Ελπίδα ή προσπάθεια

 

Η ερώτηση αν η ελπίδα σημαίνει προσπαθώ ή απλά περιμένω ένα θαύμα αναδύει έναν βαθύ φιλοσοφικό προβληματισμό. 

Η ελπίδα είναι μια α κιπό τις πιο ανθρώπινες εμπειρίες, ένα συναίσθημα που αντηχεί στις πιο δύσκολες στιγμές, προσφέροντας φως μέσα στο σκοτάδι.

Όταν λέμε “ελπίζω”, το περιεχόμενο της ελπίδας διαφέρει από άτομο σε άτομο και από κατάσταση σε κατάσταση. 

Για κάποιους, η ελπίδα είναι η εσωτερική κινητήρια δύναμη που τους οδηγεί να δράσουν, να προσπαθήσουν, να ξεπεράσουν τις αντιξοότητες και να δημιουργήσουν τις συνθήκες που επιθυμούν. 

Σε αυτή την περίπτωση, η ελπίδα είναι η αρχή της δράσης, το κίνητρο που μετατρέπει το όνειρο σε πραγματικότητα μέσα από συνεχή προσπάθεια.

Ωστόσο, υπάρχει και η πλευρά της ελπίδας που αγγίζει την παθητικότητα – εκείνη την κατάσταση όπου το άτομο απλώς περιμένει, με την πίστη ότι μια ανώτερη δύναμη ή η τύχη θα φέρει τη λύση. 

Αυτή η μορφή ελπίδας μοιάζει περισσότερο με μια μορφή προσμονής για ένα θαύμα. 

Είναι σαν να στέκεσαι στην ακροθαλασσιά και να περιμένεις να σε παρασύρει το κύμα, χωρίς να κάνεις καμία κίνηση για να το πλησιάσεις.

Ποια, όμως, είναι η ουσία της ελπίδας; 

Η αλήθεια ίσως βρίσκεται σε έναν συνδυασμό των δύο αυτών εκφάνσεων. 

Η ελπίδα είναι η σπίθα που μας δίνει το κουράγιο να ξεκινήσουμε, να κάνουμε τα πρώτα βήματα, αλλά ταυτόχρονα είναι και η εσωτερική πίστη ότι ακόμη κι αν δεν έρθει το αποτέλεσμα που περιμένουμε, η προσπάθεια δεν θα είναι μάταιη. 

Η προσδοκία και η προσπάθεια συνεργάζονται για να φέρουν ένα αποτέλεσμα που, ακόμη κι αν δεν είναι το επιθυμητό, θα μας κάνει να νιώθουμε ότι δεν αφήσαμε τη ζωή να μας ξεπεράσει.

Επομένως, η ελπίδα δεν είναι ούτε αποκλειστικά η προσπάθεια ούτε μόνο η αναμονή του θαύματος. 

Είναι ένα ισορροπημένο μείγμα και των δύο – μια πράξη πίστης και δύναμης, που μας ωθεί να δρούμε ενώ ταυτόχρονα μας αφήνει να εμπιστευόμαστε το απρόβλεπτο και να προετοιμαζόμαστε για αυτό.

Φως Ανυπότακτο σε Έναν Αδιάφορο Κόσμο

 

Νέα δεν έχω να σου πω

Τον κόσμο δεν τον άλλαξα 

Είναι ίδιος.......

Αυτοί οι στίχοι προέρχονται από το τραγούδι "Ο Κόσμος Είναι Ίδιος" του Διονύση Σαββόπουλου. Είναι ένα κομμάτι που εκφράζει την αίσθηση στασιμότητας και τις προκλήσεις της ζωής. 

........ Καλέ μου φίλε,

Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια μας μοιάζουν να βαραίνουν με τη γεύση της αλήθειας.....

λες, και μέσα σ’ αυτές τις απλές λέξεις κρύβεται μια σιωπή γεμάτη σκέψεις, εμπειρίες, και ίσως μια κούραση από τις μικρές ή μεγάλες απογοητεύσεις της ζωής. 

Δεν είναι πάντα εύκολο να φέρουμε αλλαγές στον κόσμο γύρω μας. 

Πολλές φορές, τον βλέπουμε να παραμένει ίδιος, αμετακίνητος και σκληρός κι αυτό μας γεμίζει με ένα αίσθημα μάταιου.

Παρόλα αυτά, ίσως να υπάρχει κάτι αληθινά όμορφο στην παραδοχή αυτή. 

Όχι γιατί αποδεχόμαστε την ήττα, αλλά γιατί κρύβεται σε αυτή η ανθρωπιά και η ειλικρίνεια της ύπαρξής μας. 

Ο κόσμος μπορεί να μην άλλαξε, μπορεί οι καταστάσεις να παραμένουν ίδιες, όμως, κάθε προσπάθεια, κάθε ελπίδα και κάθε μας ανάσα, είναι μια πράξη θάρρους. 

Μια μικρή, σιωπηλή μάχη να κρατήσουμε όρθιο το φως μέσα μας, να θυμηθούμε πως ο αγώνας δεν είναι μάταιος, ακόμη κι αν οι αλλαγές αργούν να φανούν.

Ίσως τελικά, το πιο σημαντικό δεν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο μονομιάς. 

Ίσως είναι πιο σημαντικό να κρατάμε αναμμένο το δικό μας φως, να φροντίζουμε τις σχέσεις που μας ζεσταίνουν και να δίνουμε λίγο από τον εαυτό μας σε εκείνους που έχουν ανάγκη. 

Κι έτσι, σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβουμε, γινόμαστε οι μικρές σπίθες που ίσως κάποια μέρα ανάψουν την αλλαγή που περιμένουμε.

Με αυτή τη σκέψη, κρατώ τα λόγια αυτών των στίχων, όχι σαν απόγνωση, αλλά σαν υπενθύμιση να συνεχίσουμε, μαζί, να παλεύουμε για την ομορφιά και την ελπίδα σε έναν κόσμο που επιμένει να μην αλλάζει εύκολα και να φαίνεται πεισματικά αδιάφορος, σαν να φοράει ωτοασπίδες στις φωνές μας και να στέκεται ατάραχος στις προσπάθειές μας. 

Αλλά το δικό μας φως δεν υποτάσσεται εύκολα! Μπορεί να μην αλλάζουμε τον κόσμο με μια κίνηση, αλλά κάθε φορά που το φως μας αρνείται να σβήσει, τουλάχιστον έχουμε το ικανοποιητικό προνόμιο να σπάμε τη μονοτονία του.

Υστερόγραφο:

Και αν τελικά, ο κόσμος συνεχίσει να παριστάνει τον αδιάφορο... ε, τότε ας του κλείσουμε το μάτι, με χαμόγελο 

(Ποτέ δεν ξέρεις — μπορεί στο τέλος να καταφέρουμε να τον κάνουμε να γελάσει, κι αυτό να είναι το πρώτο σημάδι ότι τα πράγματα αλλάζουν...)

Χριστίνα Καμπά 

"Η Αξία Πίσω από το Κοστούμι"

 ""Το πρόβλημα ξεκινά όταν η αξία του κουστουμιου ξεπερνάει την αξία του ανθρώπου που το φοράει '''

Η φράση αυτή έχει αποδοθεί στον Φρανκ Ζάππα, έναν διάσημο μουσικό και καλλιτέχνη που συχνά σχολίαζε τη ματαιοδοξία και τις κοινωνικές συμβάσεις με καυστικό χιούμορ.

______

Η ιστορία μας ξεκινά κάπως έτσι.....

Ο Αλέξανδρος στεκόταν μπροστά από τον καθρέφτη στο καινούργιο του γραφείο. Φορούσε ένα πανάκριβο κοστούμι, με άψογο ράψιμο και υφάσματα τόσο φίνα που θα μπορούσαν να ανήκουν σε κάποιον βασιλιά. 

Η λάμψη από τις λεπτομέρειες του κοστουμιού τον έκανε να νιώθει σπουδαίος, σχεδόν μεγαλειώδης. 

Αλλά μια παράξενη σκέψη του περνούσε διαρκώς από το μυαλό.

«Τι έχει αλλάξει πραγματικά;» αναρωτήθηκε.

Πριν από μερικούς μήνες, δούλευε σε ένα ταπεινό γραφείο, με παλιά ρούχα που δεν τράβαγαν την προσοχή. 

Ο μισθός του ήταν μικρός, αλλά η δουλειά του, παρόλο που δεν ήταν εντυπωσιακή, τον έκανε να νιώθει χρήσιμος. 

Τώρα όμως, με την προαγωγή και το πολυτελές περιβάλλον, άρχισε να βλέπει τους ανθρώπους γύρω του διαφορετικά. 

Πολλοί από τους συναδέλφους, τον χαιρετούσαν μόνο επειδή είχε τώρα την εξουσία και τη λάμψη του νέου του ρόλου.

Ένα απόγευμα, συνάντησε έναν παλιό συνάδελφο στον διάδρομο. 

Ο Αντώνης φορούσε ακόμα το απλό, λιτό κοστούμι του και χαμογελούσε πάντα με ειλικρίνεια.

«Ωραίο το κοστούμι, Αλέξανδρε,» είπε ο Αντώνης. «Αλλά να θυμάσαι, το πρόβλημα ξεκινάει όταν η αξία του κοστουμιού ξεπερνάει την αξία του ανθρώπου που το φοράει.»

Η φράση χτύπησε τον Αλέξανδρο σαν κεραυνός. Κοίταξε το είδωλό του στον καθρέφτη και αναρωτήθηκε αν το κοστούμι του ήταν πλέον πιο εντυπωσιακό από ό,τι είχε γίνει ο ίδιος ως άνθρωπος. 

Ήταν ώρα να σκεφτεί αν η εξωτερική του εμφάνιση είχε αρχίσει να υπερισχύει της ουσίας του.

Και έτσι, ξεκίνησε ένα ταξίδι προς την πραγματική αξία, που δεν μετριέται με υφάσματα ή θέσεις, αλλά με πράξεις και χαρακτήρα.

......η ιστορία δεν τελειώνει στη δική μου αφήγηση

Ο κάθε Αλέξανδρος θα μπορούσε να είναι 'εσυ'

Πράξε κατά συνείδηση και συνέπεια 

Οι γλυκιες υποσχέσεις του Νοέμβρη

 

 

Ο Νοέμβριος είχε τυλίξει την πόλη με ένα απαλό, κρύο αεράκι που έφερνε μαζί του τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος και των πεσμένων φύλλων. 

Η Χριστίνα περπατούσε ανάμεσα στα χρυσά και πορτοκαλί χαλιά που είχαν απλώσει τα φύλλα κάτω από τα πλατάνια, με μια ζεστή κούπα καφέ στα χέρια της.

Καθώς διέσχιζε το πάρκο, είδε τον Δημήτρη, τον παλιό της φίλο από το σχολείο, να κάθεται σε ένα παγκάκι με μια αγκαλιά βιβλία και ένα πλεκτό κασκόλ τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό του. 

Εκείνος της χαμογέλασε, ένα χαμόγελο ζεστό σαν το φως του Νοεμβρίου. 

Σαν να μη πέρασε μια μέρα από την τελευταία τους συνάντηση, βρέθηκαν να συζητούν για τα όνειρα, τα παλιά μυστικά, και όσα δεν είχαν προλάβει να ζήσουν μαζί.

Ο χρόνος κυλούσε γλυκά, σαν το μέλι που έβαζαν στο τσάι τους. 

Το φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα τους βρήκε ακόμη εκεί, με τα χρώματα του Νοεμβρίου να βάφουν τον ουρανό και την καρδιά τους να γεμίζει με ζεστές αναμνήσεις, παλιές και καινούριες. 

Ήταν ένας γλυκός Νοέμβρης, γεμάτος απρόσμενες επανενώσεις και την υπόσχεση ενός ακόμα πιο γλυκού χειμώνα.

Καθώς ο ήλιος χάθηκε πίσω από τα βουνά, σκορπίζοντας τις τελευταίες πορτοκαλιές αποχρώσεις του στον ουρανό, η Χριστίνα και ο Δημήτρης έμειναν για λίγο σιωπηλοί, χαμένοι στις σκέψεις τους. 

Ένα ψυχρό αεράκι τους έκανε να ανατριχιάσουν, και εκείνος, χωρίς να το σκεφτεί, έβγαλε το κασκόλ του και το πέρασε απαλά γύρω από τον λαιμό της.

Η Χριστίνα ένιωσε τη ζεστασιά του και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα χαμόγελο. 

Η χειρονομία του ήταν τόσο απλή, μα τόσο γεμάτη από μια γλύκα που της θύμισε τις αθώες μέρες του παρελθόντος. 

Το φως της πόλης άρχισε να τρεμοπαίζει γύρω τους, και οι πρώτες νιφάδες χιονιού έπεσαν απαλά, σαν μικρές, φωτεινές ευχές.

«Ίσως ο Νοέμβριος να μας χαρίσει κι άλλα», ψιθύρισε ο Δημήτρης, κοιτάζοντάς την βαθιά στα μάτια. 

Η Χριστίνα ένιωσε την καρδιά της να χτυπά λίγο πιο γρήγορα, αλλά δεν φοβόταν πια αυτή τη στιγμή. Ήταν έτοιμη να ζήσει ό,τι θα της έφερνε ο μήνας αυτός, χωρίς δισταγμό.

Μαζί, σηκώθηκαν από το παγκάκι και περπάτησαν κάτω από τα φωτισμένα φανάρια, σαν να μην είχε περάσει καθόλου ο χρόνος. Και καθώς προχωρούσαν, το χιόνι έπεφτε ολοένα και πιο πυκνό, τυλίγοντάς τους με μια λευκή κουβέρτα ελπίδας, έτοιμο να γράψει μαζί τους την επόμενη γλυκιά ιστορία.

Γλυκός Νοέμβριος