Μάθαμε να ζούμε περιμένοντας υπομονετικά τα καλοκαίρια μας.
Γιατί αργούν τόσο αυτά τα καλοκαίρια.
Τα πλαστικά καραβάκια ταξιδεύουν μόνα τους σε απάτητα νερά ψάχνοντας το λιμανάκι τους..
Οι λευκοί πύργοι στην αμμουδιά αποζητούν την παρέα μας.
Μέσα στο χωρόχρονο του μυαλού εκείνο το ‘’χτες’’ θυμίζει όνειρα με ιππότες και πριγκίπισσες και ένα χαμόγελο…. Ένα παιδικό καθαρό χαμόγελο.
Κοιτώ στο καθρέφτη, και εξαφανίζεται.
Συγκροτημένη η μνήμη συνεχίζει να περιπλανιέται. Κλειδώνομαι στην υπερηφάνεια για να ελέγχω τα συναισθήματα μου, γιατί μια χαρμολύπη με ξελογιάζει.
Μετά τη βροχή, το ουρανιο τόξο. Η γέφυρα με τον ουρανό. Όσο πλησιάζω στο ‘’σήμερα’’ αυτή η γέφυρα μεγαλώνει, γίνεται πιο κουραστική.
Σε λίγο θα με κουράσει και η βροχή. Δε θα την αποζητώ.
Γιατί αργούν τόσο αυτά τα καλοκαίρια.
Τα πλαστικά καραβάκια ταξιδεύουν μόνα τους σε απάτητα νερά ψάχνοντας το λιμανάκι τους..
Οι λευκοί πύργοι στην αμμουδιά αποζητούν την παρέα μας.
Μέσα στο χωρόχρονο του μυαλού εκείνο το ‘’χτες’’ θυμίζει όνειρα με ιππότες και πριγκίπισσες και ένα χαμόγελο…. Ένα παιδικό καθαρό χαμόγελο.
Κοιτώ στο καθρέφτη, και εξαφανίζεται.
Συγκροτημένη η μνήμη συνεχίζει να περιπλανιέται. Κλειδώνομαι στην υπερηφάνεια για να ελέγχω τα συναισθήματα μου, γιατί μια χαρμολύπη με ξελογιάζει.
Μετά τη βροχή, το ουρανιο τόξο. Η γέφυρα με τον ουρανό. Όσο πλησιάζω στο ‘’σήμερα’’ αυτή η γέφυρα μεγαλώνει, γίνεται πιο κουραστική.
Σε λίγο θα με κουράσει και η βροχή. Δε θα την αποζητώ.
ΈΤΣΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΚΆΘΕ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗ ΣΟΥ
Μόνο τα τραγούδια δε γερνάνε γιατί έχουνε ψυχή και μιλάνε.............
........................μόνο αυτά μου στέλνουν ελπίδα σε κάθε καταιγίδα.
