καλο μας ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2011

‘’δεν είμαι πάντα ωκεανός που συνεχώς βογγά αλλά και θάλασσα αυγουστιάτικη που σπαρταρά στον ΉΛΙΟ’’

ΠΆΡΕ ΤΗ ΛΕΞΗ ΜΟΥ, ΔΩΣ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ’’

Α.ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

….κοίτα αυτό το σώμα, κοίτα τα μάτια στο καθρέφτη που σιγοκλαίνε.

Κοίτα πως λιώνουν όλα, χάνονται, πεθαίνουν.

Τι θα μείνει? Τι μένει πίσω και τι είναι αυτό που φεύγει?

Ένα λουλούδι που άνθισε και μαράθηκε γιατί κόπηκε από του κηπουρού το χέρι…..

Άδικα περίμενε την άνοιξη να ζωντανέψει…

Αυτή η ζωή των ζωντανών νεκρών πόσο μακριά μπορεί να φτάσει?

Πρέπει να θέλεις, να μπορείς για ν ακούσεις και ν αγαπήσεις.

Να βρεις το τέλος της αρχής για ν αποφασίσεις.

Χριστίνα

Παράλληλη ζωή…

Με βλέπω…

Στέκομαι απλά στο παράθυρο και χαζεύω το δρόμο.

Κλείνω τη κουρτίνα και γυρίζω να ρίξω μια τελευταία ματιά στο χώρο. Ο χώρος. Μετράω τις διαστάσεις του. Το ρολόι στο τοίχο μου θυμίζει τι ώρα είναι. Ώρα να φύγω. Να δώσω εντολή στα πόδια μου. Να πάρω βαθιά αναπνοή και να το κάνω και αυτό. Αναπνοή. Πόσες αναπνοές θα μου χρειαστούν άραγε για να το πετύχω?

Δεν έμαθα να φεύγω αλλά τώρα ήταν η μόνη λύση. Αναρωτήθηκα πολλές φορές γιατί πρέπει να βρω λύση σε ένα πρόβλημα, που ποτέ μου δεν ήθελα να το λύσω. Να το ξέρω καν. Μάταιο.

Απάντηση δε βρήκα. Και βρήκα τη λύση. Να φύγω. Να μετατοπιστώ. Να πάω σε άλλη παράλληλο. Γιατί παράλληλος θα είναι. Σίγουρα…

Δεν άλλαξα. Απλά έσπασα. Χίλια κομμάτια. Μικρά και παντού σκορπισμένα στο χώρο. Στο χώρο μου. Στα υφάσματά μου. Στα έπιπλά μου. Στη μυρωδιά μου. Στη γαλήνη μου. …..

Χάθηκε η γαλήνη. Τρόμαξε και αυτή από το θόρυβο που έκανα σπάζοντας. Και έφυγε. Αυτή πρώτη. Με άφησε. Με το πρώτο θόρυβο, με άφησε. Με κοίταξε βουβή και χάθηκε. Ίσως τη βρω ξανά…ίσως…

Οι ήχοι στο χώρο υπόκωφοι. Σιωπηλοί. Ήρεμοι. Ίσως να τους ηρεμεί που φεύγω. Οι φωνές μου ίσως τους προκαλούσαν πονοκέφαλο τώρα τελευταία. Μπορεί…

Τα χέρια μου κρύα. Το ίδιο και η καρδιά μου. Το ίδιο και τα μάτια μου. Κρύωσαν από την παγωνιά. Κρύωσαν από τα δάκρυα. Δάκρυα. Με προστάτευσαν πολλές φορές. Ήταν η λύση μου. Αλλά ήταν παροδική. Αυτά ακόμη δεν έφυγαν. Έμειναν. Ζουν από  εμένα. Με συντροφεύουν. Παρέα καλή. Αλλά λίγο παγερή. Ιδίως όταν κυλάν στα ζεστά μου μάγουλα. Αυτά καίνε. Πάντα. Ακόμη. Με ανατριχιάζει η αίσθηση….. κρύο να κυλά πάνω στο ζεστό. Το αποδέχτηκα κι αυτό. Όπως όλα. Όπως πάντα…….

Κλείνω τα μάτια. Σταματώ έτσι για λίγο τα δάκρυα. Τα βλέπω όλα. Όχι γρήγορα. Σιγά σιγά. Βασανιστικά αργά. Το στέρνο μου φουσκώνει. Χρειάζομαι όσο περισσότερο αέρα μπορώ να πάρω, για να μπορέσω να βγάλω αυτό το ΄΄αχ…..’από μέσα μου’’ . Το πετυχαίνω. Σπάει τη σιωπή…..

Λοιπόν, η απόφαση πάρθηκε, λέχθηκε και έγινε αποδεκτή. Χτυπάω ολόκληρη. Θάρρος. Η πόρτα ανοίγει….

Τελικά πονάνε και αυτοί που φεύγουν αλλά και αυτοί που μένουν πίσω και κοιτάν τη πόρτα πλέον κλειστή….

Έμεινα εκεί αλλά δε με βλέπω πια….

(κείμενο αφιερωμένο σε σένα, που μου ζήτησες να σου πω, πως νιώθω για ότι περνάς….. )…… λόγια ψυχής γραμμένα από έναν καθ' όλα συνηθισμένο άνθρωπο...

βασιλική 2006

ναι, ο πόνος επαναλαμβάνεται αλλά τι νόημα έχει?

Ζερβουδάκης Δημήτρης - Τα Ανείπωτα από τον alfie2064

Πειράζει σήμερα να μιλήσω λίγο πιό απλά?
..... έφτασε το Καλοκαίρι και εμείς ακόμα στα ''Ανείπωτα'' ψάχνουμε να βρούμε το λόγο και την αιτία να μιλάμε....
Αγαπημένο τραγούδι , αγαπημένος καλλιτέχνης και φυσικά το video μόλις το είδα, μπήκε στ αγαπημένα μου!....
...........................

alfie2064

(σ ευχαριστώ φίλε μου)

''Η Θεωρία του Δεσμού''

Ο λόγος που με κρατάς κοντά σου κρύβεται στις παρακάτω σκέψεις των δύο σπουδαίων ψυχολόγων, μεταγενέστεροι του Φρόϊντ.

Τι είναι η Θεωρία του Δεσμού (Jeremy Holmes)

Η Θεωρία του Δεσμού είναι στην ουσία μια θεωρία χώρου, όταν βρίσκομαι κοντά στο αγαπημένο μου πρόσωπο αισθάνομαι καλά, όταν βρίσκομαι μακριά του αισθάνομαι άγχος, θλίψη ή μοναξιά.
Το παιδί που θα περάσει μια νύχτα μακριά από το σπίτι του, παίζει με χαρά, μέχρι να χτυπήσει ή μέχρι να πλησιάσει η ώρα του ύπνου και τότε νιώθει σουβλιές νοσταλγίας για το σπίτι του.
Η μητέρα που αφήνει το παιδί της σε μια καινούργια νταντά, σκέφτεται συνεχώς το μωρό της και της λείπει υπερβολικά.
Η πρόσδεση επιτυγχάνεται μέσα στο βλέμμα, την ακοή και την αφή.

Η εικόνα της αγαπημένης μου με γεμίζει ευφορία, ο ήχος του πλησιάσματός της προκαλεί ευχάριστη προσμονή.
Η αγκαλιά της και η αίσθηση του δέρματός της πάνω στο δικό μου με κάνει να αισθάνομαι ζεστασιά, ασφάλεια και ανακούφιση, ίσως μαζί με μια γαργαλιστική προσμονή κοινής απόλαυσης.

Αλλά η ολοκλήρωση της πρόσδεσης δεν είναι κατά κύριο λόγο οργασμική - αντίθετα, μέσα από την επίτευξη της εγγύτητας, είναι μάλλον μια χαλαρή κατάσταση, στην οποία κανείς μπορεί να αρχίσει να ''κάνει πράγματα'', να επιδιώξει τα σχέδιά του, να διερευνήσει.

Ο δεσμός κ η συμπεριφορά πρόσδεσης βασίζονται σ ένα μοντέλο του κόσμου, στο οποίο αντιπροσωπεύονται ο εαυτός, οι (σημαντικοί) άλλοι και η αλληλεπίδρασή τους.


Η τάση προς την μονοτροπία μας κάνει ικανούς να βιώνουμε βαθια αισθήματα, γιατί το να έχουμε βαθύ δεσμό με ένα πρόσωπο (ή τόπο ή αντικείμενο) σημαίνει ότι το έχουμε θεωρήσει το καταπληκτικό αντικείμενο των ενστικτικών αντιδράσεών μας. (John Bowlby-ψυχολόγος)

Σου δίνω τις απαντήσεις που ζητάς, μάθε μου τις ερωτήσεις.

Είναι δύσκολο στο μονόλογό μου, να γράψω για σένα.

Ακόμα θυμώνεις μαζί μου.

Ακόμα σταματάς να με σκέφτεσαι.

Ακόμα περιμένεις να με ξεχάσεις.

Δε ζεις για το χρόνο που έρχεται και φεύγει, γιατί δεν έχεις βρει το λόγο για να το κάνεις.

Τα πρότυπα γύρω σου δημιουργούν εικόνες από το ''Εγώ'' σου.

Θεωρείς ότι δεν υπάρχει το άλλο σου μισό γιατί έσπασες αυτό το καθρέφτη.

Έτσι θέλεις να συνεχίσεις?

(από μένα που με βλέπεις σαν εχθρό σου)
xristina

mssmile82