"Sound of Silence" – Disturbed (cover από Simon & Garfunkel) →
Όταν οι σιωπές είναι πιο ηχηρές από τις λέξεις.
Με αφορμή αυτό το τραγούδι,
Υπάρχει μια σύντομη ιστορία
Τα ονόματα που χρησιμοποιούνται δεν είναι πραγματικά, αλλά οι χαρακτήρες είναι
.........
Όλη μου τη ζωή μιλούσα πρώτη.
Ίσως από ανασφάλεια, ίσως γιατί νόμιζα ότι αν δεν μιλήσω, θα χαθώ από τη συζήτηση. Ίσως γιατί φοβόμουν τη σιωπή.
Έτσι έγινε και με τη Σοφία.
Τη γνώρισα μια περίοδο που έψαχνα ανθρώπους να με καταλαβαίνουν. Από το πρώτο βράδυ που καθίσαμε να μιλήσουμε, εγώ έλεγα, εκείνη άκουγε.
Εγώ ανέλυα τα πάντα, εκείνη χαμογελούσε και έπινε ήρεμα τον καφέ της.
Κάποια στιγμή, τόλμησε να ανοίξει την καρδιά της.
Μου μίλησε για ένα δικό της τραύμα, αλλά εγώ, αντί να σταθώ δίπλα της, άρχισα να της λέω για το δικό μου.
Δεν το έκανα από κακία—ήθελα να νιώσει πως την καταλαβαίνω. Μόνο που, χωρίς να το συνειδητοποιήσω, έκανα αυτό που πάντα φοβόμουν: την έκανα να νιώσει μόνη.
Οι μέρες περνούσαν και δεν μου μιλούσε πια με τον ίδιο τρόπο. Την έβλεπα κουρασμένη στις σιωπές της, αλλά νόμιζα πως ήταν απλώς οι σκέψεις της. Μέχρι που μια μέρα μου είπε ψιθυριστά, σχεδόν σαν να μιλούσε στον εαυτό της:
«Ξέρεις… Δεν είναι όλες οι σιωπές αμήχανες. Κάποιες είναι κραυγές που δεν τις ακούει κανείς.»
Έφυγε. Και μ’ άφησε εκεί, να συνειδητοποιώ τι είχα κάνει.
Μόνο τότε κατάλαβα πόσο είχα μάθει να μετράω την επικοινωνία με λέξεις.
Να μιλάω για να νιώθω ότι υπάρχω, αντί να σωπαίνω για να καταλάβω.
Από εκείνη τη μέρα, άρχισα να κάνω κάτι που δεν ήξερα καλά... να ακούω.
Να αφήνω κενά στις κουβέντες, χωρίς να τα γεμίζω με τη φωνή μου. Να κοιτάω τον άλλον στα μάτια και να νιώθω αυτά που δεν λέει.
Και, ξέρεις κάτι;
Μερικές φορές, εκεί βρίσκεται όλη η αλήθεια.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας
Χριστίνα Καμπά
Η μουσική είναι δύναμη
Σ ευχαριστώ Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου