ΠΟΣΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΕΛΙΚΑ?

Πόσο ελεύθεροι είμαστε τελικά να αποφασίζουμε εμείς για το τρόπο της ευτυχίας?
Ζούμε άραγε ανάμεσα σε ελεύθερους ή όχι ανθρώπους? εμείς πόσο δέσμοιοι των ''πρέπει''

είμαστε και πόσο αυτό το ''πρέπει'' καθορίζει το μέλλον μας?

Υπάρχουν στιγμές που μιά φωνούλα μέσα σου μπορεί να πει '' ε! και?'' και όλα γύρω σου να αλλάξουν.

Να θελήσεις να βγείς χωρίς πουλόβερ στο χιόνι ή χωρίς σωσίβιο στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, θέλεις ή έχεις την ανάγκη να δοκιμάσεις τις αντοχές σου ή στην πιο ακραία στιγμή να σε αναγκάζουν οι άλλοι να διαλέξεις, και πιστεψέ με υπάρχουν ''άλλοι'' πάντα, όταν αυτοί πατήσουν ΄΄εξυπνα΄΄ πάνω στη καρδιΆ, σε εγκλωβίζουν τόσο ώστε να θέλεις να δοκιμάσεις τον εαυτό σου να πέσει από το γκρεμό χωρίς δίχτυ. Εσύ μετράει τι θα κάνεις? γιατί είναι δική σου η ζωή, κανενός άλλου.

Είμαστε ελεύθεροι στα λάθη αλλά όχι στη συγχώρεση. Πιστεύω ότι έχουμε την άνεση να διαλέξουμε το πριν αλλά όχι το μετά. Ποιός μπορεί να προχωρήσει με τα λάθη του, το γράφει η ιστορία της ζωής του. Το μετά γράφεται από το πριν, αλλά δεν επιτρέπονται πισω γυρίσματα.

Τελικά υπάρχει ίσως ένας άγραφος νόμος που τον ακολουθεί η καρδιά με τα λάθη της μέχρι να συναντήσει την συγνώμη που ζητάει ώστε να πάρει τη συγχώρεση που ζητάει.

Αυτό υπάρχει? κάνω λάθος μέχρι να πάρω τη συγχώρεση που μου αναλογεί? και μετά τί? άντε πάλι από την αρχή? Κύκλος η ζωή και πως να βρεις την ακρη της...

Υπάρχει συνέχεια σε όλες τις παραπάνω σκέψεις αλλά δεν θέλω να την πω. Οχι ακόμα.
Καλύτερα ο καθένας να ζει το δικό του ΄΄ΜΕΤΑ΄΄
Σε ότι κάνουμε υπάρχει μια εξήγηση, τίποτα τυχαίο δε συμβαίνει, αλλά πρέπει να τρέξεις πολύ για να βρεις την ακρη, δυστηχώς..... οι περισσότεροι τα παρατάνε σε ένα ωκεανό του εφιάλτη (λες και θα ξυπνήσουν στα φτερά του παραδείσου)

Περίμενε ότι δεν ονειρευτηκες.......................... Νόμος η ελευθερία εκ φύσεως