Δεν ασχολούμαι με την πολιτική, δε θεωρώ ικανό τον εαυτό μου να κρίνω κανένα άνθρωπο.
Πάντα αναζητώ στις σκέψεις μου, ένα δικό μου πλανήτη για να μπορώ να ονειρεύομαι, να χαμογελώ, να αγαπώ.
Όμως για άλλη μια φορά νιώθω μέσα μου ένα μεγάλο θυμό.
Θυμό και απογοήτευση που προέρχεται και πάλι από ανασφάλεια για αυτό το κράτος που γεννήθηκα.
Κρίμα που οι ΄Ελληνες κάποτε, είχαν τον πολιτισμό, δικό τους κ όλοι οι άλλοι προσπαθούσαν να τους μιμηθούν.
Μετά τα χτεσινά γεγονότα αποτύχαμε και πάλι. ΑΥΤΌ ΑΙΣΘΆΝΟΜΑΙ, δυστηχώς.
Ακόμα και αυτοί που έχουν συνείδηση, όσο εξοργισμένοι και να νιώθουν με την εξέλιξη της Ελλάδας μόνο ντροπή μπορούν να νιώθουν για το αποτέλεσμα αυτό.
4 Θάνατοι και χιλιάδες απογοητεύσεις.
Έτσι πρέπει να ακουστεί η φωνή μας?
Αυτός είναι ο τρόπος που θα μιλάμε απο εδώ και πέρα?
Μάνες πονεμένες, παιδιά χωρίς όνειρα και τεχνοκράτες πολιτικοί ?
Δε θα ήθελα το δικό μου παιδί να μάθει ότι ο ''Ανθρωπος'' μας ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Όχι σαν λέξη αλλά στην ουσία της λέξης αυτής.
Είμαστε όλοι μόνοι μας?
Ποιοί έχουν το δικαίωμα άραγε να αφαιρούν ζωές?
Οι κουκουλοφόροι ή αυτοί που τους δίνουνε εξουσία?
Οι πολιτικοί σε ποιό κομμάτι του έργου συμμετέχουν?
Στον πρόλογο ή στον επίλογο?
Αυτοί που παίρνουν την εξουσία στα χέρια τους, όποια και να είναι αυτή, ξεχνάνε ότι κανείς Αθάνατος δεν γεννήθηκε? πως μπορεί ο καθένας να αφαιρεί τη κάθε ζωή?
Πρώτα μας εξοντώνει το ''Κράτος'' και μετά οι ''Κουκουλοφόροι''.
Γιατί?
Το μεγαλύτερο κακό στον άνθρωπο το κάνει το ίδιο του το μυαλό.
ΌΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ
Μάθαμε να ζητάμε με λάθος τρόπο και από λάθους ανθρώπους ότι νομίζει ο καθένας ότι δικαιούται σ αυτή τη ζωή.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ.
Όταν μάθουμε να δίνουμε ψυχή και όχι ''συμφέροντα'' κ ''βολέματα'' τότε θα καταλάβουμε ότι η ζωή από τη γκρίζα μορφή της μπορεί να ξαναπάρει χρώμα.
Κρίμα που τόλμησα να κοιτάξω για λίγο σ αυτή τη πραγματικότητα τη δικιά σας.
Τραγικά όλα τα αποτελέσματα του μυαλού και της καρδιάς.
ΔΥΣΤΗΧΩΣ και πάλι που όλοι αναγκαζόμαστε να βράσουμε στο ίδιο καζάνι.
Αύριο στο παιδί μου θα πω ότι φταίω γιατί δεν κατάφερα σε τίποτα να το βοηθήσω.
Συγνώμη σε όλα τα παιδιά γιατί εμείς οι μεγάλοι φέραμε στις ζωές τους τη σκληρότητα και την απελπισία. ΣΥΓΝΩΜΗ.
Σήμερα δεν είμαι καλά. Λυπάμαι
(κρίμα που κατάφερα το πρωϊ και βρήκα τη συνέντευξη του ΜΑΞ ΚΑΙΖΕΡ, για το ποια λύση προτείνεται στη κατάρευση της χώρας μας, ....δεν είμαστε ικανοί να τα καταφέρουμε...το ΔΝΤ κάνει καλά τη δουλειά του σε όλα)
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ BLOGGER ΠΟΥ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ.
Θα μάθω κάποτε, λόγω τιμής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου