ΚΡΥΦΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ

ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΚΑΙ ΑΣΤΡΑΠΉ... ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΟ ΓΙΑΤΊ
(...άκου τα λόγια από το τραγούδι και θα καταλάβεις τι έγραψα για σενα που ακους)



'' Ο άνθρωπος δε γίνεται, αλλά γεννιέται ''

Κρατώντας την παραπάνω φράση στο μυαλό αφήνω μόνες τους τις λέξεις να εκφραστούν.

Εμπιστοσύνη υπάρχει όσο μεγαλώνουμε ή καλύπτεται από τα λάθη που κάνουμε στις επιλογές ή ανάγκες  και τη χάνουμε?

Όσο είμαστε παιδιά μπορούμε και εμπιστευόμαστε τα πάντα χωρίς δεύτερη σκέψη και όταν αρχίζουμε να ''ωριμάζουμε'' τη χάνουμε?

Μήπως δεν αξιοποιούμε σωστά ότι καινούργιο έρχεται ή μαθαίνουμε από τους προηγούμενους να φοβόμαστε?

Πολύπλοκη η σκέψη του ανθρώπου και δεν αγγίζεται.

Έχω όμως την αίσθηση, ότι ανάλογα τη μικρή ή τη μεγάλη εμπιστοσύνη που διαθέτουμε μέσα μας θα μας επηρεάσει ένα γεγονός.
Είναι αλήθεια ή εγώ αυτή τη στιγμή το αντιλαμβάνομαι έτσι?

Δε θέλω πρώτα να αντισταθώ στη κρυφή σκέψη και μετά στη φανερή, θέλω να έχω μία μόνο σκέψη
Απλά να είμαι εγώ

Γιατί......
Θέλω να χαμογελώ χωρίς εσύ να αναρωτιέσαι το γιατί
Θέλω να ζω χωρίς εσύ να σκέφτεσαι το γιατί
Θέλω να αγωνίζομαι χωρίς εσύ να ρωτάς το γιατί
Θέλω να αναπνέω ''οξυγόνο χωρίς εσύ να φοβάσαι μήπως κλέψω το δικό σου ''οξυγόνο''
Θέλω  να ''πετάξω'' χωρίς εσύ να παρακαλάς να ''πέσω''
Θέλω να σ αγαπώ χωρίς εσύ να φοβάσαι μήπως και δεν μ αγαπήσεις.
Δεν τα γράφω εύκολα όλα τα παραπάνω, πίστεψε με, αγωνίζομαι για να αφήνω αδυναμίες και πάθη, αλλά γιατί?
Γιατί κι εγώ είμαι εγώ αλλά ταυτόχρονα κι εσύ.

Η κρυφή και η φανερή σκέψη που εναλλάσσεται αστραπιαία μέσα κι έξω και ψάχνω να βρω δρόμους να ακολουθήσω ώστε να βρω ένα τρόπο να σου μιλήσω.
Σε κάθε γράμμα μια ακόμα Ιθάκη.
Κάποτε θα τα καταφέρω
Χριστίνα