Εκεί που ανθίζουν οι ψυχές /η ιστορία της Πασχαλιάς

 

Θα σου γράψω μια ιστορία, σαν να την ψιθυρίζουμε μαζί σε μια ήσυχη αυλή με πασχαλιες σε κάποιο μικρό χωριό της επαρχίας 

"Η ιστορία της Πασχαλιάς"

Κάποτε, υπήρχε ένα κορίτσι που γεννήθηκε με την ψυχή γεμάτη μνήμη. 

Δεν ήξερε πώς, αλλά θυμόταν πράγματα πριν καν τα ζήσει. 

Θυμόταν μια σκάλα λουσμένη στον ασβέστη, μια πασχαλιά που άνθιζε δίπλα της και εκείνη, μικρή, καθισμένη στο σκαλοπάτι να μετράει τις μέρες μέχρι την Ανάσταση.

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα της φαινόταν βαριά, σαν να την κουβαλούσε μέσα της.

 Όχι γιατί την ανάγκαζε κανείς να πιστέψει, αλλά γιατί η ψυχή της ήξερε.

Κάποιος κατέβηκε στον κόσμο για χάρη μας. 

Και πληγώθηκε. Και συγχώρεσε. Και νίκησε τον θάνατο χωρίς να νικήσει τον άνθρωπο.

Οι πασχαλιές ήρθαν και πέρασαν. Κάποια άνοιξη δεν είχε άνθη. Κάποια χρόνια δεν είχε φωνές αγαπημένων. 

Ο θάνατος ήρθε, όπως πάντα. 

Αθόρυβος, πεισματάρης. Όμως όχι τελικός.

Γιατί όπως εκείνος, ο Χριστός, στάθηκε με καρφωμένα χέρια και δάκρυα στο Γολγοθά,

 έτσι κι αυτή η ψυχή έμαθε να περιμένει την Ανάσταση. 

Γιατί μετά το Σκοτάδι, πάντα έρχεται το Φως. 

Όχι από εξωτερικά πυροτεχνήματα, αλλά από μέσα. Από το θαύμα που επιμένει να ανασαίνει ακόμα και μέσα στην απώλεια.

Και μια μέρα, αυτή η γυναίκα — όχι πια παιδί — έβγαλε τα παπούτσια της και περπάτησε πάνω σε υγρό γρασίδι, γεμάτο κόκκινες παπαρούνες. 

Δεν είχε τίποτα πια να αποδείξει, τίποτα να κρατήσει. Μόνο ψυχή. Ήξερε τώρα πως δεν ήρθε στον κόσμο μόνο για να ζήσει με σώμα, αλλά για να φύγει με ψυχή.

Και πού πάει η ψυχή όταν φεύγει;

Ίσως επιστρέφει εκεί απ' όπου ήρθε — στο φως, στην αλήθεια, στην αγκαλιά Εκείνου που κάποτε περπάτησε δίπλα μας.

Ίσως γίνεται άνεμος, γίνεται μνήμη, γίνεται πασχαλιά που ανθίζει όταν δεν την περιμένεις.

Ίσως γίνεται λέξη γραμμένη σε ένα χαζομπλογκ, που το διαβάζουν λίγοι, αλλά ένας από αυτούς κάποτε θα τη χρειαστεί. Και τότε, θα σωθεί.

Γιατί το φως ποτέ δεν φεύγει. Μόνο αλλάζει μορφή.

 Να είναι σαν ένα χέρι που απλώνεται στον καθένα.

Γιατί δεν χάνονται, δεν τελειώνουν, δεν σβήνουν…

Απλώς ανθίζουν αλλού. Ίσως σε έναν άλλον χρόνο.

 Ίσως μέσα μας. Ίσως λίγο πιο πάνω από τη σιωπή.

Μετά τον πόνο, το φως. Μετά τον θάνατο, η Ανάσταση. Οι ψυχές δεν φεύγουν. 

Γίνονται πασχαλιές !

Ολοκληρώνω την ιστορία , όχι σαν τέλος, αλλά σαν υπόσχεση. .....

Κλείνει τα μάτια γλυκά η ψυχή και κοιτάζει αλλού… εκεί που δεν τελειώνει τίποτα.

 Εκεί που ανθίζουν οι ψυχές

Έχει πέσει ο ήλιος πια.

Το φως δεν χάνεται, μόνο απαλύνει, γίνεται πορτοκαλί, γίνεται χρυσό, και κουρνιάζει πάνω στα χόρτα. 

Εκείνη στέκεται ακίνητη για λίγο, με τα γυμνά της πόδια στο υγρό γρασίδι. 

Οι παπαρούνες γύρω της σαν μικρές φλόγες – κόκκινες, ζωντανές, σαν ματωμένα "σ αγαπώ" που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Σηκώνει το βλέμμα της. Κοιτάζει τον ουρανό.

Δε μιλάει. Δε χρειάζεται. 

Γιατί μέσα της υπάρχει πια μια σιωπή που δεν πονάει – είναι γεμάτη. 

Μια σιωπή που ξέρει πως τίποτα δεν χάθηκε στ’ αλήθεια. Πως όλοι εκείνοι που έφυγαν είναι ακόμη εδώ – στο φύσημα του ανέμου, στο μωβ της πασχαλιάς, στο φως που απλώνεται πάνω στα πάντα χωρίς να ρωτήσει κανέναν αν το αξίζει.

Και τότε ένα αεράκι σηκώνεται απαλά. 

Της χαϊδεύει το πρόσωπο, σαν χάδι από χέρι αγαπημένο.

Κλείνει τα μάτια. Χαμογελά.

Η ψυχή της δεν ζητά πια να φύγει.

Γιατί τώρα ξέρει.

Δεν είμαστε μόνο σώμα. Ερχόμαστε σαν ανάσα και φεύγουμε σαν φως.

Και κάπου, κάπου ήσυχα και απλά… εκεί, ανθίζουν οι ψυχές, σαν ψίθυροι μέσα στην Άνοιξη. 

Αφιερωμένο....

Για όποιον κάποτε νιώσει ότι χάνεται και χρειαστεί να θυμηθεί ότι οι ψυχές πάντα γνωρίζουν τον τρόπο ν ανθίζουν.

Χριστίνα Καμπά 

Κάνε το σωστό...

Σε κάθε Ζωή, ένας Λόγος για Σεβασμό

 

Η ανθρώπινη ζωή είναι το πιο πολύτιμο δώρο που υπάρχει – μοναδική, ανεπανάληπτη, ανεκτίμητη. 

Κάθε άνθρωπος κουβαλά έναν ολόκληρο κόσμο μέσα του.... σκέψεις, όνειρα, φόβους, μνήμες, σχέσεις, ελπίδες. 

Να αφαιρεί κανείς μια ζωή, σημαίνει πως ξεριζώνει όλον αυτόν τον κόσμο, τον καταστρέφει χωρίς επιστροφή.

Η τιμωρία αυτού που αφαιρεί ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί ποτέ να είναι πλήρως ανταποδοτική. 

Δεν υπάρχει ποινή που να ισοφαρίζει την απώλεια ενός ανθρώπου. 

Υπάρχει όμως ευθύνη. Ευθύνη απέναντι στο θύμα, στους οικείους του, στην κοινωνία. 

Η δικαιοσύνη δεν είναι εκδίκηση – είναι υπενθύμιση πως κάθε ζωή μετράει, πως η πράξη της βίας δεν είναι ανεκτή και πως η ηθική τάξη δεν θα επιτρέψει να χαθεί χωρίς συνέπειες.

Ίσως, τελικά, η μεγαλύτερη τιμωρία για εκείνον που αφαίρεσε ζωή, είναι να ζει γνωρίζοντας το βάρος της πράξης του. 

Γιατί όποιος σκότωσε, κουβαλά για πάντα μέσα του έναν νεκρό που δεν θα σωπάσει ποτέ.

Στις μέρες μας, η ζωή μοιάζει να 'χει χάσει τη βαρύτητά της. 

Ένας καυγάς, μια στιγμή οργής, μια διαφωνία — κι αρκεί μια λάθος απόφαση για να σβήσει μια ψυχή. 

Ο άνθρωπος σκοτώνει τον άνθρωπο εύκολα, σχεδόν ψυχρά, σαν να μη μιλάμε για ζωή αλλά για αντικείμενο. Κι όμως, η ζωή δεν αντικαθίσταται, δεν αναπαράγεται, δεν "ξεχνιέται". Είναι μοναδική.

Για να αποτρέψουμε αυτή τη φθορά της ζωής, πρέπει να ξαναμάθουμε να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια. 

Να τον δούμε όχι ως απειλή, αλλά ως συνάνθρωπο. 

Να καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση αντί για τον θυμό, τον διάλογο αντί για τη βία. 

Η εκπαίδευση δεν είναι μόνο για το μυαλό — είναι και για την καρδιά. 

Αν μάθουμε στα παιδιά μας την αξία της ζωής, την ιερότητα του "άλλου", τότε ίσως στο μέλλον ο θάνατος να πάψει να είναι τόσο "εύκολος".

Η αποφυγή του φόνου δεν είναι απλά νόμος. Είναι στάση ζωής. Είναι επιλογή κάθε μέρα να σεβόμαστε τον διπλανό μας, γιατί μέσα του ζει ένα σύμπαν που δεν έχουμε δικαίωμα να σβήσουμε.

Το σύμπαν έχει τρόπους σιωπηλούς, υπόγειους, αλλά αμείλικτους. Δεν κρατά δικαστήρια, δεν υψώνει φωνή — αλλά θυμάται. 

Για εκείνον που αφαίρεσε μια ζωή, το σύμπαν δεν φέρνει απαραίτητα κεραυνούς ή θεαματική τιμωρία. Αντίθετα, τον βάζει αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό.

Η ενοχή γίνεται σκιά που δεν φεύγει, ακόμα κι αν καταφέρει να την πνίξει με ψέματα ή σιωπή. 

Η ζωή που πήρε γίνεται μια ανάμνηση που στοιχειώνει, μια φωνή που επιστρέφει στις σιωπές της νύχτας. Και καμιά επιτυχία, κανένα ψέμα, δεν καλύπτει το κενό που άφησε.

Το σύμπαν λειτουργεί με ισορροπίες. Ό,τι διαταραχθεί βαθιά, αναζητά διόρθωση. Μπορεί να τη φέρει με μοναξιά, απώλειες, ή με μια διαρκή ανατροπή που κανείς δεν εξηγεί, αλλά εκείνος που ξέρει, καταλαβαίνει. 

Γιατί το πιο βαρύ φορτίο δεν είναι η τιμωρία από έξω — είναι η εσωτερική συντριβή, όταν καταλάβεις πως αφαίρεσες το ανεκτίμητο και δεν μπορείς να το επιστρέψεις.

Και το σύμπαν δεν ξεχνά. Μπορεί να αργεί, αλλά πάντα επιστρέφει αυτό που του στέρησαν. Με τον τρόπο του.

Σας ευχαριστώ για τα όμορφα γράμματα που μου στέλνετε 

Χριστίνα Καμπά