Η φράση
"Οι στιγμές γίνονται αναμνήσεις και οι άνθρωποι μαθήματα" .....μια φράση που κυκλοφορεί ευρέως, κυρίως σε κοινωνικά δίκτυα, και εκφράζει μια φιλοσοφική θεώρηση της ζωής, εστιάζοντας στη σημασία της εμπειρίας και της εξέλιξης μέσα από τις σχέσεις και τις στιγμές μας.
Μέρος λαϊκής σοφίας ή δημιουργία ενός ανώνυμου σύγχρονου ατόμου.
Οι στιγμές, είτε γεμάτες χαρά είτε βυθισμένες στη θλίψη, αποτελούν κομμάτι της ζωής μας. Με τον χρόνο, γίνονται αναμνήσεις – εικόνες που φυλάσσονται μέσα μας, άλλοτε φωτίζοντας τη διαδρομή μας και άλλοτε αφήνοντας ίχνη από σκιές.
Οι άνθρωποι που περνούν από τη ζωή μας, ανεξαρτήτως της διάρκειας ή της φύσης της σχέσης μας μαζί τους, έχουν να μας διδάξουν κάτι πολύτιμο.
Μερικοί μας χαρίζουν ζεστασιά και αγάπη, ενώ άλλοι μας φέρνουν προκλήσεις, βοηθώντας μας να ανακαλύψουμε τη δύναμη ή τα όριά μας.
Όλοι τους, όμως, μας βοηθούν να γίνουμε λίγο πιο σοφοί, λίγο πιο ώριμοι, λίγο πιο "οι εαυτοί μας".
Όμως να θυμάσαι ότι κάθε στιγμή και κάθε άνθρωπος είναι μια υπενθύμιση πως η ζωή δεν είναι ΣΤΑΤΙΚΗ!
Είναι ένας διαρκής κύκλος μάθησης, αποδοχής και μεταμόρφωσης. Και αυτό είναι που κάνει το ταξίδι τόσο μοναδικό.
Θα σου διηγηθώ μια μικρή ιστορία για τις στιγμές και τα μαθήματα.....
Η Άννα καθόταν μόνη της στο μικρό καφέ της γειτονιάς. Μπροστά της, ένα φλιτζάνι καφές που είχε πλέον κρυώσει.
Κοιτούσε έξω από το παράθυρο, παρατηρώντας τα φθινοπωρινά φύλλα να χορεύουν στον άνεμο.
Το μυαλό της ταξίδευε πίσω, σε στιγμές που κάποτε έμοιαζαν ασήμαντες, αλλά τώρα έμοιαζαν να κουβαλούν όλη τη σοφία της ζωής.
Θυμήθηκε τη Μάγδα, την παιδική της φίλη, που μοιραζόταν μαζί της όνειρα και γέλια κάτω από τον ήλιο του καλοκαιριού.
Κάποτε τσακώθηκαν για κάτι ασήμαντο και απομακρύνθηκαν. Χρόνια αργότερα, η Μάγδα εμφανίστηκε στη ζωή της ξανά, διδάσκοντάς της την αξία της συγχώρεσης.
Ύστερα ήταν ο Νίκος, η πρώτη της αγάπη. Εκείνος της έδειξε τι σημαίνει να αγαπάς χωρίς όρια, αλλά και πώς να αφήνεις πίσω κάτι που σε πληγώνει.
Ο Νίκος δεν έμεινε στη ζωή της, αλλά της χάρισε το πιο πολύτιμο μάθημα, την ανάγκη να αγαπάει πρώτα τον εαυτό της.
Η Άννα χαμογέλασε πικρά. Οι στιγμές που τότε θεωρούσε δεδομένες είχαν γίνει οι πιο όμορφες αναμνήσεις της.......Και οι άνθρωποι που κάποτε της έφεραν πόνο ή χαρά είχαν γίνει τα θεμέλια της σοφίας της.
Ο κόσμος έξω συνέχιζε να κινείται, οι άνθρωποι περνούσαν βιαστικά, χαμένοι στις δικές τους σκέψεις.
Η Άννα άφησε ένα νόμισμα στο τραπέζι και βγήκε έξω.
Κρατώντας ένα φύλλο που είχε πέσει στο πεζοδρόμιο, ψιθύρισε:
"Κάθε στιγμή είναι ένα δώρο. Κάθε άνθρωπος είναι ένας δάσκαλος. Και κάθε ανάμνηση, μια υπενθύμιση ότι ζω."
Με αυτό το σκεπτικό, περπάτησε στο δρόμο, έτοιμη να αγκαλιάσει ό,τι άλλο θα της φέρει η ζωή.
........
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας
Χριστίνα Καμπά
