Η ανθρώπινη κακία είναι ένα πολύπλοκο και ενδιαφέρον φαινόμενο που έχει απασχολήσει φιλοσόφους, ψυχολόγους και κοινωνιολόγους για αιώνες.
Πηγάζει από ποικίλες πηγές και εκφράζεται μέσα από ζήλεια, φθόνο, εγωισμό και άλλες αρνητικές πτυχές της ανθρώπινης ψυχολογίας.
Η βασικές αιτίες της κακίας είναι η ζήλεια και ο φθόνος.
Όταν ένας άνθρωπος νιώθει κατώτερος ή ανασφαλής σε σχέση με κάποιον άλλον, μπορεί να εκδηλώσει αρνητικά συναισθήματα που φτάνουν μέχρι την πρόθεση να βλάψει.
Κι αυτό συμβαίνει συνήθως επειδή
Η κοινωνία συχνά μας προτρέπει να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, είτε πρόκειται για επιτυχίες, εμφάνιση ή οικονομική κατάσταση.
Όταν αυτή η σύγκριση φέρνει απογοήτευση, γεννιέται η ζήλεια.
Μετά υπάρχει σε λανθασμένη μορφή η αίσθηση αδικίας
Αν κάποιος πιστεύει ότι άλλοι απολαμβάνουν κάτι που "θα έπρεπε" να έχει αυτός, μπορεί να νιώθει αδικημένος και να καταφεύγει στην κακία ως μέσο εκτόνωσης.
Αλλά κι ο εγωισμός παίζει πράγματι μεγάλο ρόλο, καθώς ένας υπέρμετρα εγωκεντρικός άνθρωπος δυσκολεύεται να αποδεχτεί την ευτυχία ή την επιτυχία των άλλων.
Δε ξεχνάμε ποτέ καλοί μου αναγνώστες ότι υπάρχουν και άλλες, πιο βαθιές και σκοτεινές αιτίες
Όπως τα Ψυχικά τραύματα
Πολλές φορές η κακία πηγάζει από αρνητικές εμπειρίες που έχει ζήσει κάποιος. Η εσωτερική δυστυχία μπορεί να μετατραπεί σε μίσος για τους άλλους.
Ή το αίσθημα ανεπάρκειας
Όταν κάποιος δεν πιστεύει στις ικανότητές του, μπορεί να καταφύγει σε κακόβουλες πράξεις για να μειώσει τους άλλους και να νιώσει προσωρινά ανώτερος.
Η ανθρώπινη ψυχή είναι τόσο μη προβλέψιμη που μπορεί να υπάρχουν και Ψυχοπαθολογικά στοιχεία και σε ορισμένες περιπτώσεις, η κακία μπορεί να είναι εκδήλωση μιας πιο βαθιάς ψυχικής διαταραχής, όπως η αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας ή η ψυχοπάθεια, όπου η ικανοποίηση από την πρόκληση κακού δεν συνοδεύεται από τύψεις.
Και το χειρότερο είναιη ευχαρίστηση από την κακία
Όταν κάποιος απολαμβάνει να κάνει κακό, αυτό δείχνει μια στρεβλή αντίληψη της ευτυχίας.
Για τέτοιους ανθρώπους, η προσωπική χαρά δεν έρχεται από την αυτοβελτίωση ή τη δημιουργία, αλλά από τη μείωση των άλλων
Κι Αυτό συχνά οφείλεται στην Έλλειψη ενσυναίσθησης.
Δεν αντιλαμβάνονται τη συναισθηματική ζημιά που προκαλούν.
Το Εσωτερικό κενό που προσπαθούν να γεμίσουν είναι μια προσωπική αδυναμία ή ανεπάρκεια καταστρέφοντας κάτι που θεωρούν ότι δεν μπορούν να φτάσουν.
Μπορεί να δικαιολογηθεί;
Η κακία είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί, ειδικά όταν γίνεται συνειδητά για ευχαρίστηση. Μπορεί να εξηγηθεί, όμως, αν σκεφτούμε τις βαθύτερες αιτίες της.
Οι άνθρωποι που λειτουργούν κακόβουλα συχνά κουβαλούν μέσα τους πόνο, ανασφάλεια ή ψυχικές διαταραχές.
Η κατανόηση αυτών των παραγόντων μπορεί να μας βοηθήσει να αντιδράσουμε με ψυχραιμία αντί με θυμό, αν και δεν πρέπει να συγχέουμε την κατανόηση με την αποδοχή.
Συμπέρασμα
Η ανθρώπινη κακία είναι μια πτυχή της φύσης μας που φανερώνει τα σκοτεινά σημεία της ανθρώπινης ψυχής. Πηγάζει από συνδυασμό προσωπικών, κοινωνικών και ψυχολογικών παραγόντων. Ο εγωισμός είναι συχνά μια κεντρική αιτία, αλλά πίσω από αυτόν μπορεί να κρύβονται πολύ πιο σύνθετες και προβληματικές καταστάσεις. Ως κοινωνία, η ενίσχυση της αυτοεκτίμησης, της ενσυναίσθησης και της αυτογνωσίας είναι ίσως τα καλύτερα αντίδοτα για να περιοριστεί το φαινόμενο.
Θα σας πω μια μικρή ιστορία
Αρκετά σας κούρασα
Σε ένα μικρό χωριό, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ζούσε ένας άνθρωπος που όλοι απέφευγαν. Το όνομά του ήταν Λέανδρος, και ήταν γνωστός για την κακία του. Ενώ οι γείτονες στόλιζαν τα σπίτια τους και αντάλλαζαν ευχές, εκείνος έμενε κλεισμένος στο σκοτεινό του σπίτι, γεμάτος φθόνο για τη χαρά των άλλων. "Γιατί αυτοί να είναι ευτυχισμένοι, ενώ εγώ είμαι μόνος και δυστυχισμένος;" μονολογούσε κάθε μέρα.
Μια παραμονή Χριστουγέννων, η κακία του τον ώθησε να κάνει κάτι ακραίο. Καθώς περπατούσε στην κεντρική πλατεία και είδε το μεγάλο στολισμένο δέντρο, αποφάσισε να το καταστρέψει. "Ας μη χαρούν κι αυτοί!" σκέφτηκε, γελώντας πονηρά. Με μια τσεκούρα στο χέρι, πήγε κρυφά τη νύχτα να κόψει το δέντρο.
Όμως, πριν προλάβει να χτυπήσει, μια μικρή φωνή ακούστηκε πίσω του. Ήταν η Ελπίδα, ένα κορίτσι που ζούσε στο χωριό και τον έβλεπε πάντα με συμπόνια. "Κύριε Λέανδρε, γιατί θέλετε να καταστρέψετε το δέντρο μας; Είναι Χριστούγεννα, κι αυτό φέρνει χαρά σε όλους!"
Ο Λέανδρος γύρισε θυμωμένος. "Τι ξέρεις εσύ από χαρά; Όλοι με μισείτε και κανείς δε νοιάζεται για μένα!" της φώναξε.
Η Ελπίδα όμως δεν έφυγε. "Δεν είναι αλήθεια αυτό," είπε με σταθερή φωνή. "Ξέρεις, όταν ήμουν μικρή, δεν είχα ούτε γονείς ούτε φίλους. Ήμουν μόνη και θυμωμένη, όπως εσύ. Όμως μια μέρα, μια γυναίκα με πήρε στην αγκαλιά της και μου είπε: Όταν δίνεις αγάπη, θα τη λάβεις πίσω. Από τότε, έμαθα να χαρίζω χαμόγελα, και η ζωή μου άλλαξε."
Τα λόγια της Ελπίδας ξύπνησαν κάτι μέσα στον Λέανδρο. Θυμήθηκε τα Χριστούγεννα της παιδικής του ηλικίας, τότε που κι εκείνος στόλιζε δέντρα με τη μητέρα του, πριν την χάσει. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Έριξε την τσεκούρα και κάθισε στο χιόνι, νιώθοντας το βάρος της μοναξιάς να τον πνίγει.
Η Ελπίδα πλησίασε και του έπιασε το χέρι. "Έλα μαζί μου. Θα στολίσουμε το δέντρο όλοι μαζί. Και μετά θα δειπνήσεις με την οικογένειά μου."
Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, ο Λέανδρος χαμογέλασε. Εκείνη τη νύχτα, ο άνθρωπος που όλοι απέφευγαν βρήκε μια θέση ανάμεσα στους γείτονες, ζεστασιά και χαρά. Δεν υπήρχε πια χώρος για κακία μέσα του.
Κι έτσι, το σκοτάδι της ψυχής του διαλύθηκε από τη λάμψη της αγάπης – το πιο δυνατό φως των Χριστουγέννων.
Απολαύστε τη ζωή σας
Και αφήστε να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο με τη δική τους
Όπου μπορεί να ζεσταθεί η ψυχή δε θα κρυώνει ποτέ
Καμπά Χριστίνα
.....
