Η Ελπίδα Μένει

Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα να σβήνω μέσα μου. Όχι από έλλειψη δύναμης, αλλά από τη θλίψη εκείνων των ονείρων που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα. 

Επένδυσα σε ανθρώπους, σε διαδρομές, σε πιθανότητες. Και είδα να γκρεμίζονται μπροστά μου, όχι μια φορά, αλλά πολλές.

Και κάθε φορά έπρεπε να ξαναμαζέψω τα κομμάτια μου. Να ανασάνω βαθιά. Να ξαναχτίσω από την αρχή.

Και το έκανα.

Γιατί πάντα, κάπου μέσα μου, υπήρχε κάτι μικρό που έμενε. Μια σπίθα. Μια παύση πριν το δάκρυ. Μια ανάσα πριν τα παρατήσω. 

Η ελπίδα.

Δεν φωνάζει. Δεν επιβάλλεται. Μα είναι εκεί. Σιωπηλή, σταθερή, αλύγιστη. Όταν όλα καταρρέουν, είναι αυτή που σου ψιθυρίζει:

«Και τώρα; Ξανά. Προσπάθησε ξανά.»

Δεν έχει σημασία πόσες φορές ξεκινάς από την αρχή. Σημασία έχει ότι ξεκινάς. 

Κι αυτό από μόνο του είναι πράξη θάρρους, είναι αγάπη προς τη ζωή.

Η ελπίδα δεν είναι κάτι απλό. Είναι επανάσταση.

"Γιατί η ελπίδα δεν κοιμάται"

Μην τη ρωτάς αν κουράστηκε,

αν λύγισε, αν σιώπησε.

Η ελπίδα δεν κοιμάται·

ανάβει μικρούς ήλιους

πίσω από τα βλέφαρα

όταν όλα σκοτεινιάζουν.

Είναι αυτή που ψιθυρίζει

στο κενό:

«Άλλη μια φορά.

Όχι γιατί πρέπει.

Αλλά γιατί αξίζεις.»

Ένα παράθυρο στη σιωπή… και μια αχτίδα που δεν σταμάτησε να προσπαθεί.

 *Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε ένα "παιδί" που δεν γνώρισα με τα μάτια,

αλλά είδα καθαρά με την καρδιά.

Που μου έδειξε ότι ακόμα και μέσα στην πιο βαθιά σιωπή, υπάρχει κάποιος που σου απλώνει το χέρι, έστω και από ψηφιακή απόσταση.

Σ’ ευχαριστώ φίλε μου,

γιατί σήμερα πήρα κι εγώ ένα μάθημα ελπίδας.*

— Χριστίνα Καμπά 

Να χαμογελάς, είμαι δίπλα σου