Πριν το τέλος (Βίντεο 31ο)

ερμηνεία : Βασίλης Παπακωνσταντίνου

στίχοι : Λίνα Νικολακοπούλου

μουσική : Lucio Battisti

Πριν το τέλος σε μιά σχέση ''ζωής'', η αναμονή του τέλους της, ίσως να πονάει περισσότερο.
Νιώθεις ακόμα τόσα συναισθήματα για εκείνον/νη που φεύγει, αλλά και δεμένα τα χέρια να τον/την κρατήσουν κοντά σου.
Δίνεις ραντεβού κάθε βράδυ με τη ''μοναξιά των αναμνήσεων'', για να σου χαρίσουν ένα μικρό χαμόγελο σε όλο το πόνο που φέρνει ένας χωρισμός, ζωντανεύοντας για λίγο κάτι από αυτό που έφυγε.

Ο χωρισμός πονάει, θελητός ή αθέλητος. Το έχουμε μάθει αυτό, ή μάλλον καλύτερα, το έχουμε νιώσει.....
...έτσι είναι,...κι όλο φεύγω πριν δω το τέλος, όλο ξεφεύγω πριν νιώσω ότι σε χάνω.

Δεν είναι δειλία που φεύγω, αλλά επειδή έχω την ανάγκη να σε κρατώ ακόμα κοντά μου, πριν σβήσει ο τελευταίος χτύπος της καρδιάς μου για σένα.

Αφιερωμένο το τραγούδι σε ένα φίλο που μέσα από δυό λέξεις μ' έφερε και πάλι κοντά σας...........

Κωστή, .......πριν το τέλος ..............................................................

όλοι το έχουμε νιώσει αυτό και όλοι πονέσαμε πολύ γι' αυτό. .....πως μοιάζει η σιωπή...σαν αγάπη μεγάλη.......

Ο πόνος έχει την ικανότητα να παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο στις ζωές μας, μέσα από την ανάμνηση του προσώπου που τον συνδέσαμε.

 Έχει τόση δύναμη, όση και η δύναμη της αγάπης.

Ποιός μας επιβεβαιώνει ότι η αγάπη δεν θα φέρει πόνο! ........κανείς....

Δεν αγαπάμε με τη καρδιά, αν δεν πονέσουμε με τη καρδιά... μάθημα ζωής.
xristina all time

''Πριν το ΤΕΛΟΣ''

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα

κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα

σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι

σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν

χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι

πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω

κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι

στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά

κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ

Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι

πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει

Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη

Σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σου το πιόνι

μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι

πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω

κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι

στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά

κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ

Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
http://www.dialeimmataki.gr/
:))