Σε ένα μικρό χωριό της Ελλάδας, σκαρφαλωμένο στις πλαγιές του Παρνασσού, ζούσε μια οικογένεια που όλοι στο χωριό αποκαλούσαν «οι Ανθισμένοι».
Το όνομα αυτό δεν το είχαν κερδίσει τυχαία·
η αυλή τους ήταν γεμάτη λουλούδια κάθε χρώματος, ενώ οι καρδιές τους ξεχείλιζαν από αγάπη και χαμόγελο.
Όμως, παρά την ομορφιά του σπιτιού τους, η τύχη δεν τους χαμογελούσε.
Ο πατέρας δούλευε σκληρά στα χωράφια, η μητέρα ξενυχτούσε πάνω από τον αργαλειό, αλλά κάθε τους προσπάθεια κατέληγε σε αποτυχία.
«Δεν μας θέλει η προκοπή», έλεγε με παράπονο η κυρά-Δέσπω, σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το μέτωπό της.
Μια μέρα, καθώς ξεφύλλιζε το παλιό εικονοστάσι της οικογένειας, το βλέμμα της έπεσε πάνω στην εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.
Στα μάτια του φλογισμένου αγίου, έμοιαζε να καθρεφτίζεται μια ελπίδα.
«Ας ζητήσουμε την ευλογία του Ιωάννη», πρότεινε στον άντρα της.
«Κι ας δώσουμε στο νέο μωρό μας το όνομά του. Ίσως το όνομά του φέρει την αλλαγή που ζητάμε.»
Και έτσι, όταν ήρθε η μέρα της βάπτισης, ο μικρός πήρε το όνομα Γιάννης, προς τιμήν του αγίου που τιμάται στις 7 Ιανουαρίου, εκείνον που με την αγιότητά του ανοίγει τον δρόμο του Χριστού.
Τα χρόνια πέρασαν, και ο μικρός Γιάννης μεγάλωνε γεμάτος ζωντάνια, γελώντας και σκορπίζοντας χαρά παντού.
Ήταν ο πρώτος που έτρεχε να βοηθήσει με το αλέτρι, ο μόνος που μπορούσε να φυτέψει ένα δέντρο και να το δει να καρπίζει.
Οι σοδειές πια ήταν πλούσιες, το σπίτι γέμισε με ζωντάνια και ευημερία, και οι άνθρωποι έλεγαν
«Είδες; Σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει!»
Ο Γιάννης έγινε το στήριγμα του σπιτιού, αλλά ποτέ δεν ξέχασε την ευλογία που κουβαλούσε.
Κάθε χρόνο, ανήμερα του Αγίου Ιωάννη, άναβε το κερί του με ευλάβεια και έλεγε
«Ευχαριστώ, Άγιε μου, που έφερες τη φλόγα της αγάπης και της προκοπής στο σπιτικό μας».
Η ιστορία της οικογένειας Ανθισμένων έμεινε για χρόνια στις καρδιές των χωρικών, υπενθυμίζοντας ότι η πίστη, η εργατικότητα και η αγάπη, μαζί με την ευλογία του Αγίου Ιωάννη, είναι τα θεμέλια της προκοπής —
και ότι όποιο σπίτι έχει έναν Γιάννη, έχει και την καρδιά της παράδοσης και της ελπίδας.
Χριστίνα Καμπα
Πολύχρονος και καλότυχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου