Τι γίνεται μετά τα Χριστούγεννα;
Γίνεται η σιωπή.
Γίνεται το φως που χαμηλώνει απότομα, σαν να έκλεισε κάποιος τον διακόπτη χωρίς προειδοποίηση.
Η προσμονή τελείωσε, τα λαμπάκια σβήνουν, οι μέρες ξαναφορούν το γκρι τους και η καθημερινότητα σε τραβά πίσω, όπως το κύμα που δεν ρωτά αν θέλεις να επιστρέψεις στην ακτή.
Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο μια γιορτή.
Είναι μια υπόσχεση.
Ότι μπορεί να υπάρξει ζεστασιά, σύνδεση, ελπίδα.
Και όταν τελειώνουν, δεν πονάει επειδή χάθηκε το δέντρο ή τα τραγούδια.
Πονάει επειδή χάθηκε αυτή η αίσθηση ότι όλα μπορούν να είναι λίγο πιο φωτεινά.
Ίσως γι’ αυτό κάποιοι άνθρωποι λένε ότι δεν τους αρέσουν τα Χριστούγεννα.
Όχι επειδή δεν αγαπούν τη χαρά.
Αλλά επειδή φοβούνται το μετά.
Την απότομη πτώση.
Τη στιγμή που ακόμα και μια απλή ταινία δεν μπορεί πια να σε αγγίξει.
Κι όμως…
Αν τόσοι άνθρωποι νιώθουν αυτό το κενό, τότε σημαίνει κάτι.
Σημαίνει ότι μέσα μας υπάρχει ανάγκη για περισσότερη ανθρωπιά, περισσότερη φροντίδα, περισσότερη αγκαλιά — όχι μόνο για λίγες μέρες τον χρόνο.
Ίσως τα Χριστούγεννα να μην μπορούν να κρατήσουν 365 μέρες.
Αλλά το νόημα τους μπορεί.
Σε μικρές πράξεις.
Σε μια καλή κουβέντα.
Σε μια σιωπηλή κατανόηση.
Στο να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτό που νιώθουμε.
Αν αυτό το κείμενο βρει έστω και μία ψυχή και της πει «σε καταλαβαίνω», τότε κάτι από το φως δεν έσβησε.
Απλώς άλλαξε μορφή.
Και ίσως αυτό να είναι το πιο ανθρώπινο “μετά” των Χριστουγέννων.
Κλείνω λοιπόν με μια ευχή, για όλους μας:
Εύχομαι να μη φοβόμαστε το “μετά”.
Να βρίσκουμε φως ακόμα κι όταν τα λαμπάκια σβήνουν.
Να κρατάμε λίγη από τη ζεστασιά των Χριστουγέννων μέσα μας και να τη σκορπάμε απλόχερα στις συνηθισμένες μέρες.
Να θυμόμαστε ότι η ελπίδα δεν είναι εποχική, ούτε η αγάπη έχει ημερομηνία λήξης.
Και όταν η καθημερινότητα μας παρασύρει σαν κύμα,
να ξέρουμε πως μπορούμε πάντα να ξαναβρούμε την ακτή.
Καλή Νέα χρονιά για όλους μας
Χριστίνα Καμπά
Η παρακάτω εικόνα είναι αφιερωμένη με αρκετό χιούμορ αγάπης!!!
