Υποκρισία και Ψέμα

Να και μια σημαντική συζήτηση που αναπτύχθηκε όσο πιό απλά γινόταν.

Κάποιος έπρεπε να τα πει όλα με το όνομά τους.

Ο μήνας αυτός επιτέλους τελείωσε και φεύγοντας πήρε μαζί του ότι έπρεπε να πάρει.

Οι παρακάτω σκέψεις σου ήταν οι ιδανικότερες για να φιλοξενηθούν και στο δικό μου χώρο.

Σ ευχαριστώ άγνωστε φίλε.

http://www.aoratos-naos.com/t1112-topic

(τα λόγια σου.......)

...................Μετά από πολύ ψάξιμο καταλήγω ότι έχετε να πείτε πολλά. Είμαι από την φύση μου καχύποπτος. Πάω πασο όμως.. Μου αρέσουν αυτα που λέτε. Γιατί και σε μένα κάτι λένε μέσα μου. Βέβαια μην περιμένετε να γράφω όπως εσείς. Δεν το εχω το ταλέντο. Δεν βαριέσαι! Όπως μπορεί ο καθένας. Σωστά;

Λοιπόν το θεματακι μου είναι άλλο. Και θέλω να ψιλοξεσπασω λίγο. Οι άνθρωποι είναι υποκριτές και ψεύτες. Άλλα σου λεν άλλα σκέφτονται αλλά κάνουν. Δεν τους νοιάζει πως θα νιώσει ο άλλος. Στα παλιά τους τα παπούτσια. Ένταξει θα πείτε δεν είναι όλοι ίδιοι.
Και θα πείτε και το γνωστό παλιό κλισέ!. Φταίνε οι επιλογές μου.
Και σ αυτό πασο. Αλλά ρε παιδιά συγνώμη κιόλας! Δεν είμαι τόσο μ@@@@ς!! Και στην τελική δεν με νοιάζει κι αυτό!
Έχω ανάγκη να καταλάβω γιατί! Γιατί; Κι εγώ δεν είμαι αγιος.
Τις κάνω τις βλακείες μου. Αλλά την υποκρισία δεν την καταλαβαίνω! Γιατί να κοροιδευει ο ένας τον άλλον; Δέχομαι ότι όλοι έχουμε και καλό και κακό εαυτό.

Γιατί να είναι πιο δυνατός ο κακός; Δεν υπάρχει τρόπος να τον στείλουμε από εκεί που ήρθε; Μήπως τελικά φταίει αυτό το matrix που λένε διάφοροι; Μήπως κάποιοι γεννιούνται κακοί κι άλλοι καλοί; Γιατί υποκρίνονται οι άνθρωποι; Γιατί που να πάρει!

Θέλω να το καταλάβω αυτό μπας και τα βρω μέσα μου και ερθω στα ίσια μου.

Έπρεπε κάπου να τα πω...........................................................

(τα λόγια μου)

Θα σου πω μια άποψη δική μου, μέσα από μια προσωπική εμπειρία

....... ο άνθρωπος όταν πληγώσει πάρα πολύ και αδικήσει  έναν άλλο άνθρωπο, αρχίζει να νιώθει ψυχολογική πίεση, γιατί αρχίζει να σκέφτεται ότι πρέπει να δώσει την ειλικρινή συγνώμη του , όμως ο υπέρμετρος εγωϊσμός που διαθέτει δεν τον αφήνει να αποδεχθεί το λάθος του.....(και ας μην αναφερθώ και στα ατομικά του συμφέροντα, που περιλαμβάνονται και αυτά μέσα)

Τότε αρχίζει η υποκρισία και το ψέμα.

Βρίσκει ''πατήματα'' ΄- δικαιολογίες , εις βαρος πάντα του άλλου ατόμου, ώστε να ελευθερώσει τη δική του συνείδηση.

Εκεί φαίνεται και η ποιότητα του χαρακτήρα του.

 

Δυστηχώς, τις περισσότερες φορές, λόγω αδύναμου χαρακτήρα και κακών συμβούλων, προτιμά το ψέμα και την υποκρισία. Οπότε μην αναρωτιέσαι αν φταις εσύ για τις επιλογές, αλλά εκείνοι που προσπάθησαν να σε τελματώσουν.

Εσύ μη σταματήσεις ποτέ ν αγαπάς βαθειά και ουσιαστικά και όχι στην επιφάνεια....(μη ξεχνάς ότι εκεί επιπλέουν μόνο οι φελοί).

.....Θα αναφέρω μια κινέζικη παροιμία και θα κλεισω.

.....Όταν νιώσεις ότι προσπαθούν να σε αδικήσουν και να σε υποτιμήσουν, μην εξαγριωθείς ή φοβηθείς.... κάθησε ήρεμα στη πόρτα του σπιτιού σου , και κοίτα τους που θα περνούν ''νεκροί'' από μπροστά σου......

 

ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ

- χριστινα

 

TheXristinaK

καλο μας ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2011

‘’δεν είμαι πάντα ωκεανός που συνεχώς βογγά αλλά και θάλασσα αυγουστιάτικη που σπαρταρά στον ΉΛΙΟ’’

ΠΆΡΕ ΤΗ ΛΕΞΗ ΜΟΥ, ΔΩΣ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ’’

Α.ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

….κοίτα αυτό το σώμα, κοίτα τα μάτια στο καθρέφτη που σιγοκλαίνε.

Κοίτα πως λιώνουν όλα, χάνονται, πεθαίνουν.

Τι θα μείνει? Τι μένει πίσω και τι είναι αυτό που φεύγει?

Ένα λουλούδι που άνθισε και μαράθηκε γιατί κόπηκε από του κηπουρού το χέρι…..

Άδικα περίμενε την άνοιξη να ζωντανέψει…

Αυτή η ζωή των ζωντανών νεκρών πόσο μακριά μπορεί να φτάσει?

Πρέπει να θέλεις, να μπορείς για ν ακούσεις και ν αγαπήσεις.

Να βρεις το τέλος της αρχής για ν αποφασίσεις.

Χριστίνα

Παράλληλη ζωή…

Με βλέπω…

Στέκομαι απλά στο παράθυρο και χαζεύω το δρόμο.

Κλείνω τη κουρτίνα και γυρίζω να ρίξω μια τελευταία ματιά στο χώρο. Ο χώρος. Μετράω τις διαστάσεις του. Το ρολόι στο τοίχο μου θυμίζει τι ώρα είναι. Ώρα να φύγω. Να δώσω εντολή στα πόδια μου. Να πάρω βαθιά αναπνοή και να το κάνω και αυτό. Αναπνοή. Πόσες αναπνοές θα μου χρειαστούν άραγε για να το πετύχω?

Δεν έμαθα να φεύγω αλλά τώρα ήταν η μόνη λύση. Αναρωτήθηκα πολλές φορές γιατί πρέπει να βρω λύση σε ένα πρόβλημα, που ποτέ μου δεν ήθελα να το λύσω. Να το ξέρω καν. Μάταιο.

Απάντηση δε βρήκα. Και βρήκα τη λύση. Να φύγω. Να μετατοπιστώ. Να πάω σε άλλη παράλληλο. Γιατί παράλληλος θα είναι. Σίγουρα…

Δεν άλλαξα. Απλά έσπασα. Χίλια κομμάτια. Μικρά και παντού σκορπισμένα στο χώρο. Στο χώρο μου. Στα υφάσματά μου. Στα έπιπλά μου. Στη μυρωδιά μου. Στη γαλήνη μου. …..

Χάθηκε η γαλήνη. Τρόμαξε και αυτή από το θόρυβο που έκανα σπάζοντας. Και έφυγε. Αυτή πρώτη. Με άφησε. Με το πρώτο θόρυβο, με άφησε. Με κοίταξε βουβή και χάθηκε. Ίσως τη βρω ξανά…ίσως…

Οι ήχοι στο χώρο υπόκωφοι. Σιωπηλοί. Ήρεμοι. Ίσως να τους ηρεμεί που φεύγω. Οι φωνές μου ίσως τους προκαλούσαν πονοκέφαλο τώρα τελευταία. Μπορεί…

Τα χέρια μου κρύα. Το ίδιο και η καρδιά μου. Το ίδιο και τα μάτια μου. Κρύωσαν από την παγωνιά. Κρύωσαν από τα δάκρυα. Δάκρυα. Με προστάτευσαν πολλές φορές. Ήταν η λύση μου. Αλλά ήταν παροδική. Αυτά ακόμη δεν έφυγαν. Έμειναν. Ζουν από  εμένα. Με συντροφεύουν. Παρέα καλή. Αλλά λίγο παγερή. Ιδίως όταν κυλάν στα ζεστά μου μάγουλα. Αυτά καίνε. Πάντα. Ακόμη. Με ανατριχιάζει η αίσθηση….. κρύο να κυλά πάνω στο ζεστό. Το αποδέχτηκα κι αυτό. Όπως όλα. Όπως πάντα…….

Κλείνω τα μάτια. Σταματώ έτσι για λίγο τα δάκρυα. Τα βλέπω όλα. Όχι γρήγορα. Σιγά σιγά. Βασανιστικά αργά. Το στέρνο μου φουσκώνει. Χρειάζομαι όσο περισσότερο αέρα μπορώ να πάρω, για να μπορέσω να βγάλω αυτό το ΄΄αχ…..’από μέσα μου’’ . Το πετυχαίνω. Σπάει τη σιωπή…..

Λοιπόν, η απόφαση πάρθηκε, λέχθηκε και έγινε αποδεκτή. Χτυπάω ολόκληρη. Θάρρος. Η πόρτα ανοίγει….

Τελικά πονάνε και αυτοί που φεύγουν αλλά και αυτοί που μένουν πίσω και κοιτάν τη πόρτα πλέον κλειστή….

Έμεινα εκεί αλλά δε με βλέπω πια….

(κείμενο αφιερωμένο σε σένα, που μου ζήτησες να σου πω, πως νιώθω για ότι περνάς….. )…… λόγια ψυχής γραμμένα από έναν καθ' όλα συνηθισμένο άνθρωπο...

βασιλική 2006

ναι, ο πόνος επαναλαμβάνεται αλλά τι νόημα έχει?

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΗΧΕΙΑ

Ο θυμός περνά.... αλλά αυτό που μένει, ίσως τελικά να αξίζει περισσότερο....

''της νύχτας τα ηχεία''...

Η νύχτα είναι μια αλληγορία με βαθιά συμβολική σημασία στα περισσότερα τραγούδια.

Μεταφορική έννοια που οδηγεί τον ακροατή σε σκέψεις…….

Το ύφος του τραγουδιού και η χρήση των συμβολικών λέξεων επιτρέπει να αναλογιστούμαι αν υπάρχει εγωϊσμός ή υπερηφάνεια .

Η συνεχής άρνηση των συναισθημάτων του, στους αρχικούς στίχους,
τον οδηγεί τελικά στην αποδοχή τους........Ο έρωτας ήταν πάντα ένας ωκεανός αισθημάτων......

''Της νύχτας τα ηχεία''

Στίχοι: Γιώργος Βρούβας

Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος

Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος & Λάκης Παπαδόπουλος ( Ντουέτο )

Μεσάνυχτα στο ξέφωτο στην έρημη πλατεία

φωνάζω πια δε σ’ αγαπώ και η φωνή μου σταματά

σε κάτι κτίσματα παλιά

και ξανακούω την ηχώ, να λέει πια δε σ’ αγαπώ

να λέει πια δε σ’ αγαπώ

Ξαναφωνάζω δυνατά κι είπα ξανά δε σ’ αγαπώ

με μια φωνή σαν κεραυνό στη μαύρη ησυχία

να ξανακούσω την ηχώ, να λέει πια δε σ’ αγαπώ

να λέει πια δε σ’ αγαπώ

Μα ίσως πήγα πιο κοντά ή πήγα κάπως μακριά

και δε λειτούργησαν καλά της νύχτας τα ηχεία

και κάπου χάθηκε το πια, και δεν ακούστηκε το πια

κι απ’ τις φωνής μου την ηχώ, άκουγα μόνο σ’ αγαπώ

άκουγα μόνο σ’ αγαπώ, άκουγα μόνο σ’ αγαπώ….

.......... αφιερωμένο σε όλους τους φίλους εδώ μέσα

....και αυτό το τραγούδι κρύβει πολλά μυστικά ...... καλό βράδυ 

χριστινα καμπα

 

............Ερωτόκριτος .....
Ακουσες Αρετούσα μου τα νέα τα λυπητερά?


Μάθε λοιπόν κυρά μου,
πως έφτασε το τέλος μου
στα ξένα θα με θάψουν εκεί είν' τα κόκκαλά μου.
Ξέρω θέλει ο κύρης σου γρήγορα να σε παντρεύει
με ένα βασιλόπουλο σαν σένα αφεντόπουλο.

Κι ούτε μπορείς ν'αντισταθείς
σ'ότι οι γονείς σου θέλουν,
νικούν, την γνώμη σου αλλάζουν.
Μια χάρη αφέντρα μου ζητώ, μόνο αυτό
κι ύστερα όλος χαρά ας τελειώνω την ζωή μου.

Την ώρα π'αραβωνιάζεσαι βαριά να αναστενάξεις
και νύφη όταν στολίζεσαι κι όταν μετά σαν παντρεμένη αλλάξεις,
τα δάκρυα σου σαν ανέβουνε,
να πείς "καϋμένε Ερωτόκριτε
αυτά που σου'ταξα τα ξέχασα
όσα ήθελες άλλο πια δεν υπάρχουν"

Και κάθε μήνα μιά φορά μέσα στην καμαρά σου
να θυμάσαι αυτά που έπαθα για σέ
και να πονά η καρδιά σου.
και πιάσε και τη ζωγραφιά που είναι στο συρτάρι
και τα τραγούδια που 'λεγα εκείνα που σ'αρέσαν
και διάβαζέ τα, κοίτα τα και μένα να θυμάσαι
που μ'εξορίσανε για σέ πολύ μακρυά στα ξένα.

Κι όταν σου πούν πως πέθανα
λυπήσουμε και κλάψε
και τα τραγούδια που 'βγαλα μέσ'στη φωτιά να κάψεις.

Μα όπου κι αν πάω, όπου βρεθώ

κι όσο καιρό θα ζήσω, σου τάζω (υπόσχομαι, ορκίζομαι)

άλλη να μη 'δώ, μήτε τα πάνω μου να πάρω.

Θα ορκιστώ ο κακότυχος πως δε σ'είδα ποτέ μου

σαν ένα κερί ήσουν που κράταγα και έσβησέ μου

γιατί είναι προτιμότερο για σένα να πεθάνω

παρά άλλη νά'χω και να ζώ,

γιατί για σένα εγενήθηκε στον κόσμο το κορμί μου".

Ελεύθερη ερμηνεία από Μαργιάννα - 17 Σεπτεμβρίου 2005
http://www.rembetiko.gr/forums/archive/index.php/t-17466.html