Ο Νοέμβριος είχε τυλίξει την πόλη με ένα απαλό, κρύο αεράκι που έφερνε μαζί του τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος και των πεσμένων φύλλων.
Η Χριστίνα περπατούσε ανάμεσα στα χρυσά και πορτοκαλί χαλιά που είχαν απλώσει τα φύλλα κάτω από τα πλατάνια, με μια ζεστή κούπα καφέ στα χέρια της.
Καθώς διέσχιζε το πάρκο, είδε τον Δημήτρη, τον παλιό της φίλο από το σχολείο, να κάθεται σε ένα παγκάκι με μια αγκαλιά βιβλία και ένα πλεκτό κασκόλ τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό του.
Εκείνος της χαμογέλασε, ένα χαμόγελο ζεστό σαν το φως του Νοεμβρίου.
Σαν να μη πέρασε μια μέρα από την τελευταία τους συνάντηση, βρέθηκαν να συζητούν για τα όνειρα, τα παλιά μυστικά, και όσα δεν είχαν προλάβει να ζήσουν μαζί.
Ο χρόνος κυλούσε γλυκά, σαν το μέλι που έβαζαν στο τσάι τους.
Το φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα τους βρήκε ακόμη εκεί, με τα χρώματα του Νοεμβρίου να βάφουν τον ουρανό και την καρδιά τους να γεμίζει με ζεστές αναμνήσεις, παλιές και καινούριες.
Ήταν ένας γλυκός Νοέμβρης, γεμάτος απρόσμενες επανενώσεις και την υπόσχεση ενός ακόμα πιο γλυκού χειμώνα.
Καθώς ο ήλιος χάθηκε πίσω από τα βουνά, σκορπίζοντας τις τελευταίες πορτοκαλιές αποχρώσεις του στον ουρανό, η Χριστίνα και ο Δημήτρης έμειναν για λίγο σιωπηλοί, χαμένοι στις σκέψεις τους.
Ένα ψυχρό αεράκι τους έκανε να ανατριχιάσουν, και εκείνος, χωρίς να το σκεφτεί, έβγαλε το κασκόλ του και το πέρασε απαλά γύρω από τον λαιμό της.
Η Χριστίνα ένιωσε τη ζεστασιά του και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα χαμόγελο.
Η χειρονομία του ήταν τόσο απλή, μα τόσο γεμάτη από μια γλύκα που της θύμισε τις αθώες μέρες του παρελθόντος.
Το φως της πόλης άρχισε να τρεμοπαίζει γύρω τους, και οι πρώτες νιφάδες χιονιού έπεσαν απαλά, σαν μικρές, φωτεινές ευχές.
«Ίσως ο Νοέμβριος να μας χαρίσει κι άλλα», ψιθύρισε ο Δημήτρης, κοιτάζοντάς την βαθιά στα μάτια.
Η Χριστίνα ένιωσε την καρδιά της να χτυπά λίγο πιο γρήγορα, αλλά δεν φοβόταν πια αυτή τη στιγμή. Ήταν έτοιμη να ζήσει ό,τι θα της έφερνε ο μήνας αυτός, χωρίς δισταγμό.
Μαζί, σηκώθηκαν από το παγκάκι και περπάτησαν κάτω από τα φωτισμένα φανάρια, σαν να μην είχε περάσει καθόλου ο χρόνος. Και καθώς προχωρούσαν, το χιόνι έπεφτε ολοένα και πιο πυκνό, τυλίγοντάς τους με μια λευκή κουβέρτα ελπίδας, έτοιμο να γράψει μαζί τους την επόμενη γλυκιά ιστορία.
Γλυκός Νοέμβριος
