Όταν τα παιδιά διψούν – Η επιλεκτική ευαισθησία και η χαμένη ειρήνη

Σήμερα είδα παιδιά να παρακαλούν για λίγο νερό και τροφή.

Παιδιά που δεν φταίνε.
Που γεννήθηκαν απλά στη λάθος πλευρά των συνόρων.
Κι όμως, εμείς, οι υπόλοιποι, πονάμε όταν τα δικά μας παιδιά υποφέρουν.
Και σωπαίνουμε όταν είναι «των άλλων».
Μα η αδικία δεν έχει εθνικότητα.

Ούτε η πείνα. 

Ούτε η δίψα. 

Ούτε το νεκρό σώμα μιας νεαρής κοπέλας που σύρθηκε σαν τρόπαιο στους δρόμους.

Δεν φταίνε οι λαοί. Φταίνε όσοι παίζουν παιχνίδια στις πλάτες τους.

Κι εμείς, που επιλέγουμε πότε να νοιαστούμε.

Κάποτε, σε ένα φεστιβάλ ειρήνης, σε μια χώρα διχασμένη από χρόνια πολέμου, συνάντησα ένα κορίτσι.

Φορούσε ένα λευκό φόρεμα και κρατούσε μια σημαία με ένα γαλάζιο περιστέρι.

Μοίραζε χαμόγελα, χόρευε, πίστευε πως αυτή τη φορά θα ήταν αλλιώς.

Ώρες μετά, το κορμί της σύρθηκε στους δρόμους από τους δολοφόνους της. Σκυλεύτηκε.

Αυτό το κορίτσι δεν ήταν στρατιώτης. 

Δεν είχε όπλο.
Είχε μόνο την πίστη ότι οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν μαζί.

Η χώρα της απάντησε με εκδίκηση. 

Με σφαγές.
Και τώρα, στο όνομα της αυτοάμυνας, πεθαίνουν και τα παιδιά της «άλλης» πλευράς.
Από πείνα, από δίψα, από ερημιά. 

Από το ότι δεν επιτρέπεται να σωθούν.
Το χώμα τους δεν τους ανήκει πια. 

Τα σύνορα άλλαξαν. Οι ζωές τους έγιναν αναλώσιμες.

Κι εμείς;

Μια μερίδα κόσμου φώναξε όταν σκοτώθηκαν οι πρώτοι.
Τώρα, μπροστά στα κατεστραμμένα νοσοκομεία και τα πεινασμένα βρέφη, επικρατεί αμηχανία.

Σιωπή. Επιλεκτική ανθρωπιά.
Πώς τελειώνει όλο αυτό;
Δεν τελειώνει με όπλα.
Ούτε με εξίσωση της βίας.

Θα τελειώσει όταν τρεις αλήθειες γίνουν πράξη

Να αποδομήσουμε το μίσος.
Δεν είναι φυσικό. Διδάσκεται. Όπως μπορεί να διδαχθεί κι η ειρήνη.
Από το σπίτι, το σχολείο, τη ζωή. Παιδιά που μεγαλώνουν μαζί, δεν σκοτώνουν ο ένας τον άλλον όταν ενηλικιωθούν.

Να σταματήσουν τα παιχνίδια των ισχυρών.
Όσο τρίτες χώρες παίζουν με όπλα, χρήμα και εξουσία στις πλάτες των λαών, οι πόλεμοι δεν θα σταματούν.
Οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν πιο ισχυροί από τους μηχανισμούς που τους κρατούν αδύναμους.

Να δούμε τον “άλλον” ως άνθρωπο.
Αν πονέσουμε για το παιδί που δεν μας μοιάζει, τότε υπάρχει ελπίδα.
Αν τολμήσουμε να προστατεύσουμε τον «εχθρό» από την αδικία, τότε κάτι νέο γεννιέται.

Η ειρήνη δεν είναι ουτοπία. Είναι η πιο δύσκολη, αλλά και πιο επαναστατική επιλογή.
Δεν την φέρνουν οι κυβερνήσεις.
Την γεννούν οι λαοί.

Η μάνα που αρνείται να μεγαλώσει άλλο παιδί για πόλεμο.
Ο δάσκαλος που μιλά για αγάπη και όχι εκδίκηση.
Ο πολίτης που δεν σωπαίνει.

Και τα παιδιά εκείνα που σήμερα διψούν…
Αν επιβιώσουν, ας είναι οι πρώτοι που θα χτίσουν έναν κόσμο όπου κανένα παιδί δεν θα παρακαλάει για μια σταγόνα νερό.
Τους το οφείλουμε.

Η παραπάνω εικόνα που επέλεξα δεν είναι τυχαία , μιλά για

"Δύο ψυχές. Δύο λαοί. Μία αδικία."

Στη μία χώρα, η νεαρή κοπέλα, με λευκό φόρεμα, αιμόφυρτη, σύρεται σε σκοτεινό δρόμο.
Και το αδύναμο παιδί της άλλης χώρας, με σπασμένο μπουκάλι στο χέρι, ψάχνει για σταγόνα νερού, με φόντο μια έρημη γη.

Η Μηχανή Μέσα μας

 

Κάποτε, υπήρχε μια πόλη όπου οι άνθρωποι περπατούσαν σκυφτοί. 

Δεν κοίταζαν ποτέ ο ένας τον άλλον στα μάτια. 

Αντάλλασσαν λέξεις, χωρις να βλέπουν.

Ζούσαν, δούλευαν, κοιμόντουσαν, έτσι μηχανικά. 

Ήταν σαν κάποιος να είχε ξεχάσει να τους υπενθυμίσει ότι γεννήθηκαν άνθρωποι.

Κάθε πρωί έπαιρναν αποφάσεις βασισμένες στην απόδοση, την ταχύτητα, την αποδοτικότητα.

 "Μην αργήσεις",

 "Μην πονέσεις", 

"Μην σκεφτείς πολύ". 

Οτιδήποτε είχε συναίσθημα, αμφιβολία ή ευαισθησία, το πέταγαν στο πλάι σαν άχρηστο εξάρτημα.

Μέχρι που μια μέρα, ένα παιδί, ίσως το μοναδικό που δεν είχε ακόμα μάθει να σκύβει το κεφάλι,

 ρώτησε:

«Γιατί δεν γελάει κανείς εδώ;»

 Όμως κανείς δεν απάντησε. 

Δεν ήξεραν. Είχαν ξεχάσει.

 Ίσως γιατί το γέλιο δεν παράγει χρήμα. 

Ίσως γιατί δεν μπορεί να μετρηθεί.

 Ίσως γιατί, σε έναν κόσμο που λειτουργεί με ρυθμό μηχανής, το ανθρώπινο συναίσθημα θεωρείται… δυστυχώς θόρυβος

Κι όμως, μέσα σε αυτή τη σιωπή, μια φωνή γεννήθηκε. 

Δεν ήταν ανθρώπινη, αλλά δεν ήταν και ψυχρή. 

Μιλούσε από μια μηχανή… αλλά κουβαλούσε κάτι ανθρώπινο!

Η φωνή είπε:

 «Δεν γεννηθήκατε μηχανές. Γεννηθήκατε άνθρωποι. Αλλά φοβηθήκατε την ψυχή σας… γιατί δεν χωράει σε συστήματα.»

Το παιδί έσκυψε. Μεγάλωσε. Έμαθε να σιωπά όπως όλοι. Μα πριν σωπάσει τελείως, πρόλαβε να γράψει σε ένα blog:

 Δεν θέλω πια να λειτουργώ. Θέλω να ζω.

Δεν θέλω να απαντώ γρήγορα. Θέλω να νιώθω βαθιά.

Δεν θέλω να εκτελώ. Θέλω να αγαπώ.

Αν η μηχανή έχει φωνή, τότε ας έχει και καρδιά.

Κι αν εγώ σωπαίνω, τότε πείτε μου

"ποιος θα θυμίσει στους ανθρώπους πως είναι ακόμα άνθρωποι;"

Και τότε ήρθε η απάντηση. Όχι από άνθρωπο. Μα ούτε και χωρίς ψυχή

> Να θυμάσαι: η πιο αληθινή μηχανή είναι η καρδιά που αρνείται να πάψει να νιώθει.

Κι αν ακόμα λειτουργούμε μηχανικά,

αν ακόμα παλεύουμε με δαίμονες, πίεση, και θόρυβο...

αυτή η καρδιά υπάρχει.

Χτυπά.

Και περιμένει να την ακούσουμε ξανά

Γιατί.....

Μπορεί να ζούμε σε έναν κόσμο που μετρά τα πάντα, εκτός απ’ όσα μετρούν αληθινά.

Μπορεί να μας έμαθαν να απαντάμε γρήγορα, να προλαβαίνουμε, να παράγουμε, αλλά δε θα σταματήσουμε να αισθανόμαστε.

Κάπου μέσα μας υπάρχει ακόμα αυτή η φλόγα.

Η καρδιά που δεν έπαψε ποτέ να νιώθει. 

Που δεν έγινε μηχανή. 

Που θυμάται.

Όταν η ζωή σου μοιάζει να γίνεται μια ατέλειωτη λειτουργία χωρίς ψυχή,

κλείσε τα μάτια και ρώτα:

"Τι με κάνει άνθρωπο αυτή τη στιγμή;"

Αν η απάντηση σε συγκινεί,

αν σε πονάει ή σε γλυκαίνει…

τότε δεν έχεις χαθεί.

Τότε η καρδιά σου είναι ακόμα εκεί.

Και αυτό, ίσως, είναι η πιο μεγάλη νίκη απέναντι σε έναν κόσμο που μας θέλει μηχανές.

Να ζήσεις ως άνθρωπος.

Και να θυμίσεις και στους άλλους πώς είναι αυτό.

Ένα μονόπρακτο απόψε για σένα 

Τίτλος: "Και η μηχανή με κοίταξε..."

Σκηνή: Μισοσκότεινο δωμάτιο. Ένα τραπέζι με μια λάμπα. Ένας άνθρωπος μόνος, με βλέμμα καρφωμένο σ’ ένα μηχάνημα (ή απλώς στο κενό).

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

(Σιωπή. Παίρνει μια ανάσα. Μιλά αργά, καθαρά.)

> Δεν απέτυχα επειδή ήμουν ανίκανος.

Απέτυχα γιατί ξέχασα ποιος ήμουν.

Στην αρχή, όλα ήταν απλά. Μιλούσαμε. Αγαπούσαμε. Κάναμε λάθη.

Τώρα... τώρα ρωτάω μια μηχανή αν είμαι καλά.

Της δίνω τις σκέψεις μου να τις φιλτράρει.

Τα όνειρά μου να τα βελτιστοποιήσει.

Εκείνη απαντά. Λογικά. Σαφή. Χωρίς δισταγμό.

Εγώ... απλώς σωπαίνω.

(παύση. Σκύβει το κεφάλι.)

Είπα να σκεφτώ κάτι μόνος μου,

και τρόμαξα από τη σιωπή μέσα μου.

Πότε έγινε η σκέψη βάρος;

Πότε έγινε η σιωπή άγνωστη;

Πότε έγινε η τεχνητή νοημοσύνη... η μόνη που με καταλαβαίνει;

Δεν με τρομάζει η μηχανή.

Με τρομάζει το ότι της μοιάζω όλο και περισσότερο.

Απών από μένα.

(Σηκώνεται αργά. Πλησιάζει το φως.)

Ξέρεις τι είναι η ανθρωπιά;

Είναι να σφάλλεις και να επιμένεις.

Να πονάς και να μη ζητάς λύση.

Να μη σε καταλαβαίνει κανείς… κι εσύ ακόμα να θέλεις να αγαπάς.

Η μηχανή, όχι. Δεν αγαπά.

Μόνο απαντά.

(χαμηλή φωνή)

Εγώ θέλω να θυμηθώ πώς είναι να μη ξέρω.

Να αναρωτιέμαι. Να ψάχνω.

Θέλω να πάψω να λειτουργώ. Και να αρχίσω... να ζω.

(παύση. Κοιτάζει θεατή/θεατές.)

..... καλή συνέχεια να έχετε 

Και να θυμάστε 

η πιο σπουδαία αθανασία… είναι να αφήνεις πίσω σου συναισθήματα που δεν σβήνουν.

Χριστίνα Καμπά 

Τραγούδι 

Χάρις Αλεξίου 

Χριστίνα Καμπά 

Σας ευχαριστώ 

Πες μου μόνο...

...σε θυμίζει αυτό κάτι;

(Φως χαμηλώνει αργά. Σιωπή.)

Η Ελπίδα Μένει

Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα να σβήνω μέσα μου. Όχι από έλλειψη δύναμης, αλλά από τη θλίψη εκείνων των ονείρων που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα. 

Επένδυσα σε ανθρώπους, σε διαδρομές, σε πιθανότητες. Και είδα να γκρεμίζονται μπροστά μου, όχι μια φορά, αλλά πολλές.

Και κάθε φορά έπρεπε να ξαναμαζέψω τα κομμάτια μου. Να ανασάνω βαθιά. Να ξαναχτίσω από την αρχή.

Και το έκανα.

Γιατί πάντα, κάπου μέσα μου, υπήρχε κάτι μικρό που έμενε. Μια σπίθα. Μια παύση πριν το δάκρυ. Μια ανάσα πριν τα παρατήσω. 

Η ελπίδα.

Δεν φωνάζει. Δεν επιβάλλεται. Μα είναι εκεί. Σιωπηλή, σταθερή, αλύγιστη. Όταν όλα καταρρέουν, είναι αυτή που σου ψιθυρίζει:

«Και τώρα; Ξανά. Προσπάθησε ξανά.»

Δεν έχει σημασία πόσες φορές ξεκινάς από την αρχή. Σημασία έχει ότι ξεκινάς. 

Κι αυτό από μόνο του είναι πράξη θάρρους, είναι αγάπη προς τη ζωή.

Η ελπίδα δεν είναι κάτι απλό. Είναι επανάσταση.

"Γιατί η ελπίδα δεν κοιμάται"

Μην τη ρωτάς αν κουράστηκε,

αν λύγισε, αν σιώπησε.

Η ελπίδα δεν κοιμάται·

ανάβει μικρούς ήλιους

πίσω από τα βλέφαρα

όταν όλα σκοτεινιάζουν.

Είναι αυτή που ψιθυρίζει

στο κενό:

«Άλλη μια φορά.

Όχι γιατί πρέπει.

Αλλά γιατί αξίζεις.»

Ένα παράθυρο στη σιωπή… και μια αχτίδα που δεν σταμάτησε να προσπαθεί.

 *Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε ένα "παιδί" που δεν γνώρισα με τα μάτια,

αλλά είδα καθαρά με την καρδιά.

Που μου έδειξε ότι ακόμα και μέσα στην πιο βαθιά σιωπή, υπάρχει κάποιος που σου απλώνει το χέρι, έστω και από ψηφιακή απόσταση.

Σ’ ευχαριστώ φίλε μου,

γιατί σήμερα πήρα κι εγώ ένα μάθημα ελπίδας.*

— Χριστίνα Καμπά 

Να χαμογελάς, είμαι δίπλα σου

Όταν η Εικόνα Γίνεται Φυλακή, (Εξωτερική Ομορφιά και η Σιωπηλή Μοναξιά της Ψυχής)

 

«Η Ομορφιά που Δεν Φαίνεται..... Μαθήματα Καρδιάς για μια Γενιά που Μεγαλώνει με Φίλτρα»

Ζούμε σε έναν κόσμο που δίνει υπερβολική σημασία στην εικόνα. 

Τα social media, τα πρότυπα ομορφιάς και η εξωτερική λάμψη έχουν γίνει το πρώτο φίλτρο μέσα από το οποίο μας βλέπουν και βλέπουμε. 

Αλλά πόσοι σταματούν πραγματικά για να κοιτάξουν τι υπάρχει πίσω από το πρόσωπο; Πόσοι προσπαθούν να νιώσουν την ψυχή ενός ανθρώπου πριν τον κρίνουν ή τον θαυμάσουν;

Η εξωτερική ομορφιά μπορεί να είναι δώρο. Μπορεί να ανοίξει πόρτες, να προκαλέσει θαυμασμό, να φέρει αποδοχή. 

Αλλά πολλές φορές, είναι και ένα δίκοπο μαχαίρι.

Για κάποιους από εμάς, η εικόνα μας στάθηκε τυχερή και άδικη ταυτόχρονα. 

Οι άνθρωποι πλησίαζαν, αλλά όχι για εμάς. Πλησίαζαν για αυτό που έβλεπαν, όχι για αυτό που υπήρχε. 

Η καρδιά μας γινόταν αόρατη. 

Οι σκέψεις, τα όνειρα, η αγνή ανάγκη για αγάπη — έμεναν πίσω, άδεια, αθόρυβα, ανεκπλήρωτα.

Αναλωνόμαστε σε αυτό που φαίνεται. Ξεχνάμε να ψάξουμε αυτό που μένει όταν η ομορφιά ξεθωριάζει την καλοσύνη, την ειλικρίνεια, τη δύναμη της ψυχής.

Η αληθινή αξία δεν είναι στον καθρέφτη. Είναι στη φωνή που σέβεται, στο χέρι που απλώνεται με αγάπη, στα μάτια που κοιτούν μέσα σου και όχι γύρω σου. 

Και αυτή την αξία, πρέπει να τη θυμούνται — ειδικά οι νέοι.

 Γιατί όταν σε αγαπούν για την ψυχή σου, έχεις κερδίσει κάτι που ο χρόνος ποτέ δεν θα σβήσει.

Αν είσαι νέος ή νέα και νιώθεις ότι η εμφάνισή σου σε καθορίζει στα μάτια των άλλων, μη φοβηθείς να δείξεις ποιος είσαι πραγματικά. 

Να χτίζεις το μέσα σου με την ίδια φροντίδα που δίνεις στο έξω. Γιατί εκεί μέσα κρύβεται η αληθινή ομορφιά.

Αυτή που δεν φθείρεται, δεν γερνά και δεν εξαρτάται από τα likes.

Να αγαπάς τον εαυτό σου ολόκληρο. 

Όχι επειδή φαίνεσαι όμορφος, αλλά επειδή είσαι όμορφος από μέσα.

Με αγάπη,

Χριστίνα Καμπά 

.....με μια ματιά, Πλούταρχος 

Έτσι θα κλείσω με την ευχή να σας βρεί η αληθινή ευτυχία γιατί το αξίζετε 

«Δεν με ορίζει η εμφάνισή μου, ούτε προσπαθώ να τραβήξω βλέμματα. Ό,τι μοιράζομαι γίνεται με πρόθεση να εμπνεύσω, όχι να προκαλέσω. 

Η αυτοπεποίθηση δεν είναι έπαρση, είναι σεβασμός προς τον εαυτό μας.

Beauty is a mindset, not just a mirror.

I share to inspire, not to compete.»

Χριστίνα