30.7.11

καλο μας ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2011

‘’δεν είμαι πάντα ωκεανός που συνεχώς βογγά αλλά και θάλασσα αυγουστιάτικη που σπαρταρά στον ΉΛΙΟ’’

ΠΆΡΕ ΤΗ ΛΕΞΗ ΜΟΥ, ΔΩΣ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ’’

Α.ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

….κοίτα αυτό το σώμα, κοίτα τα μάτια στο καθρέφτη που σιγοκλαίνε.

Κοίτα πως λιώνουν όλα, χάνονται, πεθαίνουν.

Τι θα μείνει? Τι μένει πίσω και τι είναι αυτό που φεύγει?

Ένα λουλούδι που άνθισε και μαράθηκε γιατί κόπηκε από του κηπουρού το χέρι…..

Άδικα περίμενε την άνοιξη να ζωντανέψει…

Αυτή η ζωή των ζωντανών νεκρών πόσο μακριά μπορεί να φτάσει?

Πρέπει να θέλεις, να μπορείς για ν ακούσεις και ν αγαπήσεις.

Να βρεις το τέλος της αρχής για ν αποφασίσεις.

Χριστίνα




Παράλληλη ζωή…

Με βλέπω…

Στέκομαι απλά στο παράθυρο και χαζεύω το δρόμο.

Κλείνω τη κουρτίνα και γυρίζω να ρίξω μια τελευταία ματιά στο χώρο. Ο χώρος. Μετράω τις διαστάσεις του. Το ρολόι στο τοίχο μου θυμίζει τι ώρα είναι. Ώρα να φύγω. Να δώσω εντολή στα πόδια μου. Να πάρω βαθιά αναπνοή και να το κάνω και αυτό. Αναπνοή. Πόσες αναπνοές θα μου χρειαστούν άραγε για να το πετύχω?

Δεν έμαθα να φεύγω αλλά τώρα ήταν η μόνη λύση. Αναρωτήθηκα πολλές φορές γιατί πρέπει να βρω λύση σε ένα πρόβλημα, που ποτέ μου δεν ήθελα να το λύσω. Να το ξέρω καν. Μάταιο.

Απάντηση δε βρήκα. Και βρήκα τη λύση. Να φύγω. Να μετατοπιστώ. Να πάω σε άλλη παράλληλο. Γιατί παράλληλος θα είναι. Σίγουρα…

Δεν άλλαξα. Απλά έσπασα. Χίλια κομμάτια. Μικρά και παντού σκορπισμένα στο χώρο. Στο χώρο μου. Στα υφάσματά μου. Στα έπιπλά μου. Στη μυρωδιά μου. Στη γαλήνη μου. …..

Χάθηκε η γαλήνη. Τρόμαξε και αυτή από το θόρυβο που έκανα σπάζοντας. Και έφυγε. Αυτή πρώτη. Με άφησε. Με το πρώτο θόρυβο, με άφησε. Με κοίταξε βουβή και χάθηκε. Ίσως τη βρω ξανά…ίσως…

Οι ήχοι στο χώρο υπόκωφοι. Σιωπηλοί. Ήρεμοι. Ίσως να τους ηρεμεί που φεύγω. Οι φωνές μου ίσως τους προκαλούσαν πονοκέφαλο τώρα τελευταία. Μπορεί…

Τα χέρια μου κρύα. Το ίδιο και η καρδιά μου. Το ίδιο και τα μάτια μου. Κρύωσαν από την παγωνιά. Κρύωσαν από τα δάκρυα. Δάκρυα. Με προστάτευσαν πολλές φορές. Ήταν η λύση μου. Αλλά ήταν παροδική. Αυτά ακόμη δεν έφυγαν. Έμειναν. Ζουν από  εμένα. Με συντροφεύουν. Παρέα καλή. Αλλά λίγο παγερή. Ιδίως όταν κυλάν στα ζεστά μου μάγουλα. Αυτά καίνε. Πάντα. Ακόμη. Με ανατριχιάζει η αίσθηση….. κρύο να κυλά πάνω στο ζεστό. Το αποδέχτηκα κι αυτό. Όπως όλα. Όπως πάντα…….

Κλείνω τα μάτια. Σταματώ έτσι για λίγο τα δάκρυα. Τα βλέπω όλα. Όχι γρήγορα. Σιγά σιγά. Βασανιστικά αργά. Το στέρνο μου φουσκώνει. Χρειάζομαι όσο περισσότερο αέρα μπορώ να πάρω, για να μπορέσω να βγάλω αυτό το ΄΄αχ…..’από μέσα μου’’ . Το πετυχαίνω. Σπάει τη σιωπή…..

Λοιπόν, η απόφαση πάρθηκε, λέχθηκε και έγινε αποδεκτή. Χτυπάω ολόκληρη. Θάρρος. Η πόρτα ανοίγει….

Τελικά πονάνε και αυτοί που φεύγουν αλλά και αυτοί που μένουν πίσω και κοιτάν τη πόρτα πλέον κλειστή….

Έμεινα εκεί αλλά δε με βλέπω πια….

(κείμενο αφιερωμένο σε σένα, που μου ζήτησες να σου πω, πως νιώθω για ότι περνάς….. )…… λόγια ψυχής γραμμένα από έναν καθ' όλα συνηθισμένο άνθρωπο...
βασιλική 2006



ναι, ο πόνος επαναλαμβάνεται αλλά τι νόημα έχει?

28.7.11

Στης ψυχής το παρακάτω...... ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ

Το πρώτο βήμα για καλύτερα πράγματα είναι να τα φαντάζεσαι...
Απόψε γράφω μοναξιές για έρωτες και γεμίζω τα φεγγάρια με καλοκαιρινές φωτιές
Έρωτες αληθινούς ή ασυγκράτητες επιθυμίες? Δεν έχει σημασία.
Η αντάμωση μαζί τους θα αγγίξει το τρίγωνο της πυρκαγιάς που θέλω να βάλω στα όνειρά σου.
Θερμότητα, οξυγόνο, ύλη δίνουν ραντεβού σε ένα γνώριμο δρόμο, στο δρόμο του μυαλού σου.
Οι σκέψεις προκαλούν κατάπληξη και ανατρέπουν αδυναμίες σε δύναμη
γιατί επιστρέφουν τα πάθη του ωκεανού σε πρωτόγονα ένστικτα.....

Απόψε το πρώτο βήμα για τα καλύτερα θα περάσει μέσα από ένα τραγούδι.
Γιατί η μοναξιά είναι χορός κι εσύ επάνω στο χορό μετράς την αντοχή σου.
Έτσι γεννιέται το πάθος μου για σένα και η ολίσθηση στον ουρανό σου. .......
- χριστινα καμπα


Η μοναξιά είναι χορός
(Στης ψυχής το παρακάτω)
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Στίχοι: Κώστας Φασουλάς
Πρώτη εκτέλεση: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ
 
Η μοναξιά είναι ένας χορός
που τον χορεύεις μόνος
κι όπου σε παν τα βήματα
σε πάει κι η ψυχή σου
Σε κοροϊδεύει ο Ερωτας
σε κοροϊδεύει ο Χρόνος
κι εσύ επάνω στο χορό
μετράς την αντοχή σου
Η μοναξιά είναι ένας χορός
που τον χορεύεις μόνος
Η μοναξιά είναι ένας χορός
που τον χορεύεις μόνος
και σαν περήφανος αητός
τινάζεις τα φτερά σου
Σε κοροϊδεύει ο Ερωτας
σε κοροϊδεύει ο Χρόνος
κι εσύ επάνω στο χορό
μετράς την αντοχή σου
Η μοναξιά είναι ένας χορός
που τον χορεύεις μόνος
………Κάθε σχέση είναι υπό τον έλεγχο αυτού που ενδιαφέρεται λιγότερο.
Gordon Livingston,,Αμερικανός ψυχίατρος & συγγραφέας



''ότι η καρδιά αγάπησε ήρθε η μοναξιά και την πόνεσε''
- καλό απόγευμα -

25.7.11

ΨΥΧΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ

Σήμερα, με αφορμή τα γεγονότα που έγιναν στην Νορβηγία, παραθέτω κάποιες σκέψεις.

Ο Πλάτωνας χώριζε τον άνθρωπο σε δύο κομμάτια, στο κομμάτι των αισθήσεων (5 ατελείς) και στο κομμάτι των ιδεών.
Οι αισθήσεις, αντιληπτές από το υλικό μέρος αυτής της ζωής, δηλαδή το κορμί, είναι ασταθής και φθείρονται.
("Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν"ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ)

Οι ιδέες, αντιληπτές μόνο από τη λογική, συνεργάζονται με τη γνώση και οδηγούν στη ψυχή, αιώνια και άφθαρτη.
(‘’Δεν είναι δυνατόν να μπω στο ίδιο ποτάμι δύο φορές’’ – ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ)

Λίγα λόγια τώρα.

Η ψυχολογία είναι μια σημαντική επιστήμη για τον άνθρωπο και θα έπρεπε να διδάσκεται στα πρώτα χρόνια του σχολείου, σε όλη τη διαδρομή προς το πανεπιστημιακό επίπεδο.

Για μένα, δεν είναι περίεργο ότι τα παιδιά έχουν για μελέτη τη βοτανολογία και ζωολογία, αλλά όχι την ψυχολογία., γιατί είναι σαν να έχουμε έτοιμο για τη ζωή έναν άνθρωπο στη ζούγκλα και όχι στην κοινωνία ...

Μια ισχυρή έμφαση στην εθνική ιστορία ως θέμα μελέτης είχε πάντα το χειρότερο από τις παρενέργειες στον άνθρωπο. Ο πατριωτισμός οδηγεί εύκολα στον εθνικισμό και - σε όχι ασυνήθιστα ακραίες περιπτώσεις - σε μίσος προς τους άλλους λαούς και έθνη.

Δεν προτείνω την απαγόρευση της μελέτης της εθνικής ιστορίας. Το μόνο που θέλω να προτείνω μια πιο σφαιρική προσέγγιση στη διδασκαλία της ιστορίας

Ιστορία πρέπει να είναι, πρώτα απ 'όλα, η ιστορία του ανθρώπινου γένους.
Μήπως τελικά η ανθρωπότητα χρειάζεται επανεκπαίδευση ψυχικού προγραμματισμού?

Ang3los76

MY LADY D'ARBANVILLE
(cat STEVENS)
.......γιατί κοιμάσαι τόσο ακίνητη?
θα σε ξυπνήσω αύριο και θα είσαι το συμπλήρωμά μου.......
....η καρδιά σου μοιάζει τόσο αθόρυβη,
γιατί αναπνέεις τόσο σιγά?......
......δείχνεις τόσο παγωμένη απόψε,
τα χείλη σου έχουν την αίσθηση του χειμώνα....
το δέρμα σου έχει γίνει λευκό.....
Σ αγαπώ.....
θα είμαι πάντα μαζί σου....
ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΠΟΤΕ..........

χριστίνα

22.7.11

ΕΣΠΑΣΕ Η ΝΥΧΤΑ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΙΑ

Όταν η αγάπη τραυματίστηκε κρύφτηκε πίσω από την αδιαφορία.
Η αγάπη όμως δεν υποβαθμίζεται γιατί ξεκινά από τους εαυτούς μας και εκεί θα ξαναγυρίσει……
Ο χρόνος θα κάνει αντιληπτά τα λάθη μας....
γιατί ο έρωτας δεν είναι συναίσθημα αλλά ικανότητα
(κάνε ένα κλικ στο τραγούδι και θα το καταλάβεις ''μικρέ μου πινόκιο''!!)
.........είσαι βέβαιος τώρα ότι αν μ αφήσεις να φύγω όλα θα είναι ''εντάξει''?!!

ΕΣΠΑΣΕ Η ΝΥΧΤΑ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΙΑ
Στίχοι: Όλγα Βλαχοπούλου
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Ρέμος

Προσπαθούσα σ΄όλα να΄μαι εγώ εντάξει
και να βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη
αντικείμενα δικά σου κι ό, τι άφησες εδώ
σε μια κούτα ξεχασμένα από καιρό

Είχες φύγει δε με πείραξε θυμάμαι
σου είχα πει δε σου αξίζω εγώ λυπάμαι
μα εχθές αργά το βράδυ δίχως να το φανταστώ
σε συνάντησα στο δρόμο κι έμεινα να σε κοιτώ
τον κρατούσες απ'το χέρι του γελούσες τρυφερά
και σταμάτησε ο χρόνος ξαφνικά

Έσπασε η νύχτα δυο κομμάτια
κι έκλεισα σφιχτά τα δυο μου μάτια
είπα δε μπορεί όταν τ'ανοίξω
αυτή η εικόνα θα χαθεί

Πίστευα σε είχα ξεπεράσει
πρώτος πως εγώ σ'είχα ξεχάσει
πόσο λάθος έκανα εσύ ήσουν η δυνατή

Είχα πείσει για καλά τον εαυτό μου
ότι ήταν τελικά για το καλό μου
κάθε μέρα που περνούσε σε τραβούσε μακριά
κι εγώ έπεφτα στο ψέμα πιο βαθιά

Είχες γίνει μία ξένη εσύ για μένα
δε μιλούσα για εσένα σε κανένα
μα εχθές αργά το βράδυ δίχως να το φανταστώ
σε συνάντησα στο δρόμο κι έμεινα να σε κοιτώ
τον κρατούσες απ' το χέρι του γελούσες τρυφερά
και σταμάτησε ο χρόνος ξαφνικά

21.7.11

ΠΙΝΟΚΙΟ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

''ΠΙΝΟΚΙΟ'' Κάρλο Κολόντι 1883 (Κάρλο Λορεντζίνι)

Όταν η ζωή ζει το παραμύθι της. Σχεδιάστε για να εκπλαγείτε !!! γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο.
…..και είπε η καλή νεραιδα…
‘’Σ αγγίζω εδώ στο πέτο, γίνε γιος του κυρ Τζεπέτο
Με ανθρώπινη φωνή γίνε τώρα στη στιγμή’’

Ο Πινόκιο όμως αποδείχθηκε ένα πολύ άτακτο αγόρι. Αντιμιλούσε σε όσους τον συμβούλευαν και τους κορόιδευε. Το μυαλό του το είχε στο παιχνίδι και δεν άκουγε κανέναν και ποτέ.
Σαν ήρθε ο καιρός να πάει σχολείο ο Τζεπέτο του έδωσε τα λίγα χρήματα που είχε για να αγοράσει βιβλία.
Τότε μια παμπόνηρη αλεπού εμφανίστηκε μπροστά του και του είπε να τα θάψει για να διπλασιαστούν και έτσι τα χρήματα σε μια ώρα είχαν κάνει φτερά όπως και η αλεπού.


Λυπημένος, ξεχάστηκε στο δάσος και ακούει τη φωνή της καλής του νεράιδας.
- Έμαθα ότι δεν ήσουν καθόλου καλό παιδί
- Ψέματα, ήμουν….απάντησε.
Διαπιστώνει όμως ότι η μύτη του μεγάλωσε απότομα.
- Κάθε φορά που θα λες ψέματα θα μεγαλώνει η μύτη σου….
- Κάνε με όπως ήμουν πριν, σε παρακαλώ, και σου υπόσχομαι ότι δε θα το ξανακάνω
- Εντάξει, αλλά γύρνα πίσω να βρεις τον Τζεπέτο, γιατί έψαχνε να σε βρει και χάθηκε στη θάλασσα.
Γυρίζει πίσω να τον ψάξει αλλά συναντά ένα κάρο με πολλά παιδάκια επάνω.
- Που πάτε? ....Τα φωνάζει
- Στην παιχνιδούπολη, του απαντάνε
και τότε ο πινόκιο ξεχνάει τον Τζεπέτο, ξεχνά και την νεράιδα, δίνει ένα σάλτο και ανεβαίνει στην καρότσα.
Έτσι πέρασε ο καιρός και το μυαλό του το είχε μόνο στο παιχνίδι και στα γλυκά.
Μια μέρα νιώθει ότι τα αυτιά και η μύτη έγιναν τεράστια, είχαν μεγαλώσει τόσο πολύ που έμοιαζε μα γάιδαρο.
- Μα τι γίνεται εδώ?? ....Αναρωτήθηκε
….τότε ένας γέρος καμπούρης έμπορος εμφανίστηκε και του απάντησε
- Τόσο καιρό γι αυτό σε ταιζω, σε ήθελα για γαιδαρο στο κάρο μου.


Ο Πινόκιο τρομοκρατήθηκε και έφυγε τρέχοντας προς τη θάλασσα. Δίνει ένα σάλτο και πέφτει μέσα.
Προσγειώθηκε στο στόμα ενός τεράστιου ψαριού. Έφτασε μέχρι την κοιλιά του. Μέσα από ένα μικρό φως διαπιστώνει έκπληκτος ότι ήταν εκεί και ο Τζεπέτο.
- Πινόκιο!!!!, νόμιζα ότι σε είχα χάσει
- Επιτέλους!!!! βρίσκομαι στην αγκαλιά σου, συγνώμη που ήμουν τόσο άτακτος πατέρα μου.
Και με ένα δυνατό φτάρνισμα, πατέρας και γιος βρέθηκαν έξω από την κοιλιά του ψαριού, μακριά από τη θάλασσα.

Όταν ο Πινόκιο ξύπνησε βρέθηκε στο κρεβάτι του, και δίπλα του ο Τζεπέτο κ η καλή νεράιδα.
Αγγίζει τη μύτη, τα αυτιά, το πρόσωπο του. Όλα εξαφανίστηκαν.
Έγινα άνθρωπος!!!!! αναφώνησε.
Έγινες άνθρωπος γιατί έμαθες ν αγαπάς….. του είπε η νεράιδα και εξαφανίστηκε
Από τότε ο Πινόκιο δεν είπε ποτέ ξανά ψέματα και ο Τζεπέτο δεν ένιωσε ποτέ ξανά μοναξιά.
 (…..καλά μην ορκίζεστε, φτάνει να ακούγεται και η αλήθεια έτσι?..... όλα θέλουν τον τρόπο τους για να ειπωθούν)

Αν το σκεφτούμε, η αλληγορία του παραμυθιού έχει εφαρμογή στις σύγχρονες συνθήκες που ζούμε και αντιμετωπίζουμε... τα συμπεράσματα δικά σας.



19.7.11

ΑΓΑΠΩ ΟΤΙ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΑ.... ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΑΣ

ΑΓΑΠΩ ΟΤΙ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΑ.... .... ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΑΣ
amore amore amore_ riccardo cocciante e mina.

ας μιλήσουμε σήμερα....μετά από καιρό, λίγο διαφορετικά
ας θυμηθούμε τους δικούς μας χτύπους καρδιάς, γιατί καρδιά είναι και εξακολουθεί να ζει και να ονειρεύεται.....
μια ΑΝΑΣΑ καλοκαιρινή το έχει ανάγκη το ΑΥΡΙΟ
αγαπημένο, λατρεμένο, αναζητήσιμο μέσα στη δισκογραφία....
το έψαχνα πολλά χρόνια και τώρα που το βρήκα σας το αφιερώνω με μία ευχή για όλους μας

ΟΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ......
ΈΤΣΙ ΜΟΝΟ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ

Ευχαριστώ, χριστίνα....καλή μας συνέχεια




....υπάρχει η σιωπή που περιμένει το χτύπο της καρδιάς για να μιλήσει,
είναι τόσο δυνατή που μπορεί να αλλάξει ότι δε περίμενες ποτέ να αλλάξει......
τα ''δεδομένα'' τελείωσαν, ας προσπαθήσει η ανάγκη του ''θέλω'' γιατί μπορώ..... 

4.7.11

Ο ΤΟΙΧΟΣ του ΚΑΒΑΦΗ

Όλοι καταλαβαίνουμε, ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να σταματήσουν τους αγανακτισμένους πολίτες. Η μεταμφιεσμένη πολιτική εξουσία μέσα από την αλόγιστη χρήση χημικών και επιθέσεων έφερε το αποτέλεσμα που επιθυμούσε.

Μετά τα γεγονότα που κύλισαν το περασμένο μήνα μια σκέψη μόνο μου έρχεται στο μυαλό….
‘’Δεν είναι γενναίο να συντρίβεις απελπισμένους’’….
Δεν έχουν τίποτα τώρα πια να χάσουν.

‘’Ο τοίχος’’ του Καβάφη αποκαλύπτει τη παγιδευμένη ζωή τους
………Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη……

Γι’ αυτό και οι κοινωνικές εντάσεις, οι αντιδράσεις, νόμιμες και μη, σπάνε την ασφάλεια αυτών που τόσο καιρό νόμιζαν ότι θα κυβερνούν με δικούς τους όρους.

Το γνωρίζουν, οι περισσότεροι, ότι ο δρόμος που ακολούθησαν, θα οδηγούσε μόνο σε κρίση.
Την Ιστορία όμως ποιος μπορεί να την αλλάξει;

Σε λίγο καιρό, τα ακραία πολιτικά ρεύματα θα ανθίσουν κόντρα ή όχι στην ενωμένη Ευρώπη.
Μια νέα ιδέα φιλοσοφίας, θα γεννηθεί όταν συνειδητοποιηθεί ότι το επίπεδο της κρατικής και παρακρατικής εξουσίας λειτουργεί ως απάτη.

Το μοιραίο δημιουργείται από το τρόπο που χρησιμοποιούμε τη ζωή μας
(ψυχική δέσμη πιθανοτήτων)

Αν σταματούσαμε, αν , λέω, το στοιχείο του ‘’βολέματος’’, ίσως να ήταν δυνατό τότε να εξελιχθούν όλα από άλλη οπτική γωνία.

Νέες ιδεολογίες χρειαζόμαστε και να παλέψουμε γι’ αυτές.
Η πρόοδος έχει ανάγκη από την επανάσταση.
Η επανάσταση μπορεί να γεννήσει τη ‘’δομή’’ που λείπει από τους αγανακτισμένους

Επανάσταση συνειδητοποίησης, ανάπτυξη ελεύθερης άποψης, ώστε οι εξουσιαστές να σταματήσουν να δημιουργούν δικές τους δικλείδες ασφαλείας για τα συμφέροντά τους.

.......καλή εβδομάδα να έχουμε

1.7.11

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ (ΜΕ ΑΝΑΠΤΥΓΜΕΝΗ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΑΣ)

................Ήξερες καλύτερα πώς να κερδίσεις την ελευθερία σου, παρά πώς να την προστατέψεις και να τη διατηρήσεις για τον εαυτό σου και τους άλλους.
Αυτό τό' ξερα από πολύ καιρό. Αυτό που δεν μπόρεσα να καταλάβω, είναι γιατί κάθε φορά που πολέμησες σκληρά να βγεις από ένα βάλτο, βυθιζόσουνα σε κάποιον άλλο χειρότερο. Τότε, αργά και ψαχουλευτά ανακάλυψα τι σε κάνει σκλάβο.
ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΟΔΗΓΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ.
Κανένας άλλος - κανένας άλλος εκτός από σένα δε φέρνει την ευθύνη για την σκλαβιά σου. Κανένας άλλος.

Αυτό είναι κάτι καινούργιο για σένα, έτσι δεν είναι;
Οι απελευθερωτές σου, σου λένε ότι δυνάστες σου είναι ο Γουλιέλμος, ο Νικόλαος, ο Πάπας Γρηγόριος ο εικοστός όγδοος, ο Μόργκαν, ο Κρούπ, ο Φόρντ. Κι οι «απελευθερωτές» σου ονομάζονται Μουσολίνι, Ναπολέων, Χίτλερ, Στάλιν.

Σου λέω λοιπόν ότι μόνο εσύ ο ίδιος μπορείς να γίνεις απελευθερωτής του εαυτού σου.

Αυτή η πρόταση με κάνει διστακτικό. Διακηρύσσω ότι αγωνίζομαι για την αλήθεια και την καθαρότητα. Και τώρα που πρόκειται να σου πω την αλήθεια για τον εαυτό σου, διστάζω γιατί φοβάμαι εσένα και τη στάση σου απέναντι της αλήθειας.
Η αλήθεια είναι επικίνδυνη όταν αφορά εσένα. Η αλήθεια σώζει ζωές, αλλά μπορεί να γίνει λάφυρο στα χέρια οποιασδήποτε σπείρας κακοποιών. Αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι, εσύ δε θα ήσουν αυτός που είσαι και δε θα βρισκόσουν στην κατάσταση που βρίσκεσαι.

Η σκέψη μου, μου λέει: «Πες την αλήθεια, ότι κι αν αυτό σου κοστίσει».
Ο ανθρωπάκος μέσα μου λέει:
«Είναι ηλίθιο να εκτίθεσαι στον Ανθρωπάκο, να εγκαταλείπεσαι στο έλεός του.
Ο Ανθρωπάκος δεν θέλει ν 'ακούει την αλήθεια για το άτομό του. Δε θέλει ν 'αναλάβει τη μεγάλη ευθύνη που έπεσε στα χέρια του. Θέλει να παραμείνει Ανθρωπάκος ή να γίνει ένας μεγάλος Ανθρωπάκος. Θέλει να γίνει πλούσιος, ή αρχηγός κόμματος, ή διοικητής λεγεώνος ή γραμματέας του Συλλόγου Ηθικής Αναγέννησης. Δε θέλει όμως να αναλάβει ευθύνες για την εργασία του, για την παροχή τροφής, για την ανεύρεση κατοικίας, για το κυκλοφοριακό, για την παιδεία, για την έρευνα, για τη διοίκηση ή οτιδήποτε άλλο »... ... ... ....

........από το βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ «Άκου Ανθρωπάκο»







ΘΑ ΕΡΘΕΙΣ ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναγνώστες