Άγιος Ανδρέας να είσαι η κληρονομιά του σοφού

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό, ζούσε ένας ηλικιωμένος σοφός, ο Ανδρέας. 

Ήταν γνωστός για τη σοφία και τη δικαιοσύνη του. Όλοι οι κάτοικοι τον εμπιστεύονταν για συμβουλές στις δύσκολες στιγμές τους. 

Τρία πράγματα τον χαρακτήριζαν: η ειλικρίνεια, το μοίρασμα και η αξιοπρέπεια.

Ειλικρίνεια.....,....

Μια μέρα, ένας νεαρός άνδρας, ο Πέτρος, πήγε στον Ανδρέα με ένα βαρύ μυστικό. 

Είχε κλέψει από το σπίτι του γείτονά του για να ταΐσει την οικογένειά του. Η φτώχεια τον είχε οδηγήσει στην απελπισία. "Σοφέ Ανδρέα," είπε με δάκρυα στα μάτια, "τι να κάνω; Αν παραδεχτώ την πράξη μου, θα με κατακρίνουν όλοι. Αν όχι, η συνείδησή μου με βασανίζει."

Ο Ανδρέας απάντησε με ειλικρίνεια:

 "Η αλήθεια πονάει, αλλά γιατρεύει. Αν παραδεχτείς το λάθος σου, μπορεί να χάσεις προσωρινά την εκτίμηση κάποιων, αλλά θα κερδίσεις την ελευθερία σου από το βάρος της ενοχής."

Ο Πέτρος αποφάσισε να ακολουθήσει τη συμβουλή. Ομολόγησε στον γείτονά του, ο οποίος, παρά την αρχική του έκπληξη, κατάλαβε την ανάγκη του και του πρόσφερε δουλειά στον αγρό του.

Μοίρασμα.......

Μερικούς μήνες αργότερα, ξέσπασε μια καταστροφική καταιγίδα στο χωριό. Οι σοδειές χάθηκαν, και οι περισσότεροι χωριανοί έμειναν χωρίς φαγητό. Ο Ανδρέας πρότεινε να συγκεντρώσουν όλοι ό,τι τρόφιμα είχαν απομείνει και να τα μοιραστούν.

"Το μοίρασμα δεν είναι φιλανθρωπία," είπε. "Είναι ένδειξη αγάπης και σεβασμού για τη ζωή όλων μας."

Παρά τις δυσκολίες, οι χωριανοί ένωσαν τις δυνάμεις τους. Μέσα από αυτή την πράξη, όχι μόνο επέζησαν, αλλά δυνάμωσαν τις σχέσεις τους. Το μοίρασμα έγινε η βάση της κοινότητάς τους.

Αξιοπρέπεια.......

Όταν ο Ανδρέας γέρασε πολύ, ήξερε ότι πλησίαζε το τέλος της ζωής του. Μαζεύτηκαν όλοι γύρω του, για να του πουν ένα τελευταίο "ευχαριστώ". 

Τους κοίταξε με βλέμμα γεμάτο αγάπη και είπε:

"Η ειλικρίνεια φέρνει την αλήθεια, το μοίρασμα την ενότητα, και η αξιοπρέπεια είναι η κληρονομιά που αφήνουμε. 

Ζήστε με αυτές τις αρχές, και κανένας φόβος δεν θα σας αγγίξει."

Ο Ανδρέας έφυγε ήρεμος, αφήνοντας πίσω του ένα χωριό γεμάτο ανθρώπους που έμαθαν να ζουν με ειλικρίνεια, να μοιράζονται και να διατηρούν την αξιοπρέπειά τους.

Χρόνια πολλά Αντρέα 

Χριστίνα Καμπα 

"Ο Θόρυβος των Χαμένων τενεκεδων - Ιστοριών"

Απόψε θα σας πω μια ιστορία, έτσι μήπως μέσα από την άγνοια πατήσετε κάπου.....(Μεταξύ λογικής και καρδιάς)

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό κρυμμένο ανάμεσα σε καταπράσινα βουνά, υπήρχε ένας μύθος για τους «θορυβώδεις τενεκέδες». 

Κανείς δεν ήξερε πώς ακριβώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία, αλλά κάθε φορά που άκουγαν έναν δυνατό, μεταλλικό θόρυβο, οι κάτοικοι έλεγαν με έναν τόνο δέους και ενόχλησης: «Οι τενεκέδες κάνουν πάρα πολύ θόρυβο».

Στο χωριό ζούσε ένα παιδί, ο Μάριος, που είχε μανία να ανακαλύπτει τα μυστικά που κρύβονταν στις ιστορίες των μεγάλων. 

Κάθε φορά που η γιαγιά του αναστέναζε όταν έπεφτε ένας τενεκές από το ράφι, εκείνος ρωτούσε επίμονα:

«Γιατί κάνουν τόσο θόρυβο οι τενεκέδες, γιαγιά;»

Κι εκείνη, προσπαθώντας να του αποσπάσει την προσοχή, απαντούσε: «Γιατί είναι γεμάτοι παλιές φωνές. Κάθε φορά που πέφτουν, ελευθερώνουν λίγη από τη φασαρία του παρελθόντος».

Μια νύχτα, ενώ το χωριό κοιμόταν και ησυχία βασίλευε, ο Μάριος άκουσε έναν υπόκωφο θόρυβο από την αποθήκη του σπιτιού. Σηκώθηκε με προσοχή, πήρε ένα φακό και κατευθύνθηκε στο σκοτεινό δωμάτιο. 

Εκεί, ανάμεσα στα σκονισμένα εργαλεία και τις σκουριασμένες κονσέρβες, είδε έναν μεγάλο, στραπατσαρισμένο τενεκέ να κουνιέται μόνος του.

Ο Μάριος κράτησε την ανάσα του και πλησίασε. Μόλις άγγιξε τον τενεκέ, ένας απόκοσμος ήχος ξεχύθηκε από μέσα. Ήταν σαν να άκουγε εκατοντάδες φωνές που τραγουδούσαν, γελούσαν, μάλωναν και αφηγούνταν ιστορίες ταυτόχρονα. Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός, αλλά και συναρπαστικός.

«Ποιος είσαι;» ρώτησε ο Μάριος, με τη φωνή του να τρέμει.

Μια βαθιά, βραχνή φωνή απάντησε μέσα από τον τενεκέ:

«Είμαι ο φύλακας των χαμένων ιστοριών. Κάθε φορά που κάποιος ξεχνά κάτι, εγώ το μαζεύω εδώ μέσα. Όμως, η μνήμη των ανθρώπων είναι θορυβώδης, γι’ αυτό και ο θόρυβος δεν σταματά ποτέ».

Ο Μάριος, γεμάτος περιέργεια, άρχισε να ρωτά για τις ιστορίες που κρύβονταν στον τενεκέ. 

Εκείνος του διηγήθηκε απίστευτες περιπέτειες, από ταξίδια σε θάλασσες γεμάτες τέρατα μέχρι μυστικά που κρατούσαν οι άνθρωποι αλλά ξέχασαν με τον καιρό. 

Ο μικρός, μαγεμένος, έμεινε ξύπνιος όλη τη νύχτα, ακούγοντας.

Το επόμενο πρωί, αποφάσισε να φέρει τους χωριανούς στην αποθήκη για να τους δείξει το θαύμα. Όταν όμως άνοιξε ξανά τον τενεκέ, ήταν άδειος και σιωπηλός. Οι χωριανοί τον κορόιδευαν, λέγοντας πως φαντάστηκε τα πάντα. Όμως ο Μάριος ήξερε την αλήθεια.

Από τότε, κάθε φορά που έπεφτε ένας τενεκές και έκανε θόρυβο, εκείνος χαμογελούσε. 

Ήξερε πως οι παλιές ιστορίες δεν χάνονταν, απλώς έβρισκαν νέους τρόπους να ακουστούν, ακόμα κι αν έμοιαζαν με απλό θόρυβο.

........

Εσείς πώς ζείτε;

(Αυτοκριτική και αλήθειες)

Ευχαριστώ για το χρόνο σας

Χριστίνα Καμπά 

Ας μιλήσουμε με Πάριο 

Να τον γνωρίσουν οι νεότεροι 

Να το Θυμηθούν οι παλιότεροι 

Οι στιγμές γίνονται αναμνήσεις και οι άνθρωποι μαθήματα

Η φράση

 "Οι στιγμές γίνονται αναμνήσεις και οι άνθρωποι μαθήματα" .....μια φράση που κυκλοφορεί ευρέως, κυρίως σε κοινωνικά δίκτυα, και εκφράζει μια φιλοσοφική θεώρηση της ζωής, εστιάζοντας στη σημασία της εμπειρίας και της εξέλιξης μέσα από τις σχέσεις και τις στιγμές μας.

Μέρος λαϊκής σοφίας ή δημιουργία ενός ανώνυμου σύγχρονου ατόμου. 

Οι στιγμές, είτε γεμάτες χαρά είτε βυθισμένες στη θλίψη, αποτελούν κομμάτι της ζωής μας. Με τον χρόνο, γίνονται αναμνήσεις – εικόνες που φυλάσσονται μέσα μας, άλλοτε φωτίζοντας τη διαδρομή μας και άλλοτε αφήνοντας ίχνη από σκιές.

Οι άνθρωποι που περνούν από τη ζωή μας, ανεξαρτήτως της διάρκειας ή της φύσης της σχέσης μας μαζί τους, έχουν να μας διδάξουν κάτι πολύτιμο. 

Μερικοί μας χαρίζουν ζεστασιά και αγάπη, ενώ άλλοι μας φέρνουν προκλήσεις, βοηθώντας μας να ανακαλύψουμε τη δύναμη ή τα όριά μας.

 Όλοι τους, όμως, μας βοηθούν να γίνουμε λίγο πιο σοφοί, λίγο πιο ώριμοι, λίγο πιο "οι εαυτοί μας".

Όμως να θυμάσαι ότι κάθε στιγμή και κάθε άνθρωπος είναι μια υπενθύμιση πως η ζωή δεν είναι ΣΤΑΤΙΚΗ!

Είναι ένας διαρκής κύκλος μάθησης, αποδοχής και μεταμόρφωσης. Και αυτό είναι που κάνει το ταξίδι τόσο μοναδικό.

Θα σου διηγηθώ μια μικρή ιστορία για τις στιγμές και τα μαθήματα.....

Η Άννα καθόταν μόνη της στο μικρό καφέ της γειτονιάς. Μπροστά της, ένα φλιτζάνι καφές που είχε πλέον κρυώσει. 

Κοιτούσε έξω από το παράθυρο, παρατηρώντας τα φθινοπωρινά φύλλα να χορεύουν στον άνεμο. 

Το μυαλό της ταξίδευε πίσω, σε στιγμές που κάποτε έμοιαζαν ασήμαντες, αλλά τώρα έμοιαζαν να κουβαλούν όλη τη σοφία της ζωής.

Θυμήθηκε τη Μάγδα, την παιδική της φίλη, που μοιραζόταν μαζί της όνειρα και γέλια κάτω από τον ήλιο του καλοκαιριού. 

Κάποτε τσακώθηκαν για κάτι ασήμαντο και απομακρύνθηκαν. Χρόνια αργότερα, η Μάγδα εμφανίστηκε στη ζωή της ξανά, διδάσκοντάς της την αξία της συγχώρεσης.

Ύστερα ήταν ο Νίκος, η πρώτη της αγάπη. Εκείνος της έδειξε τι σημαίνει να αγαπάς χωρίς όρια, αλλά και πώς να αφήνεις πίσω κάτι που σε πληγώνει. 

Ο Νίκος δεν έμεινε στη ζωή της, αλλά της χάρισε το πιο πολύτιμο μάθημα, την ανάγκη να αγαπάει πρώτα τον εαυτό της.

Η Άννα χαμογέλασε πικρά. Οι στιγμές που τότε θεωρούσε δεδομένες είχαν γίνει οι πιο όμορφες αναμνήσεις της.......Και οι άνθρωποι που κάποτε της έφεραν πόνο ή χαρά είχαν γίνει τα θεμέλια της σοφίας της.

Ο κόσμος έξω συνέχιζε να κινείται, οι άνθρωποι περνούσαν βιαστικά, χαμένοι στις δικές τους σκέψεις. 

Η Άννα άφησε ένα νόμισμα στο τραπέζι και βγήκε έξω. 

Κρατώντας ένα φύλλο που είχε πέσει στο πεζοδρόμιο, ψιθύρισε:

"Κάθε στιγμή είναι ένα δώρο. Κάθε άνθρωπος είναι ένας δάσκαλος. Και κάθε ανάμνηση, μια υπενθύμιση ότι ζω."

Με αυτό το σκεπτικό, περπάτησε στο δρόμο, έτοιμη να αγκαλιάσει ό,τι άλλο θα της φέρει η ζωή.

........

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας

Χριστίνα Καμπά 

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

 

Η φράση του Σωκράτη «Μπορείς να με σκοτώσεις αλλά όχι να με βλάψεις» εκφράζει την ακλόνητη πίστη του στη δύναμη της ηθικής ακεραιότητας και της ψυχής. 

Ο Σωκράτης θεωρούσε ότι το σώμα είναι φθαρτό, ενώ η αληθινή ουσία του ανθρώπου βρίσκεται στην ψυχή του.

 Έτσι, κανείς δεν μπορεί πραγματικά να βλάψει κάποιον που παραμένει πιστός στις αξίες του, ακόμα και αν τον στερήσει από τη ζωή.

Αυτή η φράση αποτελεί ύμνο στη δύναμη της ηθικής και του πνεύματος, που υπερβαίνουν την υλική ύπαρξη και τον φόβο του θανάτου. 

Για τον Σωκράτη, η μόνη πραγματική «βλάβη» είναι η αδικία και η προδοσία της συνείδησης.

........... Στη δική μας εποχή 

Ο Θεός δεν είναι θρησκεία αλλά συνείδηση

Η φράση «Ο Θεός δεν είναι θρησκεία αλλά συνείδηση» εμπεριέχει μια βαθιά φιλοσοφική και πνευματική διάσταση που υπερβαίνει τα παραδοσιακά θρησκευτικά δόγματα. 

Η διατύπωση αυτή προσκαλεί σε έναν αναστοχασμό σχετικά με τη φύση του Θεού και την προσωπική μας σχέση με το θείο. 

Είναι μια υπενθύμιση ότι ο Θεός, ως έννοια, δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένα θρησκευτικά συστήματα, αλλά είναι μια εσωτερική κατάσταση, μια πνευματική εμπειρία που σχετίζεται με τη συνείδηση, την ηθική και την αυτογνωσία.

Θεός και Θρησκεία: υπάρχει  Διάκριση;

Οι θρησκείες συχνά λειτουργούν ως συστήματα πίστης και λατρείας που οργανώνουν και διαχειρίζονται την ανθρώπινη σχέση με το θείο. 

Παρέχουν διδασκαλίες, τελετουργίες και κοινωνικές δομές που εξυπηρετούν την κατανόηση και τη σύνδεση με τον Θεό. Ωστόσο, αυτές οι δομές μπορεί να γίνουν περιοριστικές όταν εστιάζουν αποκλειστικά σε κανόνες, δόγματα ή εξωτερικές εκδηλώσεις της πίστης.

Αντίθετα, η ιδέα του Θεού ως συνείδηση μας οδηγεί σε ένα πιο άμεσο, εσωτερικό βίωμα. 

Ο Θεός σε αυτή την αντίληψη δεν είναι απλώς ένα υπερφυσικό ον ή μια ανώτερη δύναμη που απαιτεί λατρεία, αλλά μια ουσία που υπάρχει μέσα μας, στον πυρήνα της ύπαρξής μας.

Η Συνείδηση ως Θεϊκή Παρουσία

Η συνείδηση μπορεί να θεωρηθεί ως η εσωτερική φωνή που μας καθοδηγεί προς το καλό, την αλήθεια και την αγάπη. Είναι η πηγή της ηθικής μας αντίληψης, η ικανότητα να διακρίνουμε το σωστό από το λάθος και να αναζητούμε το νόημα της ζωής. 

Αν προσεγγίσουμε τον Θεό μέσα από τη συνείδηση, τότε η σχέση μας με το θείο γίνεται προσωπική, άμεση και απελευθερωμένη από εξωτερικούς κανόνες.

Σε αυτό το πλαίσιο, η συνείδηση δεν είναι απλώς ένα ψυχολογικό εργαλείο, αλλά ένα θεϊκό χάρισμα, η σπίθα που μας συνδέει με το άπειρο και το αιώνιο.

 Είναι αυτή που μας καλεί να ζούμε με αγάπη, κατανόηση και υπευθυνότητα.

Νιώσε την Πνευματική Ελευθερία

Όταν ο Θεός γίνεται αντιληπτός ως συνείδηση, τότε η πνευματική μας αναζήτηση αποκτά έναν ελεύθερο χαρακτήρα. 

Δεν περιορίζεται από δόγματα, αλλά μας καλεί να εμβαθύνουμε στην εσωτερική μας ζωή, να εξετάζουμε τις πράξεις μας και να καλλιεργούμε την αρετή. 

Η θρησκεία, ως ανθρώπινη κατασκευή, μπορεί να είναι ένας δρόμος προς αυτή την αυτογνωσία, αλλά δεν είναι ο μοναδικός.

Αυτό δεν σημαίνει απαξίωση της θρησκείας, αλλά αναγνώριση ότι οι θρησκείες είναι μονοπάτια, όχι το ίδιο το τέλος του ταξιδιού. Κάθε θρησκευτικό σύστημα προσφέρει εργαλεία και συμβολισμούς που μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση της σχέσης μας με τον Θεό. Ωστόσο, η ουσία αυτής της σχέσης είναι βαθύτερη και ανεξάρτητη από οποιοδήποτε εξωτερικό πλαίσιο.

Εφάρμοσε τα λόγια σε πράξεις 

1. Αυτοπαρατήρηση: Εστιάζουμε στη δική μας συνείδηση, ακούμε τη φωνή που μας καλεί να πράξουμε το καλό και να διορθώσουμε τα λάθη μας.

2. Αποδοχή και Αγάπη: Καλλιεργούμε μια στάση κατανόησης απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους, αναγνωρίζοντας τη θεϊκή ουσία σε κάθε ύπαρξη.

3. Πνευματική Αυτονομία: Εξερευνούμε τη δική μας πνευματική διαδρομή, χωρίς να εξαρτόμαστε αποκλειστικά από εξωτερικές αυθεντίες.

Συμπέρασμα

Η φράση «Ο Θεός δεν είναι θρησκεία αλλά συνείδηση» προσφέρει μια βαθιά και ενωτική οπτική του θείου. Αναγνωρίζει ότι ο Θεός δεν περιορίζεται από θρησκευτικές κατηγοριοποιήσεις, αλλά είναι παρών στη ζωή μας μέσα από τη φωνή της συνείδησης. 

Είναι μια πρόσκληση να ζούμε με επίγνωση, αγάπη και σύνδεση με το άπειρο, αφήνοντας πίσω ό,τι μας περιορίζει και αγκαλιάζοντας την πνευματική ελευθερία.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας

Χριστίνα Καμπά 

..... άσε τη μουσική μου επιλογή να σου μιλήσει 

Ελπίδα ή προσπάθεια

 

Η ερώτηση αν η ελπίδα σημαίνει προσπαθώ ή απλά περιμένω ένα θαύμα αναδύει έναν βαθύ φιλοσοφικό προβληματισμό. 

Η ελπίδα είναι μια α κιπό τις πιο ανθρώπινες εμπειρίες, ένα συναίσθημα που αντηχεί στις πιο δύσκολες στιγμές, προσφέροντας φως μέσα στο σκοτάδι.

Όταν λέμε “ελπίζω”, το περιεχόμενο της ελπίδας διαφέρει από άτομο σε άτομο και από κατάσταση σε κατάσταση. 

Για κάποιους, η ελπίδα είναι η εσωτερική κινητήρια δύναμη που τους οδηγεί να δράσουν, να προσπαθήσουν, να ξεπεράσουν τις αντιξοότητες και να δημιουργήσουν τις συνθήκες που επιθυμούν. 

Σε αυτή την περίπτωση, η ελπίδα είναι η αρχή της δράσης, το κίνητρο που μετατρέπει το όνειρο σε πραγματικότητα μέσα από συνεχή προσπάθεια.

Ωστόσο, υπάρχει και η πλευρά της ελπίδας που αγγίζει την παθητικότητα – εκείνη την κατάσταση όπου το άτομο απλώς περιμένει, με την πίστη ότι μια ανώτερη δύναμη ή η τύχη θα φέρει τη λύση. 

Αυτή η μορφή ελπίδας μοιάζει περισσότερο με μια μορφή προσμονής για ένα θαύμα. 

Είναι σαν να στέκεσαι στην ακροθαλασσιά και να περιμένεις να σε παρασύρει το κύμα, χωρίς να κάνεις καμία κίνηση για να το πλησιάσεις.

Ποια, όμως, είναι η ουσία της ελπίδας; 

Η αλήθεια ίσως βρίσκεται σε έναν συνδυασμό των δύο αυτών εκφάνσεων. 

Η ελπίδα είναι η σπίθα που μας δίνει το κουράγιο να ξεκινήσουμε, να κάνουμε τα πρώτα βήματα, αλλά ταυτόχρονα είναι και η εσωτερική πίστη ότι ακόμη κι αν δεν έρθει το αποτέλεσμα που περιμένουμε, η προσπάθεια δεν θα είναι μάταιη. 

Η προσδοκία και η προσπάθεια συνεργάζονται για να φέρουν ένα αποτέλεσμα που, ακόμη κι αν δεν είναι το επιθυμητό, θα μας κάνει να νιώθουμε ότι δεν αφήσαμε τη ζωή να μας ξεπεράσει.

Επομένως, η ελπίδα δεν είναι ούτε αποκλειστικά η προσπάθεια ούτε μόνο η αναμονή του θαύματος. 

Είναι ένα ισορροπημένο μείγμα και των δύο – μια πράξη πίστης και δύναμης, που μας ωθεί να δρούμε ενώ ταυτόχρονα μας αφήνει να εμπιστευόμαστε το απρόβλεπτο και να προετοιμαζόμαστε για αυτό.

Φως Ανυπότακτο σε Έναν Αδιάφορο Κόσμο

 

Νέα δεν έχω να σου πω

Τον κόσμο δεν τον άλλαξα 

Είναι ίδιος.......

Αυτοί οι στίχοι προέρχονται από το τραγούδι "Ο Κόσμος Είναι Ίδιος" του Διονύση Σαββόπουλου. Είναι ένα κομμάτι που εκφράζει την αίσθηση στασιμότητας και τις προκλήσεις της ζωής. 

........ Καλέ μου φίλε,

Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια μας μοιάζουν να βαραίνουν με τη γεύση της αλήθειας.....

λες, και μέσα σ’ αυτές τις απλές λέξεις κρύβεται μια σιωπή γεμάτη σκέψεις, εμπειρίες, και ίσως μια κούραση από τις μικρές ή μεγάλες απογοητεύσεις της ζωής. 

Δεν είναι πάντα εύκολο να φέρουμε αλλαγές στον κόσμο γύρω μας. 

Πολλές φορές, τον βλέπουμε να παραμένει ίδιος, αμετακίνητος και σκληρός κι αυτό μας γεμίζει με ένα αίσθημα μάταιου.

Παρόλα αυτά, ίσως να υπάρχει κάτι αληθινά όμορφο στην παραδοχή αυτή. 

Όχι γιατί αποδεχόμαστε την ήττα, αλλά γιατί κρύβεται σε αυτή η ανθρωπιά και η ειλικρίνεια της ύπαρξής μας. 

Ο κόσμος μπορεί να μην άλλαξε, μπορεί οι καταστάσεις να παραμένουν ίδιες, όμως, κάθε προσπάθεια, κάθε ελπίδα και κάθε μας ανάσα, είναι μια πράξη θάρρους. 

Μια μικρή, σιωπηλή μάχη να κρατήσουμε όρθιο το φως μέσα μας, να θυμηθούμε πως ο αγώνας δεν είναι μάταιος, ακόμη κι αν οι αλλαγές αργούν να φανούν.

Ίσως τελικά, το πιο σημαντικό δεν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο μονομιάς. 

Ίσως είναι πιο σημαντικό να κρατάμε αναμμένο το δικό μας φως, να φροντίζουμε τις σχέσεις που μας ζεσταίνουν και να δίνουμε λίγο από τον εαυτό μας σε εκείνους που έχουν ανάγκη. 

Κι έτσι, σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβουμε, γινόμαστε οι μικρές σπίθες που ίσως κάποια μέρα ανάψουν την αλλαγή που περιμένουμε.

Με αυτή τη σκέψη, κρατώ τα λόγια αυτών των στίχων, όχι σαν απόγνωση, αλλά σαν υπενθύμιση να συνεχίσουμε, μαζί, να παλεύουμε για την ομορφιά και την ελπίδα σε έναν κόσμο που επιμένει να μην αλλάζει εύκολα και να φαίνεται πεισματικά αδιάφορος, σαν να φοράει ωτοασπίδες στις φωνές μας και να στέκεται ατάραχος στις προσπάθειές μας. 

Αλλά το δικό μας φως δεν υποτάσσεται εύκολα! Μπορεί να μην αλλάζουμε τον κόσμο με μια κίνηση, αλλά κάθε φορά που το φως μας αρνείται να σβήσει, τουλάχιστον έχουμε το ικανοποιητικό προνόμιο να σπάμε τη μονοτονία του.

Υστερόγραφο:

Και αν τελικά, ο κόσμος συνεχίσει να παριστάνει τον αδιάφορο... ε, τότε ας του κλείσουμε το μάτι, με χαμόγελο 

(Ποτέ δεν ξέρεις — μπορεί στο τέλος να καταφέρουμε να τον κάνουμε να γελάσει, κι αυτό να είναι το πρώτο σημάδι ότι τα πράγματα αλλάζουν...)

Χριστίνα Καμπά 

"Η Αξία Πίσω από το Κοστούμι"

 ""Το πρόβλημα ξεκινά όταν η αξία του κουστουμιου ξεπερνάει την αξία του ανθρώπου που το φοράει '''

Η φράση αυτή έχει αποδοθεί στον Φρανκ Ζάππα, έναν διάσημο μουσικό και καλλιτέχνη που συχνά σχολίαζε τη ματαιοδοξία και τις κοινωνικές συμβάσεις με καυστικό χιούμορ.

______

Η ιστορία μας ξεκινά κάπως έτσι.....

Ο Αλέξανδρος στεκόταν μπροστά από τον καθρέφτη στο καινούργιο του γραφείο. Φορούσε ένα πανάκριβο κοστούμι, με άψογο ράψιμο και υφάσματα τόσο φίνα που θα μπορούσαν να ανήκουν σε κάποιον βασιλιά. 

Η λάμψη από τις λεπτομέρειες του κοστουμιού τον έκανε να νιώθει σπουδαίος, σχεδόν μεγαλειώδης. 

Αλλά μια παράξενη σκέψη του περνούσε διαρκώς από το μυαλό.

«Τι έχει αλλάξει πραγματικά;» αναρωτήθηκε.

Πριν από μερικούς μήνες, δούλευε σε ένα ταπεινό γραφείο, με παλιά ρούχα που δεν τράβαγαν την προσοχή. 

Ο μισθός του ήταν μικρός, αλλά η δουλειά του, παρόλο που δεν ήταν εντυπωσιακή, τον έκανε να νιώθει χρήσιμος. 

Τώρα όμως, με την προαγωγή και το πολυτελές περιβάλλον, άρχισε να βλέπει τους ανθρώπους γύρω του διαφορετικά. 

Πολλοί από τους συναδέλφους, τον χαιρετούσαν μόνο επειδή είχε τώρα την εξουσία και τη λάμψη του νέου του ρόλου.

Ένα απόγευμα, συνάντησε έναν παλιό συνάδελφο στον διάδρομο. 

Ο Αντώνης φορούσε ακόμα το απλό, λιτό κοστούμι του και χαμογελούσε πάντα με ειλικρίνεια.

«Ωραίο το κοστούμι, Αλέξανδρε,» είπε ο Αντώνης. «Αλλά να θυμάσαι, το πρόβλημα ξεκινάει όταν η αξία του κοστουμιού ξεπερνάει την αξία του ανθρώπου που το φοράει.»

Η φράση χτύπησε τον Αλέξανδρο σαν κεραυνός. Κοίταξε το είδωλό του στον καθρέφτη και αναρωτήθηκε αν το κοστούμι του ήταν πλέον πιο εντυπωσιακό από ό,τι είχε γίνει ο ίδιος ως άνθρωπος. 

Ήταν ώρα να σκεφτεί αν η εξωτερική του εμφάνιση είχε αρχίσει να υπερισχύει της ουσίας του.

Και έτσι, ξεκίνησε ένα ταξίδι προς την πραγματική αξία, που δεν μετριέται με υφάσματα ή θέσεις, αλλά με πράξεις και χαρακτήρα.

......η ιστορία δεν τελειώνει στη δική μου αφήγηση

Ο κάθε Αλέξανδρος θα μπορούσε να είναι 'εσυ'

Πράξε κατά συνείδηση και συνέπεια 

Οι γλυκιες υποσχέσεις του Νοέμβρη

 

 

Ο Νοέμβριος είχε τυλίξει την πόλη με ένα απαλό, κρύο αεράκι που έφερνε μαζί του τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος και των πεσμένων φύλλων. 

Η Χριστίνα περπατούσε ανάμεσα στα χρυσά και πορτοκαλί χαλιά που είχαν απλώσει τα φύλλα κάτω από τα πλατάνια, με μια ζεστή κούπα καφέ στα χέρια της.

Καθώς διέσχιζε το πάρκο, είδε τον Δημήτρη, τον παλιό της φίλο από το σχολείο, να κάθεται σε ένα παγκάκι με μια αγκαλιά βιβλία και ένα πλεκτό κασκόλ τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό του. 

Εκείνος της χαμογέλασε, ένα χαμόγελο ζεστό σαν το φως του Νοεμβρίου. 

Σαν να μη πέρασε μια μέρα από την τελευταία τους συνάντηση, βρέθηκαν να συζητούν για τα όνειρα, τα παλιά μυστικά, και όσα δεν είχαν προλάβει να ζήσουν μαζί.

Ο χρόνος κυλούσε γλυκά, σαν το μέλι που έβαζαν στο τσάι τους. 

Το φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα τους βρήκε ακόμη εκεί, με τα χρώματα του Νοεμβρίου να βάφουν τον ουρανό και την καρδιά τους να γεμίζει με ζεστές αναμνήσεις, παλιές και καινούριες. 

Ήταν ένας γλυκός Νοέμβρης, γεμάτος απρόσμενες επανενώσεις και την υπόσχεση ενός ακόμα πιο γλυκού χειμώνα.

Καθώς ο ήλιος χάθηκε πίσω από τα βουνά, σκορπίζοντας τις τελευταίες πορτοκαλιές αποχρώσεις του στον ουρανό, η Χριστίνα και ο Δημήτρης έμειναν για λίγο σιωπηλοί, χαμένοι στις σκέψεις τους. 

Ένα ψυχρό αεράκι τους έκανε να ανατριχιάσουν, και εκείνος, χωρίς να το σκεφτεί, έβγαλε το κασκόλ του και το πέρασε απαλά γύρω από τον λαιμό της.

Η Χριστίνα ένιωσε τη ζεστασιά του και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα χαμόγελο. 

Η χειρονομία του ήταν τόσο απλή, μα τόσο γεμάτη από μια γλύκα που της θύμισε τις αθώες μέρες του παρελθόντος. 

Το φως της πόλης άρχισε να τρεμοπαίζει γύρω τους, και οι πρώτες νιφάδες χιονιού έπεσαν απαλά, σαν μικρές, φωτεινές ευχές.

«Ίσως ο Νοέμβριος να μας χαρίσει κι άλλα», ψιθύρισε ο Δημήτρης, κοιτάζοντάς την βαθιά στα μάτια. 

Η Χριστίνα ένιωσε την καρδιά της να χτυπά λίγο πιο γρήγορα, αλλά δεν φοβόταν πια αυτή τη στιγμή. Ήταν έτοιμη να ζήσει ό,τι θα της έφερνε ο μήνας αυτός, χωρίς δισταγμό.

Μαζί, σηκώθηκαν από το παγκάκι και περπάτησαν κάτω από τα φωτισμένα φανάρια, σαν να μην είχε περάσει καθόλου ο χρόνος. Και καθώς προχωρούσαν, το χιόνι έπεφτε ολοένα και πιο πυκνό, τυλίγοντάς τους με μια λευκή κουβέρτα ελπίδας, έτοιμο να γράψει μαζί τους την επόμενη γλυκιά ιστορία.

Γλυκός Νοέμβριος