Ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς

ΑΠΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ...... ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς.....

Δε γλυτώνω ~ Δ.Μητροπάνος - Π.Ζήνα 

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη

Μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος

Αφού σε ήπια σε μιαν ανάσα, δε γλυτώνω

κι ας προσπαθώ εγώ να ζω μηχανικά

από διαλόγους που μετάνιωσα μετά

δε γλυτώνω, δε γλυτώνω τελικά

Απ' όσα έσπασα και πάλι τα ενώνω

από κομμάτια που συνδέω στα κρυφά

από κενά σου που δε γέμιζα συχνά

δε γλυτώνω, δε γλυτώνω τελικά

Λέω είμαι καλά, πολύ καλά

γίνεται τέλεια συνήθεια το ψέμα

........................................­...............

λέω είμαι καλά, πολύ καλά

έτσι φωνάζω να θολώσω τα νερά

........Το μαρτύριο δεν τελειώνει

δεν αντέχεται άλλο, με λιώνει

την ιδέα σου εξοντώνω

μα στο τέλος πια δε γλυτώνω ......

Καθαρά το νιώθω, το βλέπω

σ΄αγαπώ κι ας μην το επιτρέπω

την ιδέα σου εξοντώνω

μα στο τέλος πια δε γλυτώνω

ΔΕ ΓΛΥΤΩΝΩ ΤΕΛΙΚΑ.....

ΔΕ ΓΛΥΤΩΝΩ ΤΕΛΙΚΑ.....

Απ΄την αγάπη που σερβίρετε με πόνο

λογαριασμούς που τους πληρώνω ακριβά

απ΄τις συνέπειες που διώχνω μακριά

δε γλυτώνω.....

δε γλυτώνω τελικά ......

Απ΄όλα εκείνα που δεν είμαι, μα δηλώνω

τα πίσω βήματα που κάνω για μπροστά

από μια μοίρα που γελά ειρωνικά ....

δε γλυτώνω, ....

δε γλυτώνω τελικά

........ΛΕΩ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ , ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ

................................

ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΕΛΕΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΟ ΨΕΜΑ

...................ΛΕΩ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ , ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ

ΕΤΣΙ ΦΩΝΑΖΩ ΝΑ ΘΟΛΩΣΩ ΤΑ ΝΕΡΑ.........

Το μαρτύριο δεν τελειώνει

δεν αντέχεται άλλο, με λιώνει

την ιδέα σου εξοντώνω

μα στο τέλος πια δε γλυτώνω

Καθαρά το νιώθω, το βλέπω

σ΄αγαπώ κι ας μην το επιτρέπω

την ιδέα σου εξοντώνω

μα στο τέλος πια δε γλυτώνω

ΔΕ ΓΛΥΤΩΝΩ ΤΕΛΙΚΑ.......

ΔΕ ΓΛΥΤΩΝΩ .......

Το μαρτύριο δεν τελειώνει

δεν αντέχεται άλλο, με λιώνει

την ιδέα σου εξοντώνω

μα στο τέλος πια δε γλυτώνω ......

Καθαρά το νιώθω, το βλέπω

σ΄αγαπώ κι ας μην το επιτρέπω

την ιδέα σου εξοντώνω

μα στο τέλος πια δε γλυτώνω.......

ΔΕ ΓΛΥΤΩΝΩ ΤΕΛΙΚΑ......

.... Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται.....

ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ........

 

Η ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την απονομή του βραβείου Νομπέλ στη Λογοτεχνία
Στοκχόλμη, 10 Δεκεμβρίου 1963

Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να - εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα-πρώτα από τον εαυτό μου.

Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που μας χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή.
Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά• κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο, πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. Ο ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμα πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: "Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα" λέει ο Ηράκλειτος, "ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν".

Συλλογίζομαι πως δεν αποκλείεται ολωσδιόλου να ωφεληθεί ένας σύγχρονος επιστήμων, αν στοχαστεί τούτο το απόφθεγμα του Ίωνα φιλοσόφου. Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας και του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου (εννοεί τον Μακρυγιάννη), των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: "...θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε..."
Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος• είχε μάθει να γράφει στα τριανταπέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ’ ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση.
Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα, και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης και στη λογοτεχνία• παρατήρησαν πως ανάμεσα σ’ ένα αρχαίο ελληνικό δράμα και ένα σημερινό, η διαφορά είναι λίγη.
Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν’ ακούσει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση.
Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να βρει καταφύγιο• απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι’ αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη να αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία.
Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία που ένιωσε αυτά τα πράγματα• που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς• που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός:
να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής,
για να θυμηθώ τον Σέλεϋ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νόμπελ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.

Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται.

Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα.

Το κείμενο στα Ελληνικά από τον Τόμο "Ένας αιώνας Νόμπελ. Οι ομιλίες των συγγραφέων που τιμήθηκαν με το Βραβείο Νόμπελ στον 20ό αιώνα", (Επιμέλεια-Επίλογος: Θανάσης Θ. Νιάρχος),
εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2001

ΑΥΤΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΔΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ .... ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ...... .... Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται.....

http://xehasmeni.blogspot.com/2010/10/weety.html

....ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΡΕΞΑΜΕ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ, ΑΛΛΑ Η ΕΛΠΙΔΑ ΘΕΛΩ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙ ΝΕΡΑΙΔΑ ΜΟΥ.

xristina kampa

για τη μαρία που τωρα πια έγινε η ψυχή όλης της παρέας μας...... ευχή μου να πραγματοποιηθεί κάθε ..... ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΧΗ
http://mariatweety.blogspot.com/


...ΟΛΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ...

Εγκλωβισμένος σε καθρέφτες (Εποχή σκέψης)

.....ΣΗΜΕΡΑ ΜΙΛΑΜΕ ΛΙΓΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.....

‘’Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αφανής ήρωας’’

........ Μετά από αυτή τη σκέψη φόρεσα τη στολή του ήρωα και μπήκα στο δωμάτιο με τους καθρέφτες.
Άρχισε η αντανάκλαση στην αντίστροφη εικόνα του εαυτού μου.
Το μυαλό γέννησε ιδέες, το ζωντανό πνεύμα αντιστεκόμενο στις φωνές αγριότητας, έτεινε στον ουρανό.
Από την κορυφή του βουνού η θεα ήταν ένα όραμα.

Κοιτούσα μακριά. Βάδιζα στο χρόνο με σύμμαχο τα όνειρά μου.

Εναλλάσσονταν μεταξύ τους οι εικόνες ανθρώπων με τους δικούς μου καθρέφτες.

Πρόεδροι, στρατιωτικοί ηγέτες, ‘’μάγοι’’ της ελληνικής γλώσσας.

Κάποια στιγμή ένιωσα πόνο στα πόδια μου. Μικρά θρυμματισμένα γυαλάκια γέμισαν το πάτωμα. Κάθε δικό μου βήμα και ένα δικό τους τρύπημα. Ο φόβος με καθήλωσε.

Κοίταξα πίσω, όλοι οι καθρέφτες ήταν σπασμένοι.
Κοίταξα μπροστά, κανένας καθρέφτης μπροστά…………..
- Που είναι το είδωλο μου???? …. Δε με βλέπω…..
Εξαφανίστηκε ο ουρανός, περιορίστηκε το όραμά σε ένα σκοτεινό δωμάτιο.

……ένας ψίθυρος ακούστηκε ‘’ Για να ζεις σαν βασιλιάς, θα έπρεπε πρώτα να δουλέψεις σκληρά σαν σκλάβος’’…….

Αρνητικές σκέψεις καταβρόχθισαν τη ψυχή …..
Συγκεντρώθηκα στη τεχνική των σκέψεων και όχι στην πραγματοποιήσή τους?
Κοίταξα πολύ ψηλά, αναρωτήθηκα. Έφυγα πολύ μακριά.

Ο αφανής ήρωας, έγινε αντιήρωας, λαμόγιο.
Γεννήθηκαν ερωτηματικά από τη βάση του ίδιου μου του εαυτού έως τους ανθρώπους που περιφέρονταν γύρω μου.

Δε θεωρείτε ηρωισμός να λέω ότι θυσιάζομαι για κάποιον…
Δε θεωρείτε ηρωισμός να λέω ότι βοήθησα κάποιον…
Δε θεωρείτε ηρωισμός να αποκρούω τη δική μου κατήφεια βοηθώντας έναν άλλον άνθρωπο…
Δε θεωρείτε ηρωισμός να θαυμάζω από μακριά ήρωες του παρελθόντος…
γιατί...........................................

Οι πραγματικά ηρωικοί ηγέτες είναι αυτοί που κάνουν τους άλλους

να φέρονται ηρωικά χωρίς οι ίδιοι να επαίρονται

‘’….. βλέπουμε ένα δέντρο ανθισμένο, έναν ήρωα, μια γυναίκα, το άστρο της αυγής και φωνάζουμε: Αχ! και τίποτ' άλλο δεν μπορεί να χωρέσει τη χαρά μας. Όταν το Αχ! αυτό θελήσουμε, αναλύοντάς το να το μεταδώσουμε στους ανθρώπους, να το σώσουμε από την ίδια μας τη φθορά, πως εξευτελίζεται σε λόγια αδιάντροπα, βαμμένα γεμάτα αέρα και φαντασία!...’’ Νίκος Καζαντζάκης

‘’Βρείτε μια μορφή κοινωνίας, που να υπερασπίζει και να προστατεύει μ’ όλες τις δυνάμεις, το πρόσωπο και την περιουσία του καθενός μέλους της και στην οποία ο καθένας, παρά το γεγονός ότι θα είναι ενωμένος με τους υπόλοιπους, θα μπορεί να υπακούει μονάχα τον εαυτό του και να μείνει έτσι ελεύθερος, όπως ήταν πριν’’…. Jean Jacques-Rousseu

Οι αντιλήψεις ενός αφανή ήρωα πηγάζουν από την οργάνωση της συνείδησής του.
Tο πιο χρήσιμο κι εύκολο μέσον εκλογής ανάμεσα στην επιλογή του καλού και το κακού, είναι να σκέπτεσαι τι θα ήθελες και τι δε θα ήθελες, αν ήσουν κάτω από την εξουσία ενός άλλου ηγεμόνα….. Τάκιτος

Σκέψεις……......................
Ζει ακόμα ο Δον Κιχώτης να παλέψει με ανεμόμυλους? …..
......προθέσεις υπεράσπισης των αδύνατων αλλά μπλεγμένος σε γραφικές περιπέτειες….

Από την άλλη πλευρά οι ήρωές του Ντοστογιέφσκι, υποφέρουν επειδή δεν μπορούν να πιστέψουν. Θέλουν να πιστέψουν, αλλά η συνείδησή τους έχει ατροφήσει.

‘’δώσαμε τα φώτα σε όλο τον κόσμο και μείναμε στο σκοτάδι ?’’
Μπορείτε να κλείσετε τα μάτια σας για κάποια γεγονότα αλλά όχι για τις αναμνήσεις.

Ο χρόνος είναι σαν ένα ποτάμι .. δεν μπορεί να αγγίξει το ίδιο νερό δύο φορές, η ροή που έχει περάσει, ποτέ δεν θα περάσει και πάλι. Απολαύστε την κάθε στιγμή της ζωής σας. (Darshan)

…. ...Αλλά μην εγκλωβίζεστε σε καθρέφτες του εαυτού σας.

Χριστίνα Καμπά

Με εκτίμηση

Η Φιλειρηνική κοινωνία του μυαλού μου

(ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ  ΣΤΟΥΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ  ΜΑΣ)

ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΝΗΜΗ ΜΑΥΡΟ ΜΟΥ ΑΣΗΜΙ

Έτσι δραπετεύουμε από τους χειμώνες μας........ χριστίνα καμπά

 

''ΘΑΛΑΣΣΑ''

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

(Πρώτη εκτέλεση: Μίλβα)

Γυρνάω χορεύω στην άμμο

του χειμώνα με τα φύκια

τη θάλασσα που αρρώστησε γιατρεύω

και κάνω με τα αστέρια σκουλαρίκια

Παραμονεύει στο πέλαγος

του χρόνου το καράβι

μια άγκυρα η ζωή μου ζητιανεύει

το βάθος του έρωτα της να συλλάβει

Θάλασσα μάνα, μοίρα μου εσύ,

γαλάζια μοίρα,

για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα

θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι

πάρ' την καρδιά μου και κάν' την μισή

του ανέμου αγρίμι

Παραμυθένιο ναυάγιο

μες στα σύννεφα η σελήνη

κορμί του Ποσειδώνα σιδερένιο

ποιό πέτρινο μουσείο να σε κλείνει

Θάλασσα μάνα, μοίρα μου εσύ

γαλάζια μοίρα,

για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα

θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι

πάρ' την καρδιά μου και κάν' την μισή

του ανέμου αγρίμι.....

το παρακάτω video μου το έστειλε μία φίλη, το πρόσθεσα γιατί πιστεύω ότι αξίζει να το διαβάσετε

τα λόγια πανέμορφα, η μουσική ξεχωριστή.......

(Υ.Γ. Μαρία Καμπάκη !!! σ'ευχαριστώ που το ανακάλυψες)

(χρήστης στο youtube :  despovas1986 )

3 ποιηματα
Πες μου: Ρανια Νικολαιδου
Αν: Βίλμα Τζαβαρα
Ευτυχια:  Μιραντα Ιωαννιδου
μουσικη: Keiko Matsui flowers of the sea

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΗΧΕΙΑ

Ο θυμός περνά.... αλλά αυτό που μένει, ίσως τελικά να αξίζει περισσότερο....

''της νύχτας τα ηχεία''...

Η νύχτα είναι μια αλληγορία με βαθιά συμβολική σημασία στα περισσότερα τραγούδια.

Μεταφορική έννοια που οδηγεί τον ακροατή σε σκέψεις…….

Το ύφος του τραγουδιού και η χρήση των συμβολικών λέξεων επιτρέπει να αναλογιστούμαι αν υπάρχει εγωϊσμός ή υπερηφάνεια .

Η συνεχής άρνηση των συναισθημάτων του, στους αρχικούς στίχους,
τον οδηγεί τελικά στην αποδοχή τους........Ο έρωτας ήταν πάντα ένας ωκεανός αισθημάτων......

''Της νύχτας τα ηχεία''

Στίχοι: Γιώργος Βρούβας

Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος

Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος & Λάκης Παπαδόπουλος ( Ντουέτο )

Μεσάνυχτα στο ξέφωτο στην έρημη πλατεία

φωνάζω πια δε σ’ αγαπώ και η φωνή μου σταματά

σε κάτι κτίσματα παλιά

και ξανακούω την ηχώ, να λέει πια δε σ’ αγαπώ

να λέει πια δε σ’ αγαπώ

Ξαναφωνάζω δυνατά κι είπα ξανά δε σ’ αγαπώ

με μια φωνή σαν κεραυνό στη μαύρη ησυχία

να ξανακούσω την ηχώ, να λέει πια δε σ’ αγαπώ

να λέει πια δε σ’ αγαπώ

Μα ίσως πήγα πιο κοντά ή πήγα κάπως μακριά

και δε λειτούργησαν καλά της νύχτας τα ηχεία

και κάπου χάθηκε το πια, και δεν ακούστηκε το πια

κι απ’ τις φωνής μου την ηχώ, άκουγα μόνο σ’ αγαπώ

άκουγα μόνο σ’ αγαπώ, άκουγα μόνο σ’ αγαπώ….

.......... αφιερωμένο σε όλους τους φίλους εδώ μέσα

....και αυτό το τραγούδι κρύβει πολλά μυστικά ...... καλό βράδυ 

χριστινα καμπα

 

............Ερωτόκριτος .....
Ακουσες Αρετούσα μου τα νέα τα λυπητερά?


Μάθε λοιπόν κυρά μου,
πως έφτασε το τέλος μου
στα ξένα θα με θάψουν εκεί είν' τα κόκκαλά μου.
Ξέρω θέλει ο κύρης σου γρήγορα να σε παντρεύει
με ένα βασιλόπουλο σαν σένα αφεντόπουλο.

Κι ούτε μπορείς ν'αντισταθείς
σ'ότι οι γονείς σου θέλουν,
νικούν, την γνώμη σου αλλάζουν.
Μια χάρη αφέντρα μου ζητώ, μόνο αυτό
κι ύστερα όλος χαρά ας τελειώνω την ζωή μου.

Την ώρα π'αραβωνιάζεσαι βαριά να αναστενάξεις
και νύφη όταν στολίζεσαι κι όταν μετά σαν παντρεμένη αλλάξεις,
τα δάκρυα σου σαν ανέβουνε,
να πείς "καϋμένε Ερωτόκριτε
αυτά που σου'ταξα τα ξέχασα
όσα ήθελες άλλο πια δεν υπάρχουν"

Και κάθε μήνα μιά φορά μέσα στην καμαρά σου
να θυμάσαι αυτά που έπαθα για σέ
και να πονά η καρδιά σου.
και πιάσε και τη ζωγραφιά που είναι στο συρτάρι
και τα τραγούδια που 'λεγα εκείνα που σ'αρέσαν
και διάβαζέ τα, κοίτα τα και μένα να θυμάσαι
που μ'εξορίσανε για σέ πολύ μακρυά στα ξένα.

Κι όταν σου πούν πως πέθανα
λυπήσουμε και κλάψε
και τα τραγούδια που 'βγαλα μέσ'στη φωτιά να κάψεις.

Μα όπου κι αν πάω, όπου βρεθώ

κι όσο καιρό θα ζήσω, σου τάζω (υπόσχομαι, ορκίζομαι)

άλλη να μη 'δώ, μήτε τα πάνω μου να πάρω.

Θα ορκιστώ ο κακότυχος πως δε σ'είδα ποτέ μου

σαν ένα κερί ήσουν που κράταγα και έσβησέ μου

γιατί είναι προτιμότερο για σένα να πεθάνω

παρά άλλη νά'χω και να ζώ,

γιατί για σένα εγενήθηκε στον κόσμο το κορμί μου".

Ελεύθερη ερμηνεία από Μαργιάννα - 17 Σεπτεμβρίου 2005
http://www.rembetiko.gr/forums/archive/index.php/t-17466.html