Η Άννα πάντα στεκόταν δίπλα στους ανθρώπους που αγαπούσε.
Ήταν εκεί στις χαρές τους, στις λύπες τους, ακόμα και όταν η ίδια ένιωθε να λυγίζει.
Δεν ήθελε να τους στεναχωρεί με τα βάρη της· προτιμούσε να τα κουβαλά μόνη.
Υπήρχαν όμως και εκείνοι που δεν την ήθελαν δυνατή. Περίμεναν τις αδύναμες στιγμές της για να χαρούν, να νιώσουν ανώτεροι, να ψιθυρίσουν
«Είδες; Δεν είναι τόσο δυνατή όσο φαίνεται».
Αλλά η Άννα ήξερε κάτι που εκείνοι δεν ήξεραν.
Η πραγματική δύναμη δεν είναι να μην πέφτεις ποτέ, αλλά να μην επιτρέπεις στις πτώσεις σου να γίνονται θρίαμβος για τους εχθρούς σου.
Έτσι, όταν ένιωθε να σπάει, χαμογελούσε στους φίλους της, έπαιρνε μια βαθιά ανάσα και προχωρούσε.
Όχι γιατί δεν πονούσε, αλλά γιατί δεν ήθελε ποτέ να δώσει σε εκείνους που τη μισούσαν τη χαρά να τη λυπούνται.
Και έτσι, μέρα με τη μέρα, η Άννα δεν νικούσε μόνο τη λύπη της—νικούσε και εκείνους που περίμεναν να τη δουν να χάνει.
Οι μέρες περνούσαν, και η Άννα μάθαινε να ισορροπεί ανάμεσα στη δύναμη και την ευαισθησία της.
Ήξερε πως δεν ήταν άτρωτη, αλλά είχε αποφασίσει πως οι αδυναμίες της δεν θα γίνονταν ποτέ όπλα στα χέρια όσων την ήθελαν πεσμένη.
Υπήρχαν νύχτες που έκλεινε τα μάτια της και η καρδιά της πονούσε. Ήθελε να μιλήσει, να φωνάξει, να πει σε κάποιον πόσο κουρασμένη ήταν.
Και τις περισσότερες φορές το έκανε—αλλά μόνο σε εκείνους που την αγαπούσαν πραγματικά. Γιατί ήξερε πως αυτοί δεν θα τη λυπούνταν.
Θα της έδιναν το χέρι τους, όχι για να την τραβήξουν σαν αδύναμη, αλλά για να της θυμίσουν ότι δεν ήταν μόνη.
Και τους άλλους;
Αυτούς που περίμεναν να τη δουν να γονατίζει;
Δεν τους έδωσε ποτέ αυτή τη χαρά. Ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές της, έβγαινε έξω με το κεφάλι ψηλά. Δεν ήταν προσποίηση.
Ηταν η απόφαση να μην επιτρέψει στη λύπη της να γίνει θέαμα για τα λάθος μάτια.
Έτσι, η Άννα έμαθε το πιο σπουδαίο μάθημα
" η δύναμη δεν είναι πάντα στο να μη σπας"
" Είναι στο να επιλέγεις ποιος αξίζει να δει τις ρωγμές σου και ποιος όχι"
Και εκείνοι που την αγαπούσαν, δεν χρειαζόταν να τη δουν δυνατή για να την αγαπούν.
Τη λάτρευαν ακριβώς όπως ήταν—με τις πληγές της, με τα λάθη της, αλλά κυρίως με την απέραντη θέλησή της να στέκεται όρθια.
Και αυτό, στο τέλος, ήταν η μεγαλύτερη νίκη της.
Συμπέρασμα:
"Δεν είναι αδυναμία να πέφτεις. Αδυναμία είναι να αφήνεις τους λάθος ανθρώπους να σε δουν πεσμένο.
Γιατί η αληθινή δύναμη δεν μετριέται στο πόσο αντέχεις, αλλά στο ποιος αξίζει να κρατά το χέρι σου όταν δεν αντέχεις άλλο. Και αυτοί είναι οι μόνοι που μετράνε."
Σε κούρασα με τις αλήθειες μου
Σ ευχαριστώ που με διάβασες
Αλκίνοος Ιωαννίδης – "Όσα η αγάπη ονειρεύεται"
Ένα τραγούδι γεμάτο δύναμη, απώλεια, αλλά και πίστη σε όσους αξίζουν να είναι δίπλα μας.
Δικό σου!
Χριστίνα Καμπά
Αλκίνοος Ιωαννίδης – "Όσα η αγάπη ονειρεύεται"
Ένα τραγούδι γεμάτο δύναμη, απώλεια, αλλά και πίστη σε όσους αξίζουν να είναι δίπλα μας.
