''ΠΙΝΟΚΙΟ'' Κάρλο Κολόντι 1883 (Κάρλο Λορεντζίνι)
Όταν η ζωή ζει το παραμύθι της. Σχεδιάστε για να εκπλαγείτε !!! γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο.
…..και είπε η καλή νεραιδα…
‘’Σ αγγίζω εδώ στο πέτο, γίνε γιος του κυρ Τζεπέτο
Με ανθρώπινη φωνή γίνε τώρα στη στιγμή’’
Ο Πινόκιο όμως αποδείχθηκε ένα πολύ άτακτο αγόρι. Αντιμιλούσε σε όσους τον συμβούλευαν και τους κορόιδευε. Το μυαλό του το είχε στο παιχνίδι και δεν άκουγε κανέναν και ποτέ.
Σαν ήρθε ο καιρός να πάει σχολείο ο Τζεπέτο του έδωσε τα λίγα χρήματα που είχε για να αγοράσει βιβλία.Τότε μια παμπόνηρη αλεπού εμφανίστηκε μπροστά του και του είπε να τα θάψει για να διπλασιαστούν και έτσι τα χρήματα σε μια ώρα είχαν κάνει φτερά όπως και η αλεπού.
Λυπημένος, ξεχάστηκε στο δάσος και ακούει τη φωνή της καλής του νεράιδας.
- Έμαθα ότι δεν ήσουν καθόλου καλό παιδί
- Ψέματα, ήμουν….απάντησε.
Διαπιστώνει όμως ότι η μύτη του μεγάλωσε απότομα.
- Κάθε φορά που θα λες ψέματα θα μεγαλώνει η μύτη σου….
- Κάνε με όπως ήμουν πριν, σε παρακαλώ, και σου υπόσχομαι ότι δε θα το ξανακάνω
- Εντάξει, αλλά γύρνα πίσω να βρεις τον Τζεπέτο, γιατί έψαχνε να σε βρει και χάθηκε στη θάλασσα.
Γυρίζει πίσω να τον ψάξει αλλά συναντά ένα κάρο με πολλά παιδάκια επάνω.
- Που πάτε? ....Τα φωνάζει
- Στην παιχνιδούπολη, του απαντάνε
και τότε ο πινόκιο ξεχνάει τον Τζεπέτο, ξεχνά και την νεράιδα, δίνει ένα σάλτο και ανεβαίνει στην καρότσα.
Έτσι πέρασε ο καιρός και το μυαλό του το είχε μόνο στο παιχνίδι και στα γλυκά.
Μια μέρα νιώθει ότι τα αυτιά και η μύτη έγιναν τεράστια, είχαν μεγαλώσει τόσο πολύ που έμοιαζε μα γάιδαρο.
- Μα τι γίνεται εδώ?? ....Αναρωτήθηκε
….τότε ένας γέρος καμπούρης έμπορος εμφανίστηκε και του απάντησε
- Τόσο καιρό γι αυτό σε ταιζω, σε ήθελα για γαιδαρο στο κάρο μου.
Ο Πινόκιο τρομοκρατήθηκε και έφυγε τρέχοντας προς τη θάλασσα. Δίνει ένα σάλτο και πέφτει μέσα.
Προσγειώθηκε στο στόμα ενός τεράστιου ψαριού. Έφτασε μέχρι την κοιλιά του. Μέσα από ένα μικρό φως διαπιστώνει έκπληκτος ότι ήταν εκεί και ο Τζεπέτο.
- Πινόκιο!!!!, νόμιζα ότι σε είχα χάσει
- Επιτέλους!!!! βρίσκομαι στην αγκαλιά σου, συγνώμη που ήμουν τόσο άτακτος πατέρα μου.
Και με ένα δυνατό φτάρνισμα, πατέρας και γιος βρέθηκαν έξω από την κοιλιά του ψαριού, μακριά από τη θάλασσα.
Όταν ο Πινόκιο ξύπνησε βρέθηκε στο κρεβάτι του, και δίπλα του ο Τζεπέτο κ η καλή νεράιδα.
Αγγίζει τη μύτη, τα αυτιά, το πρόσωπο του. Όλα εξαφανίστηκαν.
Έγινα άνθρωπος!!!!! αναφώνησε.
Έγινες άνθρωπος γιατί έμαθες ν αγαπάς….. του είπε η νεράιδα και εξαφανίστηκε
Από τότε ο Πινόκιο δεν είπε ποτέ ξανά ψέματα και ο Τζεπέτο δεν ένιωσε ποτέ ξανά μοναξιά.
(…..καλά μην ορκίζεστε, φτάνει να ακούγεται και η αλήθεια έτσι?..... όλα θέλουν τον τρόπο τους για να ειπωθούν)
Αν το σκεφτούμε, η αλληγορία του παραμυθιού έχει εφαρμογή στις σύγχρονες συνθήκες που ζούμε και αντιμετωπίζουμε... τα συμπεράσματα δικά σας.
