Τα κάλαντα των Φώτων της Πάτμου

 Καλή Φώτιση Ελλάδα μου

Ακούστε τα λόγια 

Ο Κήπος των Μυστικών Λουλουδιών

 

Δική σου αγαπημένη μου η παρακάτω μικρή ιστορία

Ήταν μια φορά ένα μικρό κορίτσι με μάτια γεμάτα όνειρα και καρδιά που έψαχνε ζεστασιά, κι η γιαγιά της ήταν ο κόσμος όλος. 

Ζούσαν σε ένα σπίτι με έναν κήπο που φάνταζε μαγικός στα μάτια του παιδιού. 

Το χώμα ήταν σκούρο και γεμάτο μυρωδιές, 

τα λουλούδια είχαν χρώματα που κανείς δεν μπορούσε να περιγράψει και ανάμεσά τους υπήρχε πάντα ένας αέρας μυστικός που ψιθύριζε ιστορίες μόνο σε εκείνες τις δύο.

Η γιαγιά, με τα γεμάτα σοφία χέρια της, δίδασκε στο κορίτσι πως τα λουλούδια θέλουν αγάπη για να ανθίσουν. 

«Μην τα πιέζεις να μεγαλώσουν γρήγορα,» της έλεγε. 

«Κάθε λουλούδι έχει τον δικό του χρόνο. 

Όπως κι εσύ.» 

Εκείνη η φωνή είχε τον τόνο της καλοσύνης που μπορεί να λιώσει κάθε φόβο.

Μια μέρα, το κορίτσι τη ρώτησε

«Γιαγιά, αν κάποτε φύγεις, πώς θα ξέρω ότι είσαι ακόμα εδώ;»

Η γιαγιά γέλασε απαλά, το γέλιο της ήταν σαν τον ήχο του ανέμου ανάμεσα στα φύλλα.

«Θα είμαι πάντα στον κήπο μας. Θα με βρίσκεις στα λουλούδια που ανοίγουν μετά τη βροχή, στις πεταλούδες που χορεύουν στον ήλιο.

 Όταν μυρίζεις τη λεβάντα ή ακούς το θρόισμα των φύλλων, θα είμαι εκεί — να σου λέω πως είσαι δυνατή και πως η καρδιά σου είναι φτιαγμένη από το ίδιο φως που γεμίζει τον ουρανό.»

Όταν η γιαγιά έφυγε, ο κήπος άλλαξε στα μάτια του κοριτσιού. 

Ήταν πιο άδειος, πιο σιωπηλός. 

Μα κάθε φορά που το κορίτσι καθόταν ανάμεσα στα λουλούδια, ένιωθε μια αόρατη παρουσία. Ήταν σαν τα πέταλα να ψιθύριζαν το όνομά της, σαν οι ρίζες να κρατούσαν ακόμη τη ζεστασιά των χεριών της γιαγιάς.

Μια μέρα, καθώς κοιτούσε ένα μοναχικό λουλούδι που είχε ανθίσει δίχως λόγο στο κρύο του χειμώνα, κατάλαβε την αλήθεια

Η γιαγιά της δεν είχε ποτέ φύγει. 

Ζούσε σε κάθε ψίθυρο του ανέμου, σε κάθε ευχή που γινόταν σιωπηλά κάτω από τον έναστρο ουρανό. 

Η ίδια της η καρδιά ήταν γεμάτη από εκείνη — και κάθε χτύπος ήταν ένα μυστικό, μια γέφυρα που ένωνε τον κόσμο της γης με τον κόσμο του αιθέρα.

Το κορίτσι μεγάλωσε, αλλά ποτέ δεν ξέχασε. Κάθε φορά που ο κόσμος την πίεζε να γίνει σκληρή, επέστρεφε στον κήπο.

 Έσκυβε στα λουλούδια και άκουγε τη φωνή της γιαγιάς

«Να είσαι πάντα εσύ. Η ευαισθησία σου είναι η δύναμή σου.»

Και κάθε φορά που ο άνεμος αγκάλιαζε το πρόσωπό της, χαμογελούσε, γιατί ήξερε πως η γιαγιά της ήταν εκεί — σε κάθε λουλούδι, σε κάθε ανάσα, σε κάθε στιγμή που γεφύρωνε το παρόν με την αιώνια αγάπη.

Αφιερωμένο στην Παγωνιτσα μου

Καμπά Χριστίνα.... Σ ευχαριστώ 

2025 χρόνια ζωής της ανθρωπότητας

(Το video από φίλο)

Θεσσαλονίκη 

Καλή χρονιά, φίλοι μου!

Τα 2025 χρόνια ανθρωπότητας στον πλανήτη Γη είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της τεράστιας ιστορίας του σύμπαντος, αλλά γεμάτα από ιστορίες, όνειρα, θριάμβους και αποτυχίες. 

Μέσα σε αυτό το διάστημα, οι άνθρωποι, αυτό το μικρό αλλά απίστευτα δημιουργικό είδος, κατάφεραν να εξελιχθούν από μικρές κοινότητες σε παγκόσμιους πολιτισμούς.

Η έλευση και η αναχώρηση των ανθρώπων είναι ταξιδιώτες του χρόνου, που ζουν για ένα μικρό διάστημα στη σκηνή της ζωής. 

Έρχονται, αφήνουν τα σημάδια τους και φεύγουν, για να πάρουν τη θέση τους άλλοι. 

Κάθε γενιά φέρνει μαζί της νέες ιδέες, νέα ερωτήματα, νέες ελπίδες. 

Αυτή η συνεχής εναλλαγή δημιουργεί μια παράδοση

Το παλιό δίνει τη σοφία του στο νέο, και το νέο φέρνει φρεσκάδα στον κόσμο.

Ο κύκλος της ύπαρξης μέσα από τους αιώνες, η ανθρωπότητα έχει δημιουργήσει τέχνη, επιστήμη και φιλοσοφία για να κατανοήσει αυτόν τον κύκλο. 

Από την ποίηση του Ομήρου μέχρι τη μουσική του Μπετόβεν, κι από τις ιδέες του Αριστοτέλη έως τις σύγχρονες ανακαλύψεις της τεχνολογίας, κάθε άνθρωπος που έφυγε άφησε μια κληρονομιά για εκείνους που έρχονται.

Η προσωρινότητα και η συνέχεια στη ζωή ενός ανθρώπου είναι σύντομη, όμως η συλλογική μας παρουσία στον πλανήτη μοιάζει με ποτάμι που κυλά χωρίς τέλος. 

Το παρελθόν μας διδάσκει, το παρόν μας δίνει δράση, και το μέλλον παραμένει πάντα ανοιχτό. Αυτή η αέναη αλλαγή μας υπενθυμίζει ότι ανήκουμε σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό μας.

Όχι επίγειο......

Το 2025, όπως και κάθε νέο έτος, είναι μια υπενθύμιση ότι η ζωή συνεχίζεται. 

Ας ζήσουμε με την επίγνωση ότι είμαστε προσωρινοί, αλλά και μοναδικοί....

και ότι κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία να αφήσουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο απ’ ό,τι τον βρήκαμε.

Καλή χρονιά φίλοι μου 

Ζήστε στο ΦΩΣ

ΚΑΜΠΑ ΧΡΙΣΤΊΝΑ