""Το πρόβλημα ξεκινά όταν η αξία του κουστουμιου ξεπερνάει την αξία του ανθρώπου που το φοράει '''
Η φράση αυτή έχει αποδοθεί στον Φρανκ Ζάππα, έναν διάσημο μουσικό και καλλιτέχνη που συχνά σχολίαζε τη ματαιοδοξία και τις κοινωνικές συμβάσεις με καυστικό χιούμορ.
______
Η ιστορία μας ξεκινά κάπως έτσι.....
Ο Αλέξανδρος στεκόταν μπροστά από τον καθρέφτη στο καινούργιο του γραφείο. Φορούσε ένα πανάκριβο κοστούμι, με άψογο ράψιμο και υφάσματα τόσο φίνα που θα μπορούσαν να ανήκουν σε κάποιον βασιλιά.
Η λάμψη από τις λεπτομέρειες του κοστουμιού τον έκανε να νιώθει σπουδαίος, σχεδόν μεγαλειώδης.
Αλλά μια παράξενη σκέψη του περνούσε διαρκώς από το μυαλό.
«Τι έχει αλλάξει πραγματικά;» αναρωτήθηκε.
Πριν από μερικούς μήνες, δούλευε σε ένα ταπεινό γραφείο, με παλιά ρούχα που δεν τράβαγαν την προσοχή.
Ο μισθός του ήταν μικρός, αλλά η δουλειά του, παρόλο που δεν ήταν εντυπωσιακή, τον έκανε να νιώθει χρήσιμος.
Τώρα όμως, με την προαγωγή και το πολυτελές περιβάλλον, άρχισε να βλέπει τους ανθρώπους γύρω του διαφορετικά.
Πολλοί από τους συναδέλφους, τον χαιρετούσαν μόνο επειδή είχε τώρα την εξουσία και τη λάμψη του νέου του ρόλου.
Ένα απόγευμα, συνάντησε έναν παλιό συνάδελφο στον διάδρομο.
Ο Αντώνης φορούσε ακόμα το απλό, λιτό κοστούμι του και χαμογελούσε πάντα με ειλικρίνεια.
«Ωραίο το κοστούμι, Αλέξανδρε,» είπε ο Αντώνης. «Αλλά να θυμάσαι, το πρόβλημα ξεκινάει όταν η αξία του κοστουμιού ξεπερνάει την αξία του ανθρώπου που το φοράει.»
Η φράση χτύπησε τον Αλέξανδρο σαν κεραυνός. Κοίταξε το είδωλό του στον καθρέφτη και αναρωτήθηκε αν το κοστούμι του ήταν πλέον πιο εντυπωσιακό από ό,τι είχε γίνει ο ίδιος ως άνθρωπος.
Ήταν ώρα να σκεφτεί αν η εξωτερική του εμφάνιση είχε αρχίσει να υπερισχύει της ουσίας του.
Και έτσι, ξεκίνησε ένα ταξίδι προς την πραγματική αξία, που δεν μετριέται με υφάσματα ή θέσεις, αλλά με πράξεις και χαρακτήρα.
......η ιστορία δεν τελειώνει στη δική μου αφήγηση
Ο κάθε Αλέξανδρος θα μπορούσε να είναι 'εσυ'
Πράξε κατά συνείδηση και συνέπεια
