Νέα δεν έχω να σου πω
Τον κόσμο δεν τον άλλαξα
Είναι ίδιος.......
Αυτοί οι στίχοι προέρχονται από το τραγούδι "Ο Κόσμος Είναι Ίδιος" του Διονύση Σαββόπουλου. Είναι ένα κομμάτι που εκφράζει την αίσθηση στασιμότητας και τις προκλήσεις της ζωής.
........ Καλέ μου φίλε,
Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια μας μοιάζουν να βαραίνουν με τη γεύση της αλήθειας.....
λες, και μέσα σ’ αυτές τις απλές λέξεις κρύβεται μια σιωπή γεμάτη σκέψεις, εμπειρίες, και ίσως μια κούραση από τις μικρές ή μεγάλες απογοητεύσεις της ζωής.
Δεν είναι πάντα εύκολο να φέρουμε αλλαγές στον κόσμο γύρω μας.
Πολλές φορές, τον βλέπουμε να παραμένει ίδιος, αμετακίνητος και σκληρός κι αυτό μας γεμίζει με ένα αίσθημα μάταιου.
Παρόλα αυτά, ίσως να υπάρχει κάτι αληθινά όμορφο στην παραδοχή αυτή.
Όχι γιατί αποδεχόμαστε την ήττα, αλλά γιατί κρύβεται σε αυτή η ανθρωπιά και η ειλικρίνεια της ύπαρξής μας.
Ο κόσμος μπορεί να μην άλλαξε, μπορεί οι καταστάσεις να παραμένουν ίδιες, όμως, κάθε προσπάθεια, κάθε ελπίδα και κάθε μας ανάσα, είναι μια πράξη θάρρους.
Μια μικρή, σιωπηλή μάχη να κρατήσουμε όρθιο το φως μέσα μας, να θυμηθούμε πως ο αγώνας δεν είναι μάταιος, ακόμη κι αν οι αλλαγές αργούν να φανούν.
Ίσως τελικά, το πιο σημαντικό δεν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο μονομιάς.
Ίσως είναι πιο σημαντικό να κρατάμε αναμμένο το δικό μας φως, να φροντίζουμε τις σχέσεις που μας ζεσταίνουν και να δίνουμε λίγο από τον εαυτό μας σε εκείνους που έχουν ανάγκη.
Κι έτσι, σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβουμε, γινόμαστε οι μικρές σπίθες που ίσως κάποια μέρα ανάψουν την αλλαγή που περιμένουμε.
Με αυτή τη σκέψη, κρατώ τα λόγια αυτών των στίχων, όχι σαν απόγνωση, αλλά σαν υπενθύμιση να συνεχίσουμε, μαζί, να παλεύουμε για την ομορφιά και την ελπίδα σε έναν κόσμο που επιμένει να μην αλλάζει εύκολα και να φαίνεται πεισματικά αδιάφορος, σαν να φοράει ωτοασπίδες στις φωνές μας και να στέκεται ατάραχος στις προσπάθειές μας.
Αλλά το δικό μας φως δεν υποτάσσεται εύκολα! Μπορεί να μην αλλάζουμε τον κόσμο με μια κίνηση, αλλά κάθε φορά που το φως μας αρνείται να σβήσει, τουλάχιστον έχουμε το ικανοποιητικό προνόμιο να σπάμε τη μονοτονία του.
Υστερόγραφο:
Και αν τελικά, ο κόσμος συνεχίσει να παριστάνει τον αδιάφορο... ε, τότε ας του κλείσουμε το μάτι, με χαμόγελο
(Ποτέ δεν ξέρεις — μπορεί στο τέλος να καταφέρουμε να τον κάνουμε να γελάσει, κι αυτό να είναι το πρώτο σημάδι ότι τα πράγματα αλλάζουν...)
Χριστίνα Καμπά
