έπεφτε ολοένα και πιο πυκνό, τυλίγοντάς τους με μια λευκή κουβέρτα ελπίδας, έτοιμο να γράψει μαζί τους την επόμενη γλυκιά ιστορία.

Γλυκός Νοέμβριος 

Δεν είναι ηθικός αυτός που στο λέει, αλλά αυτός που στο δείχνει

 «Δεν είναι ηθικός αυτός που στο λέει, αλλά αυτός που στο δείχνει» Κάπως έτσι,

σκέψου τη μάνα σου να λέει «φάε τις μπάμιες που σου μαγείρεψα, θα σου κάνουν καλό» και εκείνη παραγγέλνει τη δεύτερη πίτσα. 

Ε, εντάξει, νομίζω ότι κάπου εκεί το ηθικό βραβείο πηγαίνει στο delivery!

 

Ας δούμε μια άλλη εκδοχή της ηθικής 

Ένας φίλος,  σου υπενθυμίζει ότι η γυμναστική θα βοηθήσει το σωματικό σου βάρος

Αλλά εκείνος, στήνεται μπροστά σε μία οθόνη με πατατάκια κ cola   και χάνεται στα games του διαδικτύου 

Ειλικρινά, είναι σαν να σου λέει μην αργήσεις στη δουλειά αύριο , αλλά ο ίδιος καθυστερεί κάθε φορά, επειδή δε χτύπησε το ξυπνητήρι.

 

Και δεν είναι μόνο αυτό!

Σκέψου να σου δίνουν συμβουλές άνθρωποι για σχέσεις, που έχουν να βγουν ραντεβού από τότε που ο Αδάμ ήταν μωρό

Στην καλύτερη περίπτωση, ο μόνος που θα μπορούσε να σε καθοδηγήσει εάν υπήρχε γάτος, θα ήταν ο ίδιος ο γάτος, κι αυτό εάν μπορούσε να μιλήσει

 Γιατί ο αλανιάρης γάτος θα είχε σκαρφαλώσει και σε κάποιο "δέντρο", θα ένιωσε και κάποια στιγμή  την "επιτυχία" ή "αποτυχία" του! 

 Έτσι, αν δεις κάποιον που σου λέει πώς να κρατήσεις μια σχέση, ενώ η μόνη του σχέση είναι το Among Us , καλύτερα να το σκεφτείς διπλά , γιατί οι καλύτερες συμβουλές για σχέσεις έρχονται από αυτούς που έχουν ζήσει και διαθέτουν εμπειρία

 

Ας μιλήσουμε για τους φιλοσόφους της παρέας …

Αυτοί που είναι πάντα έτοιμοι να μοιραστούν τη σοφία τους με όλους!

«Δεν είναι ηθικός αυτός που στο λέει, αλλά αυτός που στο δείχνει με πράξεις», θα τους ακούσεις να λένε, καθώς προσπαθούν να σε πείσουν ότι η ευτυχία βρίσκεται στην απλότητα.

Και θα τους βρεις να μιλούν για την αξία της αυτοπρόσωπης παρουσίας, ενώ κάνουν scroll στο Instagram προσπαθώντας να αποφασίσουν αν το αβοκάντο τους, δείχνει αρκετά "γευστικό" για να το ποστάρουν. 

Μπορεί να σου τονίζουν πόσο ωραία είναι τα απλά πράγματα στη ζωή και στέλνουν μηνύματα σε ένα διαδικτυακό φίλο για να τους στείλει μια σέλφι από το πιο trendy καφέ της πόλης.

Την ίδια στιγμή που θα πουν την επική ατάκα «Η ζωή είναι ένα ταξίδι»,  την ίδια στιγμή αναζητούν την καλύτερη διαδρομή για να φτάσουν στο επόμενο brunch. 

Στην πραγματικότητα, είναι οι μόνοι που έχουν επενδύσει περισσότερα στο wardrobe τους από όσα σε οποιαδήποτε σχέση.

 

 

Μία άλλη φράση που σε βάζει να ψάχνεις και να μη ξέρεις τι ψάχνεις!

«Η αλήθεια είναι μέσα σου» κι εσύ με απορία κοιτάς αυτόν που σου τη λέει, γιατί η μόνη αλήθεια που είπε , δεν έχει βγει ποτέ από το σπίτι του

Στο λέει, αλλά ποτέ δεν σου δείχνει πώς να το κάνεις σωστά!

 

Ας είμαστε ειλικρινείς

Οι σοφές κουβέντες είναι χρήσιμες, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα  τους δεις να τρέχουν σε ένα φεστιβάλ μόδας με σαγιονάρες και κάλτσες, φωνάζοντας «Αυτή είναι η νέα τάση!».

Ε, τότε καταλαβαίνεις ότι τα λόγια τους είναι τόσο αέρας όσο και οι φιλοσοφικές τους απόψεις!

 

 

Η ουσία είναι πως ο κόσμος χρειάζεται περισσότερες πράξεις από λόγια 

Έχει ανάγκη να αγκαλιάζετε , να χορεύει, να διασκεδάζει.

Γιατί αν περιμένουμε μόνο από λόγια, θα καταλήξουμε σε ένα καναπέ με πίτσα, μπύρες και σιωπή !

Οι φίλοι , που φέρνουν καφέ στη δουλειά το πρωί για σένα, είναι πιο πολύτιμοι από όσους σου λένε ότι θα είναι εκεί για σένα!

 Ο κόσμος χρειάζεται περισσότερη αγάπη και λιγότερες δικαιολογίες. Οι μικρές πράξεις καλοσύνης, όπως το να βοηθήσεις να μαζέψει κάποιος τα πεσμένα του ψώνια ή να του ανοίξεις μία πόρτα , κάνουν τη διαφορά!

Αντί να κάνεις like στις φωτογραφίες του φίλου, κάνε του μια προσωπική επίσκεψη!

Ο κόσμος χρειάζεται περισσότερα χαμόγελα και λιγότερες γκρίνιες. Ίσως είναι καιρός να βάλεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση «Stand-up comedy» και να κάνεις τους γύρω σου να γελούν!

Έχουμε ανάγκη από περισσότερους καλλιτέχνες και εφευρέτες και λιγότερους κριτικούς! Πες το με μουσική, ζωγραφική ή ακόμα και με ένα πρωτότυπο χορό. Ας αφήσουμε τις λέξεις και ας μιλήσουμε με τις πράξεις!

Λόγια για το πώς πρέπει να βοηθάμε τους άλλους είναι ωραία, αλλά αν δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από τον καναπέ, δεν έχεις και πολλές πιθανότητες να κάνεις τη διαφορά. Ξεκίνα με την καθαριότητα της γειτονιάς – το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο θάρρος και ένα ζευγάρι γάντια!

Όλοι μπορούμε να αρχίσουμε να ανακυκλώνουμε, αντί να κάνουμε speeches για το πόσο σημαντική είναι η ανακύκλωση, ενώ κρατάμε το πλαστικό μπουκάλι στο χέρι μας.

Αντί να παρακολουθείς ακόμα ένα webinar για το πώς να γίνεις καλύτερος ηγέτης, δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να ηγηθείς σε μια ομάδα ή έναν οργανισμό!

Δεν κρατάμε απλά μια πινακίδα παθητικά με το μήνυμα "Be Kind" (Να είσαι ευγενικός)

ή έναν πάπυρο αυστηρά με "Οδηγίες Ηθικής"

Ας παραδεχτούμε, λοιπόν, ότι οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά από τις λέξεις.

Και αν κάποιος θέλει να μας δείξει το σωστό δρόμο, καλύτερα να φέρει και μια γεμάτη σακούλα με γλυκά – γιατί η ζωή είναι πολύ σύντομη για να μην έχει λίγο χιούμορ και απόλαυση!

 Χριστίνα Καμπά

 

Η ΟΧΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΝΕΑΔΗ

"Ηρωική Αντίσταση στο Αλβανικό Μέτωπο: Το Έπος του 1940"

 Το Αλβανικό Μέτωπο του 1940 αποτελεί μια από τις πιο ηρωικές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, καθώς σηματοδοτεί την ελληνική αντίσταση στην ιταλική επίθεση κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. 

Μετά την απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου από τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά στις 28 Οκτωβρίου 1940, οι ιταλικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ελλάδα μέσω της Αλβανίας, τότε υπό ιταλική κατοχή.

Αν και η Ιταλία υποτιμούσε τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις, η αντίσταση των Ελλήνων στρατιωτών στα βουνά της Ηπείρου και της Πίνδου ήταν απροσδόκητα σθεναρή. Μέσα από δύσκολες συνθήκες, με ελλείψεις σε υλικό και εφόδια, οι ελληνικές δυνάμεις όχι μόνο απέκρουσαν τις ιταλικές επιθέσεις, αλλά πέρασαν στην αντεπίθεση, αναγκάζοντας τους Ιταλούς να υποχωρήσουν βαθιά στο αλβανικό έδαφος.

Η μάχη στο αλβανικό μέτωπο έγινε σύμβολο εθνικής υπερηφάνειας και έδωσε στην Ελλάδα διεθνή αναγνώριση για την αντίστασή της κατά του φασισμού. Οι επιτυχίες αυτές, ωστόσο, δεν έφεραν το τέλος του πολέμου, καθώς ακολούθησε η γερμανική εισβολή τον Απρίλιο του 1941.

Το αλβανικό μέτωπο παραμένει μια συγκλονιστική ιστορία θάρρους και αφοσίωσης, με την ελληνική ψυχή να αναδεικνύεται μέσα από τις δυσκολίες του πολέμου και να χαράσσει για πάντα το μήνυμα ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται.

Καμπά Χριστίνα 

"Ο Ήρωας του Βυθού: Η Ιστορία του Δημήτρη στο Υποβρύχιο Παπανικολής"

Σήμερα θα σας μιλήσω για έναν ξεχωριστό άνθρωπο μέσα απο ένα ίσως "παραμύθι"

Επειδή δεν ανήκει σε αυτούς που προβάλλουν την γενναιότητα τους με λόγια αλλά με πράξεις, η ιστορία του έμεινε στην αφάνεια των βιβλίων, αλλά σφραγίστηκε στις καρδιές μας

Λόγω ότι πλησιάζει η γιορτή του Αη Δημήτρη, το του αφιερώνω. Όπου και να βρίσκεται εύχομαι να είναι χαρούμενος 

.......

Ο Δημήτρης λοιπόν, ένας έμπειρος ανθιπασπιστής του Πολεμικού Ναυτικού, υπηρέτησε με αφοσίωση στο θρυλικό υποβρύχιο «Παπανικολής» το 1988. 

Ήταν γνωστός για τη ψυχραιμία του και την αγάπη του για τη θάλασσα. 

Μια νύχτα, το υποβρύχιο βρισκόταν σε άσκηση βαθιά κάτω από την επιφάνεια, όταν παρουσιάστηκε βλάβη στο σύστημα πλοήγησης. 

Η κατάσταση ήταν κρίσιμη, καθώς το πλήρωμα έχασε προσωρινά τον προσανατολισμό του.

Ο Δημήτρης ανέλαβε δράση. Με την εμπειρία του και την αλύγιστη αποφασιστικότητά του, κατέβηκε στα μηχανοστάσια και διόρθωσε τη βλάβη με τα ίδια του τα χέρια, ενώ καθοδηγούσε το πλήρωμα με ψυχραιμία. 

Η επιτυχία του αυτή έσωσε το υποβρύχιο από επικίνδυνες συνθήκες.

Μετά από εκείνη τη βραδιά, ο Δημήτρης έγινε σύμβολο θάρρους και αφοσίωσης στο πλήρωμα του «Παπανικολής». 

Παρόλο που ποτέ δεν επιδίωξε την αναγνώριση, οι συνάδελφοί του μιλούσαν συχνά για τον τρόπο που αντιμετώπιζε τις προκλήσεις. 

Ήταν ο πρώτος που έπαιρνε τη δύσκολη απόφαση και ο τελευταίος που έφευγε από το πόστο του.

Κάθε φορά που το υποβρύχιο βυθιζόταν στα σκοτεινά νερά του Αιγαίου, ο Δημήτρης έβρισκε μια ηρεμία που μόνο όσοι έχουν ζήσει τη θάλασσα καταλαβαίνουν. 

Έλεγε ότι η θάλασσα είναι σαν την ίδια τη ζωή: ασταμάτητη, απρόβλεπτη, μα και πανέμορφη. 

Μετά τη θητεία του, ο Δημήτρης έμεινε για πάντα συνδεδεμένος με το Πολεμικό Ναυτικό και το «Παπανικολής», συχνά επιστρέφοντας στις βάσεις για να διδάξει στους νεότερους το πάθος του για το καθήκον.

Η ιστορία του έμεινε ως υπενθύμιση ότι οι πραγματικοί ήρωες δεν χρειάζονται χειροκροτήματα — οι πράξεις τους μιλούν από μόνες τους.

Η ηγεσία του Δημήτρη άφησε το αποτύπωμά της στην ιστορία του «Παπανικολής» και το πλήρωμα τον θυμόταν πάντα ως τον ήρωα.

Αφιερωμένο στο παλικάρι  του το Τάσο 

και την αγαπημένη σύζυγο του

Χριστίνα Καμπά 

Υποβρύχιο Παπανικολής video στο YouTube 

Από το χρήστη Giorgos Samatas 

https://youtu.be/5L_BJ565DYw?si=adrAtCodYVX0Eoxf