(Βαθιά επικοινωνία με τον άλλον μέσω της συναισθηματικής ταύτισης ή κατανόησης)
Όλοι έχουμε την επιθυμία να εκτιμάμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας, υπερασπίζοντας την ύπαρξή μας και προβάλλοντας τη θέση μας.
Δυστυχώς όμως όταν πιστεύουμε μόνο σε δικές μας ιδέες, κινδυνεύουμε να πέσουμε θύματα της φράσης ‘’είμαι ο καλύτερος’’.
Βλέπεις η ανάγκη να αγαπήσουμε και να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε παγίδα εγωκεντρικής ναρκισσιστικής διάθεσης του άλλου μας εαυτού….. γιατί το νόμισμα πάντα είχε δύο πλευρές…….
Αν καταφέρουμε (χωρίς να χάσουμε την ακεραιότητα μας), να κοιτάξουμε τις ανάγκες των άλλων ατόμων, ίσως καταφέρουμε να μιλήσουμε για κοινά ιδεώδη, κρατώντας μακριά τη στάση της αλαζονείας.
Έχουμε δυνατότητες πίσω από τις δυνατότητες που προβάλλουμε? Ή παραμένουμε προφήτες που προβάλλονται μόνο στα παράθυρα?
Ο γνωστικά ανοιχτός και διορατικός άνθρωπος, δε βιάζεται ν αποφασίσει αν και χρησιμοποιεί το μυαλό του σε μια συνεχή εγρήγορση.
Τα κοινά ιδεώδη μπορούν να καρποφορήσουν μόνο όταν καλύψουν τις αληθινές ανάγκες και τη σωστή λειτουργία της ενσυναίσθησης.
Δείχνοντας εμπιστοσύνη σε διαφορετικές απόψεις και αποβάλλοντας την εγωκεντρική διάθεση να ακούμε μόνο δικές μας, δημιουργούμε χρηστικές συμπεριφορές ώστε να φέρουν ένα θετικό αποτέλεσμα για την ψυχική, πνευματική, και υλιστική κάλυψη όλων των ανθρώπινων αναγκών.
Καλός και Κακός Καιρός
Τα Αποκηρυγμένα (1886-1898)
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Δεν με πειράζει αν απλώνει
έξω ο χειμώνας καταχνιά, σύννεφα, και κρυάδα.
Μέσα μου κάμνει άνοιξη, χαρά αληθινή.
Το γέλιο είναι ακτίνα, μαλαματένια όλη,
σαν την αγάπη άλλο δεν είναι περιβόλι,
του τραγουδιού η ζέστη όλα τα χιόνια λιώνει.
Τι ωφελεί οπού φυτρώνει
λουλούδια έξω η άνοιξης και σπέρνει πρασινάδα!
Έχω χειμώνα μέσα μου σαν η καρδιά πονά.
Ο στεναγμός τον ήλιο τον πιο λαμπρό σκεπάζει,
σαν έχεις λύπη ο Μάης με τον Δεκέμβρη μοιάζει,
πιο κρύα είναι τα δάκρυα από το κρύο χιόνι.
''……..Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις…….''
Ameno - ERA
''……Από τότε που γεννήθηκε η μικρή Σάλυ, δεν έχει πει μια λέξη. Η μητέρα της την πήγε σε όλους τους ειδικούς, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Κάποια μέρα, ενώ έτρωγε το πρωϊνό της, η Σάλυ πέταξε τη φρυγανιά της κάτω και φώναξε,
‘’αυτή η φρυγανιά είναι καμένη, δεν μπορώ να τη φάω!’’
Η μητέρα της πέτρωσε.
‘’Σάλυ, μιλάς!!!!’’ ψέλλισε, ‘’Μα γιατί δε μιλούσες ποτέ, όλα αυτά τα χρόνια?’’
Και η Σάλυ είπε, ‘’Όλα ήταν εντάξει μέχρι τώρα’’.
Steven Harrison
Καλό Μήνα!
Χριστίνα Καμπά
