ΣΤΑΛΣΙΜΟ (ΒΙΝΤΕΟ 41ο)

Όταν η μουσική εκφράζει συναισθήματα τα όρια της φαντασίας και της πραγματικότητας γίνονται μια ανατολή ή ένα ηλιοβασίλεμα .....

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Ποίηση: Διονύσης Καψάλης

Τραγούδι: Φωτεινή Δάρρα

‘’ΣΤΑΛΣΙΜΟ’’

Ποιο τραγούδι, πικρός αδερφός

στη μικρή θα σε φέρει πατρίδα

Γαλανή μου ελπίδα και φως

πάνε χρόνια και ακόμη δε σ' είδα

Ποιο πουλί, ποιο καλό περιστέρι

ποια λευκά με το κύμα φτερά

ποιο να στείλω της νύχτας αστέρι

να χωρίσει τα μαύρα νερά

Ήσουν φως στο κορμί μου, πορφύρα

ήσουν άνεμος κι έγινες μοίρα

Ποιος σκοπός θα σε φέρει κρυφός

ποιο τραγούδι, νεκρός αδερφός

Ποιο καράβι και μαύρος καπνός

κι ανοιχτές του βυθού ανεμώνες

Ποιος σε κλείνει βαρύς ουρανός

και ποιοι μάγοι σε πήραν χειμώνες

Και ποια χρώματα, ποιο σιντριβάνι

την παλιά μου ανοίγουν πληγή

Ποια πηγή όταν θα 'χω πεθάνει

θα σου δώσει νερό σ' άλλη γη

Ήσουν φως στο κορμί μου, πορφύρα

ήσουν άνεμος κι έγινες μοίρα

Ποια φωνή θα με βγάλει στο φως

ποιο τραγούδι, νεκρός αδερφός

''Οι Μάγισσες της Σμύρνης αγαπήθηκαν πολύ από το ευρύ αναγνωστικό κοινό και η μεταφορά του στη μικρή οθόνη αποτελεί τη συνέχεια αυτής της επιτυχίας, αφού ο Κώστας Κουτσομύτης μετουσίωσε σε εικόνες εκπληκτικής ομορφιάς το κείμενο της Μάρας Μεϊμαρίδη''

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ (1900 - 1971)
http://www.friendsofmusic.gr/giorgos_seferis.html

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ

- Παλιέ μου φίλε τί γυρεύεις;
Χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
Με εικόνες που έχεις αναθρέψει
Κάτω από ξένους ουρανούς
Μακριά απ’ τον τόπο τον δικό σου.

- Γυρεύω τον παλιό μου κήπο
Τα δέντρα μου έρχουνται ως τη μέση
Κι οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
Κι όμως σαν ήμουνα παιδί

Έπαιζα πάνω στο χορτάρι
Κάτω από τους μεγάλους ίσκιους
Κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές
Ώρα πολλή λαχανιασμένος.

- Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
Σιγά – σιγά θα συνηθίσεις
Θ’ ανηφορίσουμε μαζί
Στα γνώριμα σου μονοπάτια
Θα ξαποστάσουμε μαζί
Κάτω απ’ το θολό των πλατάνων
Σιγά – σιγά θα’ ρθουν κοντά σου
Το περιβόλι κι οι πλαγιές σου.

- Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
Με τ’ αψηλά τα παραθύρια
Σκοτεινιασμένα απ’ τον κισσό
Γυρεύω την αρχαία κολόνα
Που κοίταζε ο θαλασσινός.
Πώς θες να μπω σ’ αυτή την στάνη;
Οι στέγες μου έρχουνται ως τους ώμους
Κι όσο μακριά και να κοιτάξω
Βλέπω γονατιστούς ανθρώπους

Λες κάνουνε την προσευχή τους.
- Παλιέ μου φίλε δε μ’ ακούς;
Σιγά – σιγά θα συνηθίσεις
Το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
Κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
Σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου
Γλυκά να σε καλωσορίσουν.
- Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου,
Σήκωσε λίγο το κεφάλι
Να καταλάβω τι μου λες
Όσο μιλάς τ’ ανάστημα σου
Ολοένα πάει και λιγοστεύει
Λες και βυθίζεσαι στο χώμα.

- Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
Σιγά – σιγά θα συνηθίσεις
Η νοσταλγία σου έχει πλάσει
Μια χώρα ανύπαρκτη με νόμους
Έξω απ’ της γης κι απ’ τους ανθρώπους.

- Πια δεν ακούω τσιμουδιά
Βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος
Παράξενο πως χαμηλώνουν
Όλα τριγύρω κάθε τόσο
Εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
Χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα.

http://seferisgiorgos.blogspot.com/2008/06/blog-post_4361.html
Ο Γιώργος Σεφέρης γεννήθηκε στη Σμύρνη.
Μετά το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου το 1914 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Ο Γιώργος Σεφέρης υπήρξε ηγετική μορφή στην ποίηση και τη θεωρία της λογοτεχνίας στην Ελλάδα του εικοστού αιώνα.
Με τη σκέψη και τη δημιουργία του ανανέωσε ριζικά τον προσανατολισμό της νεοελληνικής λογοτεχνίας, συνδυάζοντας βαθιά γνώση της παράδοσης και των παγκόσμιων ιδεολογικών ρευμάτων και προτάσσοντας το αίτημα της ελληνικότητας στα πλαίσια της ευρωπαϊκής πραγματικότητας.


Ευάγγελος Τσίρκας/ 14η Σεπτεμβρίου 2008

''Γενοκτονία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας''
9η Σεμπτέβρη του 1922.
Σκοτεινιά και πολύ κρύο στο ποτάμι. Μία κοπελούδα 20 χρόνων από το Κορδελιό της Σμύρνης, με δύο μικρά παιδιά στην αγκαλιά της ρίχνεται στον Εβρο για να περάσει από την ανατολική στην δυτική όχθη του, σε μία προσπάθεια να « μεταναστεύσει» στον κορμό της Ελλάδας, όπως μερικοί από τους Ελληνες «έγκριτους» ιστορικούς και διανοητές περιγραφουν τον ξερριζωμό της Ελλάδας από τα μικρασιατικά παράλια ( τα εισαγωγικά των λέξεων, τα τοποθετείτε ή τα αφαιρείτε κατά την κρίση σας ).
Αυτή η ηρωίδα νέα γυναίκα ήταν η μητέρα μου, όπως ηρωίδα ήταν και καθεμία Ελληνίδα της Ιωνίας και του Πόντου, που απεγνωσμένα προσπαθούσε να διασωθεί από το μαχαίρι και την αγχόνη του Οθωμανού Τούρκου.
Την μικρή αυτή εξιστόρηση την αφιερώνω υπό μορφή μνημοσύνου, στις εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων που έχασαν τη ζωή τους και εκπατρίσθηκαν από την καθ` ημάς, Κωνσταντινούπολη, Ιωνία και τον Πόντο.
Προσωπικά, για την γενοκτονία του χριστιανικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας είχα τα ακούσματα από τις προσωπικές ανθρώπινες διηγήσεις του παππού, της νενές, της μητέρας, των μεγαλυτέρων αδελφών μου, αλλά και από την επιστημονική μου ενασχόλησή επί πολλά έτη, λόγω καταγωγής μου, με την διερεύνηση του σκηνικού και του παρασκηνίου, μίας από της πιό σημαντικές περιόδου της ελληνικής ιστορίας, όπου πολλά καλά και κακά εγένοντο, όχι πάντα κατ ` ανάγκη με ευθύνη των ξένων, όπως έχουμε πάντα συνηθίσει να καθαγιάζουμε τις μικρότητες και αποτυχίες μας.
Και αυτό είναι ένας από τους σοβαρούς κινδύνους της δημοκρατίας, δηλαδή ο μύθος της αθωότητας και της ανευθυνότητας. Ότι δηλαδή είμαστε άμεμπτοι, για τα πάντα αθώοι.
Ότι για όλα, μα για όλα που συνέβησαν σε βάρος μας ή κατάληξαν στο τέλος να είναι αρνητικά, φταίνε αποκλειστικά οι ξένοι ή κάποιοι άλλοι.
Το να γνωρίζουμε όμως την ιστορία μας, τόσο στην ηρωική της εποχή, όσο και στην περίοδο των λαθών ή παραλήψεων της είναι πολύ σημαντικό. Κι αυτό, γιατί αποτελεί βάση για σωστή ενέργεια και δράση στο μέλλον.
Η Ιστορία δηλαδή ως οδηγός και καθοδηγητής και όχι απλώς ως λιβανωτός και μέσο υπερφίαλου εγκωμιασμού.
Η μελέτη λοιπόν της Ιστορίας πιστοποιεί ότι μία μεγάλη γενοκτονία, , η πρώτη του 20 αιώνα, έγινε από τους Οθωμανούς και τους Τούρκους ενάντια προς τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας, Ελληνες, Αρμένιους και Ασσύριους, σε μία προσπαθεια να δημιουργηθεί ένα αμηγές τουρκικό κράτος , εκεί, που όταν αυτοί ευρίσκοντο στις στέπες της Ασίας, μεγαλουργούσε ο ελληνικός πολιτισμός και το ελληνικό πνεύμα.
Με όπλο την αγχόνη και τον εκπατρισμό επιχειρήθηκε και τελικά επιτεύχθηκε ο εκπατρισμός πληθυσμών.
Εκτιμήθηκε ότι μεταξύ 1913 και 1922, κάτω από τα διαδοχικά καθεστώτα των Nέων Τούρκων και των εθνικιστών του Mustafa Kemal (Ataturk), οι τουρκικές κεντρικές Οθωμανικές και Κεμαλικές αρχές οργάνωσαν και ακολούθησαν μια συνεπή εκστρατεία καταστροφής και γενοκτονίας, στοχεύοντας να εκτοπίσουν από την οθωμανική αυτοκρατορία και το αναδυόμενο τουρκικό κράτος τους εγγενείς χριστιανικούς πληθυσμούς.
Συνέπεια αυτού ήταν περισσότερα από 3.5-5 εκατομμύρια Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων να θανατωθούν ή να ξερριζωθούν με άλλους τρόπους από τα πάτρια εδάφη τους
Τρεις σημαντικές ημερομηνίες ή περίοδοι χάραξαν το πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα όπου φοβερά πράγματα εγένοντο, όχι μόνο τοπικής σημασίας.

1908. Σημαντικό έτος για τους λαούς της Βαλκανικής. Μία επιτροπή , ένα κομιτάτο όπως ελέγετο, αποτελούμενο κυρίως από νέους Τούρκους αξιωματικούς, διανοητές, αλλά και βαθειά εθνικιστές, με πραξικοπηματικό τρόπο επιβάλλει στον Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ του ΙΙ, ένα Σύνταγμα, ήδη υφιστάμενο από καιρού και του οποίου είχε ανασταλεί η εφαρμογή από το 1876 , με το οποίο προνοούνται διατάξεις δημοκρατικής διακυβερνήσεως του Οθωμανικού Κράτους, σχεδόν δυτικού τύπου και παρέχονται διαβεβαιώσεις για ίση μεταχείριση των πολυεθνικών πληθυσμών του πολυσυλλεκτικού οθωμανικού κράτους. Οι αρχές του για ισότητα, αδελφότητα και δικαιοσύνη, δεν ζηλεύουν τίποτε από τις διακηρύξεις της μεγάλης γαλλικής επαναστάσεως.

Η εξέλιξη αυτή χαιρετίζεται ενθουσιωδώς από τους αλλογενείς και αλλόθρησκους πληθυσμούς του αχανούς αυτού κράτους και όχι μόνο στην τουρκική επικράτεια. Και οι δρόμοι της Αθήνας γεμίζουν από ενθουσιώδεις, αφελείς, διαδηλωτές, οι οποίοι εκφράζουν την υποστήριξή τους στη κίνηση των Νέων Τούρκων, όπως αυτή αποκλήθηκε, ζητωκραυγάζοντας τον Τούρκο Πρέσβη Ναμπί μπέη. Από την κίνηση αυτή προκύπτει μία τριανδρία, η οποία, κατά την γνωστη κουτοπόνηρη οθωμανική διπλωματία, που και σήμερα εφαρμόζεται με παραλλαγές από τους νυν κυβερνώντες την Τουρκία, άλλα λέει, αλλά άλλα έχει στο μυαλό της να πράξει. Και τούτο ας το λάβουν σοβαρά υπόψη οι εγχώριοι και εξωτερικοι πολιτικοί οι συναλλασόμενοι με την Τουρκία,

Τρεις προσωπικότητες, αναλαμβάνουν τα ηνία της νέας διοικήσεως. Είναι οι στρατιωτικοί Εμβέρ πασάς, Τζεμάλ πασάς και ο Ταλαάτ μπέης, οι οποίοι θα διακυβερνήσουν την Τουρκία από το 1908 έως το τέλος του πρώτου Παγκόσμιου πολέμου το 1918. Μαζί τους και ένας νεαρός, τότε λοχαγός, ο οποίος στη συνέχεια θα γίνει ο κακός δαίμονας του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, ο Μουσταφά Κεμάλ. Πίσω από αυτούς ή και μετά από αυτούς διάφοροι θεωρητικοί, όπως οι γιατροί Ναζίμ και Σακίρ. Ο πρώτος διακήρυτει: « θέλω να ζήσει ο Tούρκος. Ολα τα άλλα στοιχεία να εξοντωθούν». Είναι η κυρίαρχη φιλοσοφία των εθνικιστών Νέων Τούρκων, οι κατώρθωσαν με διάφορα πραξικοπήματα να εξουδετερώσουν και τις λογικές μετριοπαθείς φωνές που υπήρχαν μεταξύ των μελών του κομιτάτου.

Την ίδια περίοδο, στην Ελλάδα κάνει την πολιτική του παρουσία ένας χαρισματικός νέος πολιτικός εκ Κρήτης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος επίσης θα αφήσει την σφραγίδα του στα ελληνικά δρώμενα.

Και ένα τρίτο πρόσωπο, το οποίο δέχθηκε σημαντική κριτική για το καλό ή κακό, ο Ελληνας Βασιλέας Κωνσταντίνος ο Ι, ο οποίος έχει συμμετοχή και στην πολιτική και στη στρατιωτική ιστορία της χώρας, αφού η συμμετοχή του ως επικεφαλής των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, οδήγησε σε ήττες ( ατυχής πόλεμος του 1897) και ένδοξες ημέρες ( Βαλκανικοί πόλεμοι 1912-13).

1914-1918
Η ανθρωπότητα εμπλέκεται σε ένα φονικό παγκόσμιο πόλεμο, που με το τέλος του βρήκε νικητές τα κράτη της συμμαχίας της ΑΝΤΑΝΤ, είχε 40 εκατομύρια νεκρούς, ανακατατάξεις στο παγκόσμιο περιβάλλον, όπως την κατάλυση των αυταρχικών αυτοκρατοριών ( Γερμανίας, Αυστρουγγαρίας, Ρωσσίας και την Οθωμανική αυτοκρατορία), τη δημιουργία νέων εθνικών κυρίως κρατών, Τσεχοσλαβακία, Εστονία, Φινλανδία, Λετονία και Γιουγκοσλαβία, την επανίδρυση της Λιθουανίας και της Πολωνίας και την μεταβολή των γεωγραφικιών λεπτομερειών των ήδη υφισταμένων.
Στον μεγάλο αυτό πόλεμο, η μεν Τουρκία βρέθηκε στο πλευρό των Γερμανών και η χώρα μας, με τις νικηφόρες δυνάμεις της « Συνενοήσεως», με αποτέλεσμα να ευνοηθεί για τις σωστες επιλογές του Ελευθερίου Βενιζέλου, με κορύφωση τη συνθήκη των Σεβρών του 1920, με την οποία διεμελίζετο η Οθωμανική αυτοκρατορία, η οποία όμως στην ουσία δεν έτυχε διεθνούς εφαρμογής.

1920-1923
Ως νικήτρια δύναμη, η Χώρα μας κλήθηκε από τις δυτικές δυνάμεις να καταλάβει την Σμύρνη και μέρος της ενδοχώρας της Μικράς Ασίας και ενώ όλα έδειχναν ότι τα κέρδη από αυτή την κατάσταση θα ήταν πολλά για την Ελλάδα, εσωτερικές τριβές, που έφθαναν στο επίπεδο ακόμη και της προδοσίας ( όρα Γουδί), η αλλαγή της στάσεως των Συμμάχων και η στροφή τους προς την Τουρκία, οδήγησαν τελικά στην μεγάλη καταστροφή, την γενοκτονία των Ελλήνων και τον ξερριζωμό του ελληνισμού από την κοιτίδα του, την Ιωνία και τον Πόντο.
Τα συμπεράσματα για τον ιστορικό μελετή της περιόδου αυτής εξάγονται σχεδόν μόνα τους.
Γενοκτονία σαφώς έγινε.
Οι δικές μας παραλήψεις προσωπικές αντιπαραθέσεις και φιλοδοξίες, σε συνδυασμό με τη στάση συμφερόντων των συμμαχικών δυνάμεων, συντέλεσαν στην καταστροφή,
Και ενώ έπρεπε από αυτή την ανάλυση να διδασκόμεθα, εμείς ανεχόμεθα να παραποιείται και η ιστορία μας, όπως έχει γίνει αποδεκτό με το γνωστό βιβλίο ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού, με το οποίο παραχαράσονται και αλλοιώνονται τα ιστορικά δεδομένα.
Και ασφαλώς, δεν μιλάμε για τιμωρία της Τουρκίας, όπως ο πρέσβης Ιωσήφ Μοργκεντάου, ζήταγε από τον Ερυθρό Σταυρό τον Μάρτιο του 1918.

Έλεγε τότε «Η ακραία τρομοκρατία, ο σκληρός βασανισμός, η οδήγηση των γυναικών στα χαρέμια, ο εξαναγκασμός των αθώων κοριτσιών για συμμετοχή τους σε όργια, η πώληση πολλών από αυτές για ογδόντα σεντς την καθεμία, η δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων, η εκτόπιση και λιμοκτονία στην έρημο άλλων εκατοντάδων χιλιάδων, η καταστροφή εκατοντάδων χωριών και πόλεων, η σκόπιμη εφαρμοφή στο ακέραιο του διαβολικού σχεδίου αφανισμού των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων Χριστιανών της Τουρκίας -- όλο αυτό θα πάει ατιμώρητο;
Βέβαια δεν έλαβε καμία απάντηση από τον Ερυθρό Σταυρό.

Μιά απάντηση όμως του έδωσε μία καλή Ελληνίδα, η κυρία Σόφια Kontogeorge Kostos ( δεν γνωρίζω την Κυρία, αλλά θεωρώ ότι εκφράζει πολλούς Έλληνες), η οποία απευθυνομένη στον πρσβευτή Morgenthau, του επισημαίνει:
Αγαπητέ πρέσβη Morgenthau, σας ενημερώνω ότι μέχρι σήμερα 10η Φεβρουαρίου 2007, η τουρκική κυβέρνηση δεν έχει τιμωρηθεί. Μετά από την εξολοθρευτική πολιτική που ακολούθησε από το 1894 έως το 1923, συνεπεία της οποίας σκοτώθηκαν εκατομμύρια Χριστιανοί που ζούσαν στην Μικρά Ασία (τώρα λέγεται Τουρκία), η Τουρκία εφάρμοσε την ίδια πολιτική ενάντια στους Χριστιανούς στην Κωνσταντινούπολη το 1955, και έκανε μια εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Δυστυχώς, αγαπητέ μου πρεσβευτή Morgenthau η Τουρκία παραμένει ατιμώρητη μέχρι σημέρα και συνεχώς γίνεται πιό προκλητική στις επιδιώξεις της.
Να θυμίσω στο σημείο αυτό τις συνεχώς αυξανόμενες αξιώσεις της Τουρκίας στην Κύπρο και την Ελλάδα, την συμπεριφορά της Τουρκίας προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την εκκλησία της Κύπρου, τις αξιώσεις της στο Αιγαίο και την Δυτική Θράκη και την τελευταία προσθήκη στον κατάλογο των απαιτήσεών της, την απαγόρευση έρευνας και εκμετάλλευσης από την κυπριακή κυβέρνηση των πετρελαίων στην λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου.

Προβληματισμός σε όλους μας για αυτή την στάση της Τουρκίας. Προβληματισμένος και ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, ο οποίος στο πόνημά του «Δοκιμές» διερωτάται:

«Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι»;

Στον ίδιο προβληματισμό βρέθηκε και ο Χρήστος Κατσιγιάννης, ο οποίος στο ποίημα του Στο τελευταίο σκαλοπάτι , γράφει.
Ε, όχι και έτσι βρ` αδελφέ,
Δε λέω πως δε φθάσαμε
Στο τελευταίο σκαλί της σκάλας.
Μ` ας μην απελπιζόμαστε,
Έλληνες, διάβολε, είμαστε,
Θα φτιάξουμε σκαλιά πιό κάτω κι άλλα.

Εγώ όμως, αντίθετα με τους ποιητές, είμαι αισιόδοξος ότι έχουμε περιθώρια να βγούμε από τα ενδεχόμενα αδιέξοδα, αν καλλιεργούμε την εθνική μνήμη, προβληματιζόμεθα από τις επιτυχίες και αποτυχίες μας και χαράσουμε, με βάση τα εθνικά μας συμφέροντα, τις τάσεις, προσπάθειες και επιδιώξεις μας.
http://www.enosismyrneon.gr/el/ekdoseis-tes-enoses/arthra-arkheiou/genoktonia-tou-ellenismou-tes-mikras-asias.html

Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,

μόνο στη μνήμη απέμεινες,

ένας βαρύς ρυθμός

ρόδο της νύχτας πέρασες,

τρικύμισμα πορφύρας

τρίκυμισμα της θάλασσας…

Ο κόσμος είναι απλός.

Σ.Γ.

.....αφιερωμένο....

xristina all time
να πω κάτι που θέλω να υπάρχει
....΄ΠΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.....

θέλω να πιστεύω, θέλω να ξέρω,........όλα έχουν μια αρχή, δείξε μου την αρχη σου για να βρω εσένα.
καλό βράδυ στη παρέα μου.