..... ΠΙΣΤΕΨΕ ΚΙ ΟΛΑ ΓΊΝΟΝΤΑΙ
Σε μια μικρή, χιονισμένη πόλη, κάπου ανάμεσα στα βουνά, η νύχτα των Χριστουγέννων έμοιαζε πάντα μαγική. Τα φώτα των σπιτιών έλαμπαν μέσα στο σκοτάδι, σαν μικροί φάροι ζεστασιάς και αγάπης. Κάθε χρόνο, οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν στην πλατεία, όπου μια τεράστια φωτισμένη έλατο στολισμένο με αστέρια και καμπανάκια έμοιαζε να ακουμπά τον ουρανό.
Σε μια γωνιά της πλατείας, καθόταν η Άννα, ένα μικρό κορίτσι με μάτια γεμάτα όνειρα. Η Άννα είχε χάσει πρόσφατα τον πατέρα της και, παρόλο που η μητέρα της έκανε ό,τι μπορούσε για να της φτιάξει τη διάθεση, εκείνη ένιωθε ότι τα Χριστούγεννα δεν θα ήταν ποτέ ξανά τα ίδια. Κρατούσε σφιχτά στα χέρια της ένα μικρό ξύλινο αλογάκι – ένα δώρο που της είχε φτιάξει ο πατέρας της την περασμένη χρονιά.
«Τι ζητάς από τα Χριστούγεννα φέτος;» ρώτησε ένας ηλικιωμένος κύριος που καθόταν δίπλα της. Είχε μια λευκή γενειάδα και ένα βλέμμα γεμάτο σοφία και καλοσύνη.
Η Άννα κοίταξε το αλογάκι της και ψιθύρισε: «Θέλω να νιώσω ξανά ότι ο μπαμπάς μου είναι εδώ…»
Ο κύριος χαμογέλασε και της έδωσε ένα μικρό κουτί, τυλιγμένο με κόκκινο χαρτί και χρυσή κορδέλα. «Άνοιξέ το όταν φτάσεις σπίτι. Ίσως σου δώσει αυτό που ψάχνεις.»
Η Άννα έτρεξε σπίτι, γεμάτη περιέργεια και προσμονή. Άνοιξε το κουτί και μέσα βρήκε ένα γράμμα. Ήταν γραμμένο με τον γνώριμο γραφικό χαρακτήρα του πατέρα της. Ήταν ένα μήνυμα που εκείνος είχε αφήσει πριν φύγει, χωρίς να το ξέρει κανείς:
«Άννα μου, αν διαβάζεις αυτό το γράμμα, τότε ξέρεις ότι δεν είμαι πια κοντά σου. Αλλά να θυμάσαι ότι η αγάπη μας δεν χάνεται ποτέ. Θα είμαι πάντα μαζί σου, μέσα στην καρδιά σου, σε κάθε σου γέλιο, σε κάθε σου δάκρυ. Κάθε φορά που κοιτάς το μικρό σου αλογάκι, να ξέρεις ότι είμαι εκεί, κρατώντας σε. Χρόνια πολλά, μικρή μου.»
Τα μάτια της Άννας γέμισαν δάκρυα, αλλά αυτή τη φορά ήταν δάκρυα παρηγοριάς και αγάπης. Κράτησε το γράμμα στο στήθος της και ένιωσε τη ζεστασιά να γεμίζει την καρδιά της.
Εκείνη τη νύχτα, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, κοιμήθηκε με ένα χαμόγελο. Και κάθε φορά που κοιτούσε το αστέρι στην κορυφή του δέντρου, ήξερε πως ο πατέρας της την έβλεπε από ψηλά.
Τα Χριστούγεννα είχαν ξαναγίνει μαγικά, όχι γιατί είχε πάρει κάτι υλικό, αλλά γιατί είχε βρει ξανά την αίσθηση της αγάπης που δεν χάνεται ποτέ.
ΧΡΙΣΤΊΝΑ ΚΑΜΠΑ
ΓΊΝΕ ΤΟ ΦΩΣ
ΚΑΛΆ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ ΜΕ ΑΓΆΠΗ ΣΤΟΝ ΆΝΘΡΩΠΟ
