Πάνω σ ένα λευκό χαρτί σου γράφω 4 μόνο λέξεις.
’’Άλλαξε τα όνειρά μου’’
Δε ζητιανεύω και ούτε παρακαλώ να κερδίσω ότι δε μου ανήκει,
γιατί δε φοβάμαι τη τιμιότητα στις πράξεις αλλά την απιστία στα λόγια.
Δε χρωματίστηκα γιατί ποτέ δε θέλησα να μείνω σε στεγανές προκαταλήψεις.
Δέχτηκα όλες τις φιλοσοφίες των λογικών ανθρώπων που έλεγαν ‘’πάμε μπροστά και εσύ μ ακολουθείς’’.
Η οικογένεια μου δεν είχε σύνορα γιατί η καρδιά πίστευε.
Κι έτσι πίσω από ψεύτικες φωνές , σ ακολουθούσα.
Σαν τη μάνα μου έκανες πολλές φορές, με μάλωνες και ταυτόχρονα με ντάντευες, δε παραπονέθηκα…………………….
Μόνο με άφηνες να χαθώ σε ένα ‘’τίποτα’’ και πάλι σηκωνόμουν. Πάλι άντεχα.
Έτσι αισθανόμουν….έτσι σκεφτόμουν….
Και τώρα?...... τώρα παίρνω τους δρόμους, όχι για να μ ακούσεις, αλλά για να με δεις
Με τα μάτια ενός μικρού παιδιού βλέπω το σπίτι μου να γίνεται μια Χώρα με Έλληνες Πολίτες που ειρηνικά διαμαρτύρονται όταν εσύ μας αφήνεις να βουλιάζουμε στο άγνωστο , και δεν ακους, δε μιλάς, δε λες κάτι.
Κοίτα μας, εδώ είμαστε.
Πες κάτι, αλήθεια σου λέω, δε ξέρω πόσο θ αντέξω σε αυταπάτες.
Έλα να με ψάξεις.
Δε φοβάμαι.
Παραμένεις σαστισμένος………. γύρνα το βλέμμα σου λίγο και σε μένα. Τι άλλο θα πρέπει να κάνω?
Ειρηνικά διαμαρτύρομαι
Δε ξέρω πολλά, μόνο να ζω σα πολίτης αυτής της Χώρας ξέρω, από τότε που γεννήθηκα.
Πάλι θα με φοβίσεις……
Σε μια έρημο βρίσκομαι και ακούω μόνο τη δική μου φωνή. ΓΙΑΤΙ?
Γι αυτό σου φωνάζω ψιθυριστά … ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ.
Βοηθησέ με να αναπνεύσω, εγώ σε πίστεψα. …. ΕΣΥ?
Έλληνας είμαι αλλά έχασα την αιτία να λέγομαι Έλληνας.
