Η σιωπή του ανθρώπου κάποιες φορές αξίζει

 

Ανθρώπινο....

Με την πραγματική σημασία της λέξης 

ΆΝΘΡΩΠΟΣ 

Διάβασε...

το γεγονός ότι εγώ δεν ένιωσα την πραγματική αγάπη των γονιών μου, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένας μπαμπάς και μία μαμά που δεν αγαπά σε βάθος και ειλικρινά το παιδί του

Δε σημαίνει ότι με τις αποτυχίες να είσαι γονιός, γιατί δεν ήρθαν με οδηγίες χρήσεως τα παιδάκια σού δεν μπορείς να προσπαθήσεις να κάνεις τη ζωή τους καλύτερη από τη δική σου

Δεν είναι όλα μια σύντομη σειρά της τηλεόρασης που όλα τα παρουσιάζουν με τέλεια σπίτια και ελεύθερες επιλογές στη ζωή 

Υπάρχει και μια πλευρά της ζωής που εκεί βρίσκονται οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ζωής, αθόρυβοι... Που μέσα στη σιωπή τους με δύναμη και πάρα πολύ προσπάθεια στέκονται δυνατοί να μεγαλώσουν αυτό που πραγματικά αγαπούν....τα παιδιά τους 

Εκείνα δε χρειάζεται να μάθουν την αλήθεια που ως γονιός σε βασανίζει για το μεγάλωμα τους 

Εκείνα χρειάζεται να μείνουν ευτυχισμένα, γιατί η ζωή τους ανήκει 

Εσύ, που δε πήρες ποτέ ότι δίνεις στο παιδί σου το διπλασιάζεις, όχι από ενοχές, αλλά γιατί ξέρεις τι έλειψε από εσένα 

.....να συνεχίσω χωρίς να κουράσω;

💙

Κι ίσως εκεί να βρίσκεται το μεγαλείο του ανθρώπου∙

όχι στο τέλειο, όχι στο ανέγγιχτο, αλλά σε εκείνον που παλεύει,

που στέκεται ξανά και ξανά,

που ενώ κουβαλάει πληγές, βρίσκει χώρο μέσα του να γεννήσει φως.

Γιατί άνθρωπος δεν είναι εκείνος που δεν πόνεσε.

Άνθρωπος είναι εκείνος που, ενώ πόνεσε, δεν έγινε πέτρα.

Είναι αυτός που διάλεξε να κρατήσει τη ζεστασιά μέσα του,

να δώσει αγάπη ακόμη κι όταν δεν την έλαβε,

να φυτέψει δέντρα σκιάς για τα παιδιά του , που ίσως δεν θα μάθουν ποτέ

τι αγώνας κρυβόταν πίσω από το χαμόγελο που τους χάρισε.

Άνθρωπος είναι ο γονιός που ξαγρυπνά,

ο φίλος που μένει όταν όλοι φεύγουν,

η ψυχή που στέκεται όρθια μέσα στις καταιγίδες.

Δεν χρειάζεται δάφνες, ούτε χειροκρότημα,

αρκεί να βλέπει το παιδί του να χαμογελά,

να ξέρει ότι έσπασε τον κύκλο της έλλειψης

και χάρισε στο αύριο του, κάτι καλύτερο.

Κι αν η ζωή δεν μας έδωσε όσα αξίζαμε,

μπορούμε να δώσουμε εμείς σε εκείνους που αγαπάμε,

όσα θα ήθελε κάποτε η ψυχή μας να λάβει.

Αυτό είναι να είσαι Άνθρωπος.

Όλο το παραπάνω κείμενο μου θα το βαπτιζα 

«Η σιωπή του Ανθρώπου».

Γιατί μέσα στη σιωπή κρύβεται όλη η δύναμη, ο πόνος και η αγάπη που δεν χρειάζεται να φωνάξει για να υπάρξει,

απλώς υπάρχει, αληθινά

..........

Και ένας μικρός στοχασμός για το φθινόπωρο που αγαπώ όπως την άνοιξη σαν ευχή για σένα 

🍂 Φθινόπωρο 🍂

Είναι η εποχή που τα φύλλα πέφτουν για να ελαφρύνει το δέντρο,

όπως κι εμείς αφήνουμε όσα βαραίνουν την ψυχή μας.

Είναι το χρώμα του χρυσού που μαλακώνει το φως,

σαν υπόσχεση ότι η ζεστασιά δε χάνεται,

απλώς μεταμορφώνεται.

Κι εκεί, στις πρώτες βροχές,

η γη μοσχοβολάει καινούργια αρχή.

Έτσι να είναι και το φθινόπωρο σου

ήπιο, γλυκό, και γεμάτο μικρές, ήσυχες χαρές. 🌾✨

_Χριστίνα _

(Να απομακρύνεσαι χωρίς μίσος από τοξικούς ανθρώπους )