Η ανθρώπινη ζωή είναι το πιο πολύτιμο δώρο που υπάρχει – μοναδική, ανεπανάληπτη, ανεκτίμητη.
Κάθε άνθρωπος κουβαλά έναν ολόκληρο κόσμο μέσα του.... σκέψεις, όνειρα, φόβους, μνήμες, σχέσεις, ελπίδες.
Να αφαιρεί κανείς μια ζωή, σημαίνει πως ξεριζώνει όλον αυτόν τον κόσμο, τον καταστρέφει χωρίς επιστροφή.
Η τιμωρία αυτού που αφαιρεί ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί ποτέ να είναι πλήρως ανταποδοτική.
Δεν υπάρχει ποινή που να ισοφαρίζει την απώλεια ενός ανθρώπου.
Υπάρχει όμως ευθύνη. Ευθύνη απέναντι στο θύμα, στους οικείους του, στην κοινωνία.
Η δικαιοσύνη δεν είναι εκδίκηση – είναι υπενθύμιση πως κάθε ζωή μετράει, πως η πράξη της βίας δεν είναι ανεκτή και πως η ηθική τάξη δεν θα επιτρέψει να χαθεί χωρίς συνέπειες.
Ίσως, τελικά, η μεγαλύτερη τιμωρία για εκείνον που αφαίρεσε ζωή, είναι να ζει γνωρίζοντας το βάρος της πράξης του.
Γιατί όποιος σκότωσε, κουβαλά για πάντα μέσα του έναν νεκρό που δεν θα σωπάσει ποτέ.
Στις μέρες μας, η ζωή μοιάζει να 'χει χάσει τη βαρύτητά της.
Ένας καυγάς, μια στιγμή οργής, μια διαφωνία — κι αρκεί μια λάθος απόφαση για να σβήσει μια ψυχή.
Ο άνθρωπος σκοτώνει τον άνθρωπο εύκολα, σχεδόν ψυχρά, σαν να μη μιλάμε για ζωή αλλά για αντικείμενο. Κι όμως, η ζωή δεν αντικαθίσταται, δεν αναπαράγεται, δεν "ξεχνιέται". Είναι μοναδική.
Για να αποτρέψουμε αυτή τη φθορά της ζωής, πρέπει να ξαναμάθουμε να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια.
Να τον δούμε όχι ως απειλή, αλλά ως συνάνθρωπο.
Να καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση αντί για τον θυμό, τον διάλογο αντί για τη βία.
Η εκπαίδευση δεν είναι μόνο για το μυαλό — είναι και για την καρδιά.
Αν μάθουμε στα παιδιά μας την αξία της ζωής, την ιερότητα του "άλλου", τότε ίσως στο μέλλον ο θάνατος να πάψει να είναι τόσο "εύκολος".
Η αποφυγή του φόνου δεν είναι απλά νόμος. Είναι στάση ζωής. Είναι επιλογή κάθε μέρα να σεβόμαστε τον διπλανό μας, γιατί μέσα του ζει ένα σύμπαν που δεν έχουμε δικαίωμα να σβήσουμε.
Το σύμπαν έχει τρόπους σιωπηλούς, υπόγειους, αλλά αμείλικτους. Δεν κρατά δικαστήρια, δεν υψώνει φωνή — αλλά θυμάται.
Για εκείνον που αφαίρεσε μια ζωή, το σύμπαν δεν φέρνει απαραίτητα κεραυνούς ή θεαματική τιμωρία. Αντίθετα, τον βάζει αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό.
Η ενοχή γίνεται σκιά που δεν φεύγει, ακόμα κι αν καταφέρει να την πνίξει με ψέματα ή σιωπή.
Η ζωή που πήρε γίνεται μια ανάμνηση που στοιχειώνει, μια φωνή που επιστρέφει στις σιωπές της νύχτας. Και καμιά επιτυχία, κανένα ψέμα, δεν καλύπτει το κενό που άφησε.
Το σύμπαν λειτουργεί με ισορροπίες. Ό,τι διαταραχθεί βαθιά, αναζητά διόρθωση. Μπορεί να τη φέρει με μοναξιά, απώλειες, ή με μια διαρκή ανατροπή που κανείς δεν εξηγεί, αλλά εκείνος που ξέρει, καταλαβαίνει.
Γιατί το πιο βαρύ φορτίο δεν είναι η τιμωρία από έξω — είναι η εσωτερική συντριβή, όταν καταλάβεις πως αφαίρεσες το ανεκτίμητο και δεν μπορείς να το επιστρέψεις.
Και το σύμπαν δεν ξεχνά. Μπορεί να αργεί, αλλά πάντα επιστρέφει αυτό που του στέρησαν. Με τον τρόπο του.
Σας ευχαριστώ για τα όμορφα γράμματα που μου στέλνετε
Χριστίνα Καμπά
