Η Ελλάδα που δεν μπορούσε να αναπνεύσει

ΔΙΑΒΑΣΕ ΜΕ.....

Κάποτε, σε μια χώρα που είχε μάθει να ζει με τον ήλιο και τη θάλασσα, οι άνθρωποι ξύπνησαν και ένιωσαν ότι κάτι έλειπε από τον αέρα. 

Δεν ήταν μόνο το καυσαέριο ή η μόλυνση. Ήταν κάτι βαθύτερο, πιο ύπουλο. 

Μια έλλειψη οξυγόνου που δεν μπορούσε να μετρηθεί με όργανα, αλλά με καρδιές που χτυπούσαν πιο αργά, με μάτια που είχαν χάσει τη λάμψη τους.

Κανείς δεν ήξερε ακριβώς πότε ξεκίνησε. Ίσως όταν άρχισαν να φεύγουν τα παιδιά της, ένα-ένα, με εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Ίσως όταν οι δρόμοι γέμισαν ανθρώπους που περπατούσαν σκυφτοί, κουβαλώντας βάρη που δεν τους ανήκαν. Ίσως όταν οι φωνές που μιλούσαν για ελπίδα έγιναν ψίθυροι, και οι ψίθυροι σιωπή.

Οι ηγέτες της χώρας αυτής δεν είχαν ανάγκη από οξυγόνο. 

Ζούσαν σε σφραγισμένες αίθουσες, γεμάτες ακριβά αρώματα και ψεύτικες υποσχέσεις. Δεν τους ένοιαζε αν έξω ο αέρας γινόταν όλο και πιο βαρύς, γιατί είχαν μάθει να αναπνέουν από σωλήνες που τους έδιναν ό,τι χρειάζονταν: χρήμα, εξουσία, ασυλία.

Ο κόσμος όμως έβλεπε. 

Έβλεπε τα σχολεία που ρήμαζαν, τα νοσοκομεία που γίνονταν αποθήκες ανθρώπινου πόνου, τους νέους που μάθαιναν να ονειρεύονται σε ξένες γλώσσες. Έβλεπε τους παλιούς αγώνες να ξεχνιούνται και τις νέες γενιές να μεγαλώνουν χωρίς πίστη σε τίποτα.

Και τότε, μια μέρα, ένας άνθρωπος στάθηκε στη μέση μιας πλατείας και φώναξε:

«Δεν αναπνέω!»

Στην αρχή, κανείς δεν αντέδρασε. Οι περαστικοί συνέχισαν να περπατούν σκυφτοί, οι πολιτικοί συνέχισαν να μιλούν για «ανάπτυξη», τα μέσα ενημέρωσης συνέχισαν να δείχνουν ειδήσεις που δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Αλλά μετά, μια γυναίκα στάθηκε δίπλα του και είπε: «Ούτε εγώ!»

Και μετά ένας γέρος: «Ούτε εγώ!»

Και ένας φοιτητής: «Ούτε εγώ!»

Και ένας εργάτης, μια μάνα, ένας δάσκαλος, ένα παιδί.

Ξαφνικά, η πλατεία γέμισε με ανθρώπους που παραδέχονταν αυτό που όλοι ήξεραν αλλά φοβόντουσαν να πουν: Η Ελλάδα δεν μπορούσε να αναπνεύσει.

Και τότε, κάτι άλλαξε.

Γιατί όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να αναπνεύσεις, έχεις δύο επιλογές:

Ή να πεθάνεις σιωπηλά ή να παλέψεις για να βρεις αέρα.

Και η Ελλάδα, όσο κι αν την έθαψαν, όσο κι αν την πρόδωσαν, όσο κι αν την ξεπούλησαν, είχε μάθει να ζει. Και αυτή τη φορά, δεν θα έμενε σιωπηλή.

Αυτή είναι η ιστορία μιας χώρας που έφτασε στο χείλος της ασφυξίας, αλλά αποφάσισε να αναπνεύσει ξανά. 

Το ερώτημα είναι: ποιος θα είναι ο επόμενος που θα φωνάξει;

 ΧΡΙΣΤΊΝΑ ΚΑΜΠΑ 

Κράτα γερά